Problems ~ Shadowhunters

CHAPTER 28

*pov Lynn*

'Wie is daar?' Raphael zijn stem klinkt luid door het stille apartement. De schim stapt langzaam uit het donker van de gang, een vrouw met lange donkerbruine haren, een knalrode jurk en een dikke laag make up loopt richting Raphael.

'Wat moet je Camille?' Zucht hij geïriteerd, de vrouw die blijkbaar Camille heet kijkt hatelijk mijn kant op. 'Je nieuwe vriendinnetje ontmoeten,' je loopt op me af en steekt haar hand uit, ik neem hem aan maar op dat moment trekt ze hem mee en trekt me tegen haar aan in de houdgreep. Ik sta met mijn rug tegen haar borst aan en een arm heeft ze vast en de ander kan ik moeilijk bewegen, ergens anders heeft Camille een mes vandaan getoverd en ze houdt het tegen mijn keel. Mijn ogen maken zich groot en mijn spieren spannen zich aan, ik probeer me los te rukken maar ze heeft me heel stevig vast.

Raphael staat doodstil en kijkt geschrokken mijn kant op, 'Camille... waarom?' Fluistert hij, deels verdrietig en deels bang. 'Omdat je van mij bent, niet van dit lelijk krengetje.'
'Ze is geen kreng,' en zo gaat het gesprek nog even verder. Pas na een tijd kreeg ik het in de gaten, Raphael stuurt een bericht naar iemand. Alleen doet hij het heel onopvallend waardoor het wel veel tijd kost.
'Dus kies weer voor mij of zorg voor dit meisje haar dood.' Als ik Camille haar gezicht kon zien, wist ik zeker dat ze zou grijnzen. Ondanks dat Raphael nu zijn telefoon onopmerkelijk weg stopt, ben ik bang dat degene die komt misschien wel te laat is.

'Wat moet ik doen dan?!'
'Vermoordt het meisje.' Een lach ontsnapt uit haar mond en haalt het mes zachtjes langs mijn keel ronddraaien, ik kijk bang naar Raphael maar zijn ogen lijken weinig emotie te laten ontsnappen.

Het mes staat nog steeds tegen mijn keel aan, als de deur open gaat en met een harde klap tegen de muur aankomt. 'Camille, laat haar met rust.' Zegt een maar al te bekende stem, Camille lijkt opeens te verstijven en vat achterover waardoor het mes alsnog een kleine wond maakt op mijn keel. Geschrokken kijk ik achter me, Camille ligt met open ogen en verstijfte spieren op de grond. 'Is ze...dood?' Raphael komt naar me toe lopen en trekt me stevig tegen hem aan, 'Nee.' Fluistert hij. Ik trek me los uit Raphael zijn knuffel en loop naar Magnus toe, 'Dankjewel.' Dat is het enige wat ik kan uitbrengen, 'Dankje dankje dankje.' Magnus glimlacht even en loopt weer terug naar de deur samen met Camille die hij laat zweven, 'Doe voorzichtig Lynn.' Dan maakt hij een portaal en is verdwenen.

'Waar zou Camille heen gaan?' Raphael haalt zijn schouders op en geeft me een kop koffie en een kus op mijn wang, 'Red je jezelf? Ik moet even naar Simon, hij zit in de problemen. Blijf maar hier, dat is veiliger.' Ik knik en neem een slokje koffie en ga op de bank zitten, 'Ik hou het wel vol hoor.' Lach ik, Raphael glimlacht en is dan verdwenen. Diep in gedachten verzonken kijk ik uit het raam, ik vraag me af hoe het nou zit. Zou dat zijn ex zijn geweest? Het lijkt me helemaal niet zijn type vergeleken met mij. Of ben ik wel zoals haar en heb ik dat zelf niet door?

Magnus: Camille is nu naar Idris. Maak je geen zorgen en doe wat je wilt doen.

Opgelucht zucht ik even en stuur het bericht naar Raphael door, waarachter ik schrijf dat ik naar het Instituut ga. Na op verzenden te hebben geklikt loop ik naar de gang waar de schoenen en jassen zijn. Ik pak snel mijn jas en schiet mijn schoenen aan om daarna met vampier snelheid richting Jace te gaan, want die heb ik al een tijd niet gezien en volgensmij heeft hij het nogal moeilijk van Clary en Simon...

'Jace!' Roep ik, snel geef ik hem een knuffel. Daarna kijk ik vragend in zijn blauw-bruine ogen, hij schudt een beetje verdrietig zijn hoofd. 'Als je het niet nu verteld, ga ik het voor je doen Jace!' Snel piep ik langs hem en ren door het instituut, met vampiersnelheid. Ik grijns gemeen en rem af als ik Clary zie lopen, 'Hee, Clary!' Verbaasd kijkt ze mijn kant op en zwaait dan glimlachend, ik kijk snel achterom en zie Jace de hoek om komen rennen. Even grijns ik naar hem en verdwijn dan achter Clary aan.

'Lynn, nee!' Lacht Jace hijgend, hij pakt me bij mijn arm vast en haalt even een hand door zijn warrige haar. 'Ik ga het echt vertellen oké?' Ik knijp mijn ogen even samen en glimlach even, 'Beloofd?' Hij knikt en trekt me dan mee. 'Macdonalds?' Ik trek grote ogen en knik heel blij (eten is leven hahaha). Jace laat mij voorop lopen en onderweg door het instituut gooit hij mijn capauchon over mijn hoofd en grijpt in zijn zakken, triomfantelijk komt hij naast me lopen en steekt een briefje van 20 euro omhoog. 'Good for you.' Lach ik, daarna gooien we de instituut deuren open om naar de mac te lopen.

Na een kleine 20 minuten zijn we er en bestellen wat te eten, na even gewacht te hebben ploffen we in een hoekje neer en beginnen te eten. Op een gegeven moment zie ik dat Jace ergens naar staart, ik geef hem een klein tikje op zijn hand. 'Waar staar je naar?' Fluister ik, Jace houdt iets achter me oplettend in de gaten. 'Demoon.' Fluistert hij terug, zonder zijn blik af te wenden. 'Een demoon in de mac?' Ik frons en onopvallend kijk ik om, een demoon zit aan de overkant en eet of drinkt niks maar zijn ogen schieten heel de tijd door het restaurant heen alsof hij ergens naar zoekt. Ineens kijkt hij mijn kant op, zijn ogen boren in die van mij en als verstijfd blijf ik rechtop zitten en kijk terug. De man wendt zijn ogen af maar blijven nu op een punt achter me hangen; Jace.

'Zullen we gaan?' Sis ik naar Jace, nadat ik me heb omgedraaid. Jace lijkt zich ook niet fijn te voelen nu de demoon ons heeft gezien, dus snel gooien we de achterblijvende etensresten weg en lopen vlot naar buiten. Als we een stukje verder op zijn kijk ik achterom, 'Jace,' zeg ik in paniek. 'Hij komt achter ons aan.'

Mijn maag keert om, ik zou natuurlijk met vampiersnelheid kunnen verdwijnen. Maar dan laat ik Jace achter en dat zou ik nooit bij mijn vrienden doen, 'Wat gaan we nu doen?' Jace lijkt totaal niet bang en loopt opeens een smalle straat in, zijn grote passen bijhouden is moeilijk en af en toe ren ik een klein stukje mee. 'Heb je een zwaard bij je?' Jace knikt kortaf en aan het einde van de straat draaien we een hoek om. 'Focus je op het geluid wat je hoort Lynn, dat is de enige manier waarop we hem kunnen zien aankomen. Ik doe mijn ogen dicht en denk alleen maar naar wat ik hoor, gefocust luister ik naar alle harde geluiden. Ik kan net af en toe voetstappen onderscheiden, 'Hij loopt nu de straat in denk ik.' Ik leg mijn handen tegen mijn hoofd en knijp met mijn ogen alsof het zou helpen beter te luisteren.

'Nog 20 meter.'

'Nog 10 meter.'

'Nu.' Fluister ik tegen Jace, die meteen naar voren schiet en de demoon in zijn buik steekt waarna die oplost in stof. Even staan we allebei stil en kijken elkaar aan. 'Wat een teamwork zeg.' Grijns ik dan, opeens schiet er een pijn scheut door mijn zij en geschrokken kijk ik achterom. Een demoon staat achter me en is van plan me weer aan te vallen, maar Jace is net op tijd en vermoord hem. Ik grijp naar mijn zij en zak op de grond van de pijn. Mijn t-shirt wat plakkerig en nat is van het bloed in mijn zij, rol ik een klein beetje omhoog en ik bekijk de wond. Alles begint een beetje rond te draaien, wat een gezellige lunch moest zijn is uitgedraaid in een rampzalige middag...

~~~

Wat een drama😂🤔 Niet veel toe te voegen...

~~~

1388 woorden ~ 16-03-17

(106 in fanfictie)