Problems ~ Shadowhunters

CHAPTER 13

*pov Lynn*

'Als je wil, mag je mee naar mijn huis.' Biedt Magnus aan na het avondeten. 'Ik...ik denk dat ik mee ga dan. Misschien heeft het effect op mijn geheugen?' Zeg ik, Magnus duwt me terug naar de zaal waar ik mijn kleine beetje spullen bij elkaar raap.

Ik heb afscheid genomen van iedereen, ook van die mij kende en ik  niet. Het meisje wat op Alec lijkt blijkt Izzy te heten waarmee ik heel erg bevriend was geweest, het meisje met de oranje haren heet Clary die ik volens Izzy niet mocht en een jongen met strak blond haar heette Jace, waarmee ik altijd kleine discussies en ruzies hield.
Magnus duwt mijn stoel vooruit en Raphael draagt mijn rugzak met spullen, 'Ik heb gewoon bediendes.' Lach ik naar ze toe, terwijl we de duisternis in verdwijnen richting Magnus' huis.

De deur piept en zwaait langzaam open, ik duw mezelf het huis in en lichtelijk onder de indruk kijk ik om me heen. Het is een heel mooi apartement en Magnus heeft alles heel mooi ingericht. Ik rol naar de eerste deur en als ik hem open doe is het een badkamer, hoofdpijn schiet door mijn hoofd heen.
Ik leun tegen de voordeur aan, eindelijk thuis. Ik zucht en heb echt het idee dat ik moet overgeven, dus als ik binnen kom loop ik direct naar de badkamer. Ik doe onderweg mijn hakken, jas en zonnebril uit/af, en in de badkamer gekomen hang ik boven het toilet. Dan hou ik het niet meer en komt het ontbijt van vanmorgen omhoog en ik begin over te geven.
'Magnus! Raphael!' Gil ik, 'Ik herinner me dat ik hier moest overgeven!' Alsof het heilig is wijs ik naar de wc, een grote lach staat op mijn gezicht van geluk. Ik herinner me eindelijk iets! Het is niet het beste, maar alle beetjes zullen helpen uiteindelijk mijn geheugen terug te geven, ik voel me gelukkiger dan ooit.

'Dit is je kamer.' Goedkeurend rol ik er doorheen, mijn kamer is grotendeels zwart met een 2 persoonsbed. Een houten zwarte kast staat in een hoek en voor mijn raam hangen donkerblauwe gordijnen die al het licht op slokken, in mijn vensterbank staat een fotolijstje van een klein meisje wat op mij lijkt. 'Was ik dit?' Magnus knikt ja en loopt naar me toe, hij pakt het op en blaast het stof ervan af en geeft het aan mij. 'Hier was je nog geen vampier, maar een klein meisje.' Ik veeg over de foto heen en zet hem dan weer terug op zijn plek, een gaap verlaat mijn mond en als ik de klok bekijk zie ik dat het al 11 uur ('s avonds) is. 'Zou je me even kunnen helpen?' Ik wijs naar mijn bed, 'Je hoeft me verder niet te helpen maar dat lukt gewoon nog niet. Vanaf morgen ga ik op krukken lopen hoor.' Magnus tilt me op en legt me op mijn bed neer en lacht, 'Je moet gewoon rustig aan doen Lynn. Niks overhaasten en je benen gewoon tijd gunnen.' Een beetje boos kijk ik Magnus aan, 'Ik heb ze al 2 hele dagen gegeven!' Zeg ik geïriteerd. 'Pfoe, 2 héle dagen.' Grinnikt Magnus, terwijl hij mijn kamer uit loopt. 'Welterusten Lynn.' Zegt hij een beetje plagerig en loopt dan het hoekje om.

Na 10 minuten heb ik eindelijk mijn pyjama broekje aan en uitgeput laat ik mezelf met een grote zucht achterover vallen op mijn bed, ik staar naar mijn plafond wat op sommige plekjes gebarsten is en ik val in slaap.
Langzaam komt Raphael nog iets dichterbij en dan raken onze lippen elkaar, en langzaam zoenen we. Na een tijdje laten onze lippen elkaar weer los en een lach vormt op mijn lippen en ik bloos, 'Ik...ik ga weer even slapen...denk ik.' Stotter ik, nog helemaal omver geblazen door de kus.
Ik schiet overeind en besef dat het niet nu was, maar een flashback. Als ik mijn klok zie geeft die aan dat het half zes is besluit ik op te staan, dus ik laat mezelf net zoals op het instituut uit mijn bed glijden en met een zacht plofje op de grond zakken. Ik heis mezelf met moeite de stoel op en rol dan richting mijn deur, de deur kraakt en ik vloek in mezelf. Raphael heeft me waarschijnlijk gehoord, snel rol ik door en als ik voor de trap sta vloek ik weer, gisteren had Magnus me met zijn magie de trap opgetild maar ik wist niet hoe ik dit moest gaan doen. Geïriteerd sla ik met gebalde vuisten op mijn armleuning en draai mijn stoel weer op en rol terug naar mijn kamer.

'Lynn?' Zacht geklop en met gekraak gaat mijn deur open, 'Wil je naar beneden?' Ik rol snel naar Magnus toe en hij helpt me naar beneden te komen, ik maak wat ontbijt en eet het snel op. Ik rol naar de woonkamer en pak mijn krukken die achterop mijn rolstoel zitten, en leg ze op mijn schoot. Langzaam schuif ik naar voren toe en zet ze op de grond neer, achter me hoor ik Magnus de kamer inlopen en hij verschijnt naast me. Ik negeer hem en schuif nog iets verder naar voren op mijn stoel waardoor ik nu op het randje zit, ik haal diep adem. Met alle kracht die ik heb leun ik met mijn handen op de krukken en heis mezelf omhoog, heel even wankel ik maar Magnus zet zijn hand in mijn rug. Voorzichtig zet ik mijn voeten op de grond, mijn rechtervoet houdt mijn lichaam maar mijn linkervoet klapt opzij. Ik steun nu vooral op mijn rechtervoet en mijn linkervoet laat ik in de lucht bungelen, langzaam zet ik mijn krukken vooruit en zo maak ik met veel kracht en moeite een rondje door Magnus' huis. Als ik weer bij Magnus aangekomen ben, kijk ik triomfantelijk en blij zijn kant op. 'Ik doe rustig aan.' Ik laat me in mijn rolstoel zakken, want door alle inzet heb ik geen kracht meer verder te lopen. 'Op mijn manier.' Zeg ik grijnzend, terwijl ik naar de badkamer rol.
~~~

Niet mijn beste hoofdstuk, maar kan ermee door toch?. Goodnightt❤

~~~

1022 woorden ~ 26-02-17