Problems ~ Shadowhunters

CHAPTER 5

*pov Lynn*

Als het later wordt nemen Magnus en ik afscheid en lopen weg.
Ik trek mijn capauchon over mijn hoofd en loop samen met Magnus snel naar buiten. Hij maakt zo snel mogelijk een portaal en ik schuil even onder het afdakje. Regen klettert op de grond en de zon lukt het niet door de wolken heen te komen. Magnus wenkt me en ik ren snel door het portaal heen, een misselijk gevoel neemt even mijn hoofd en maag over en dan staan we in ons huis. 'Ga ik er ooit géén misselijk gevoel van krijgen?' Zucht ik geïriteerd, meer dan in mezelf dan tegen Magnus. Ik loop naar de keuken en begin wat eten te maken. Een halfuurtje later staat er dampende, zelgemaakte pizza op tafel.
'Waarom probeerde je indruk te maken op Alec?'
Magnus trekt een wenkbrauw op en kijkt me vragend aan, terwijl hij een stuk pizza in zijn mond steekt.
'Ik gok dat je hem leuk vindt.' Zeg ik schouderophalend, gewoon straight to the point. Ik kauw op mijn pizza en keek Magnus recht aan.
'Ik bewaar je geheim, ik ben te vertrouwen. Maar geef toe, je vindt hem leuk!' Magnus zucht en slikt zijn laatste stuk pizza door.
'Misschien.' En meer kreeg ik niet uit hem los.

Ik kijk twijfelend naar mezelf. Ik heb een donkerblauw blousje met zwarte knoopjes en een zwarte broek. Ik haalde voor de laatste keer mijn hand door mijn haar en stap de voordeur uit. 'Doei Magnus!' En de deur viel dicht. Ik snoof wat buitenlucht op en liep richting Hotel Dumort.

'Kom binnen,' zei Raphael met een zachte en kalme stem. Ik glimlach even kort en loop dan door de zwarte deur, ik sta even stil en laat Raphael voor me lopen omdat ik de weg hier natuurlijk niet echt ken. 'Wat wil je echt van me Raphael?' Vraag ik, 'Want ik weet zeker dat je me niet laat komen voor jeugdverhaaltjes.' Lachte ik een beetje. We kwamen een soort woonkamer met keuken in en hij schonk 2 glazen met bloed in en gaf er een aan mij. 'Ik vraag me sowieso af waar je eigenlijk woont.' Raphael haalt kort een hand door zijn haar en kijkt me vragend aan: 'Bij Magnus Bane.'
'En Magnus Bane wordt door Valentine gezocht.'
'Ja dus?' Ik frons mijn wenkbrauwen en schuif het bloed van me af.
'Ze kunnen jou ontvoeren en Magnus zichzelf laten opofferen.' Raphael komt wat dichterbij maar ik zet direct een stap achteruit.
'Dus je doet alsof je om me geeft nu? Je kent me niet eens.' Snuif ik.
'Sinds gisteren wel.' Houdt Raphael vol. 'Overweeg hier te komen wonen. Er is genoeg ruimte.' Ik zucht: 'Het is hier wel mooi. Maar ik hou van Magnus als een vader. En ik neem daarvoor het risico ontvoerd te worden.' Zucht ik, Raphael heeft gelijk. Ik zou hier veiliger zijn. Maar dat kan ik Magnus niet aandoen.
'Je mag altijd langskomen Lynn.'

Stilletjes loop ik de trap op als ik weer thuis ben, zodat Magnus niet wakker wordt. Als een idioot op mijn tenen lopend sluip ik in mijn kamer en plof neer op mijn bed, wat krakend inzakt. Die hele nacht heb ik lopen piekeren en niet kunnen slapen.

~~~

754 woorden ~ 21-02-17