Problems ~ Shadowhunters

CHAPTER 32

*pov Lynn*

Dus nu is het wachten tot volgende week, ik zucht. Raphael slaat een arm om mijn schouder heen, 'Het gaat vast allemaal lukken Lynn.' Zegt hij vastberaden, ik glimlach even en loop verder achter Magnus aan door het instituut. Ik voel me nu al zenuwachtig voor volgende week en heb geen flauw idee wat ik in deze tussentijd moet gaan doen. Als we door het portaal gesleept zijn ren ik direct naar de wc en begin over te geven, alles is me teveel geworden. De zenuwen, tegelijkertijd opluchting en dan portaalreizen waar ik sowieso al slecht tegen kan. De vloer voelt koud aan mijn voeten en knieën en snikkend hang ik boven de wc.

Na 5 minuten kom ik wankelend de badkamer uit en bleker dan normaal plof ik op de bank neer. 'Lynn!' Bezorgd komt Magnus aanlopen en legt zijn hand op mijn wang. Zijn ogen flitsen over mijn gezicht en hij veegt een verloren traan weg. 'Ga anders even naar bed, je ziet er vreselijk moe uit.' Als verdooft sta ik op en geluidloos loop ik de trap op, ik voel me zo verschrikkelijk naar op dit moment dat ik het liefste gewoon dood wil zijn. Ik doe niet dramatisch, ik wil gewoon soms even weg van al deze problemen en stres er omheen. Het lijkt wel alsof ik een magneet ben, die problemen naar zich toe trekt.

Rillerig lig ik in bed, het lukt niet slaap te vatten en ik baal dat ik ziek ben. Om het halfuur sta ik op omdat ik het gevoel heb over te geven. Mijn bruine ogen staren naar het plafond en ik speur alle kleine beschadigingen of barstjes af, uit pure verveling. Mijn houten deur piept zoals gewoonlijk en voetstappen komen mijn kamer in,  even blijft het figuur in het donker staan en dan schiet mijn lamp aan. Ik knijp met mijn ogen en zie Raphael staan, 'Ben je ziek?' Fluistert hij, ik knik langzaam. 'Als je me nodig hebt, ik ben dichtbij.' Snel loopt hij naar me toe en geeft me een kus om mijn voorhoofd, waarna hij de slaapkamer uit loopt. Even kijkt hij nog om en doet dan weer het licht uit.

Een hand veegt een plukje kriebelend haar uit mijn gezicht, langzaam word ik weer wakker. Het misselijke gevoel lijkt langzaam weg zijn gegaan en ik voel me al ietsje beter, als ik mijn ogen open doe zie ik er 2 terug staren.  De mondhoeken van Raphael schieten een klein stukje omhoog, 'Je hebt echt heel lang geslapen.' Ik glimlach, 'Hoe gaat het?' Twijfels klinken in zijn stem. 'Prima.' Ik zucht en sta een klein beetje wiebelend op, 'Dorst.' Raphael knikt en samen lopen we naar beneden. 'Hoe lang heb je bij me gezeten?' Zijn ogen schieten naar de klok en even blijven ze daar stilstaan, 'Een paar uur denk ik.' Onbegrijpelijk kijk ik hem aan, 'Waarom?' Raphael haalt zijn schouders op en zijn zwarte sweater beweegt mee. 'Je moet gewoon niet meer zo ziek worden. Iedereen raakt gelijk overbezorgd...' grinnikt hij een beetje. 'Jace heeft je 16 keer gebeld en Alec is een paar keer om de hoek wezen kijken.' Ik frons, 'Zo lang heb ik niet geslapen?' Twijfelend kijk ik naar de grond en mijn voeten lijken een stuk interessanter. 'Je hebt een hele dag geslapen, Lynn.' Ik lach, 'Dan had ik het vast nodig.'

'Alles gaat prima, Jace.' Ik duw hem nog een stukje verder de deur uit, 'Dankje voor je bezoek, maar ik voel me gewoon goed!' Jace weigerde Magnus' huis te verlaten en ik moet hem er dus echt uit duwen, omdat hij zei dat ik bleekjes was. 'Ik ben een vampier! Ik hoor bleek te zijn.' Lach ik, even zwaai ik en doe dan de deur zachtjes dicht. Het is nog 5 dagen voor ons plan, en ik ben nu al stikzenuwachtig waardoor ik me eigenlijk een soortvan automatisch al misselijk voel.

'Isaa!' Roep ik blij, ik knuffel mijn blondharige vriendin en laat haar ons huis binnen. 'We moesten echt eerder afspreken.' Zucht Isabel, ik knik instemmend en loop naar de keuken. 'Wil je ook?' Ik reik haar een glas met rode vloeistof aan; bloed. Blij pakt ze het aan en samen lopen we naar de huiskamer, 'Waar is iedereen?' Ik neem snel een slokje uit mijn glas en knik met mijn hoofd naar boven, 'Naar boven.' Isabel maakt een o-geluid en we praten over hotel Dumort, het soulsword en veel andere dingen met vampieren en downworlders. Na een tijdje, als de zon weer bijna opkomt, verlaat ze pas het huis en na een gezellige nacht plof ik neer op de bank. Slaperig vallen mijn ogen langzaam dicht. Nog 4 dagen.

Ik ben blij met mezelf dat ik mijn dagen vol heb gepropt met afspraken en andere leuke dingen om zo mijn gedachten af te leiden van ons dingetje over 4 dagen. Magnus had beloofd dat we vanavond -als de zon onder is- gingen zwemmen met alle shadowhunters en Magnus, Raphael en ik. Normaal had ik nee gezegd, maar stiekem vind ik het wel gezellig klinken. Alleen jammer dat Izzy ook komt, op een of andere manier mag ik haar gewoon niet meer na wat ze had gedaan met Raphael.

Ik pak mijn zwarte rugzak uit de hoek van mijn kamer en gooi er wat spullen in waarna mijn telefoon weer m'n aandacht heeft (zo herkenbaar). Na een halfuur hoor ik Magnus roepen dat we gaan eten en moeten komen, dus stampend stommel ik de trap af en maak een sprongetje als ik de laatste  trede oversla. 'Enthousiast?' Zegt Magnus met opgetrokken wenkbrauwen en een kleine grijns. 'Ja het zal wel. Wat eten we?'

'Zullen we gaan?' Mijn rugzak hangt op een schouder en we staan met alle shadowhunters in de woonkamer. Magnus maakt dus snel een portaal, ik pak Raphael's hand vast en samen lopen we er doorheen. Achter me voel ik 2 paar jaloerse ogen in mijn rug prikken en ik glimlach even gemeen. Met een zacht plofje belanden we op zand, het vult onze schoenen dus gauw trekken we ze uit. Als Magnus er ook is loop ik gelijk naar hem toe, 'Het strand!? Ik dacht aan een meer ofzo.' Magnus grijnst en zegt niks waarna hij richting Alec loopt.

'Nee!!! Dalijk zitten er haaien!' Gil ik lachend terwijl ik Jace sla, hij had me opgetild en brengt me nu richting het ijskoude water onder mijn luide protest. 'Jace!' Lachend probeer ik uit zijn greep te komen maar het is al te laat. Iedereen zit lachend of grijnzend toe te kijken, zelfs Raphael. Het water komt nu ongeveer tot Jace zijn buik, als hij op een tevreden diepte is kiept hij mij voorover en met een harde klap val ik in het water. Direct kom ik weer boven de golven en nep-boos kijk ik de blonde shadowhunter aan, 'Jij gaat eraan.' Zeg ik uitdagend, met voor hoe ver het kan baan ik me een weg door de wilde golven achter Jace aan. Al gauw heb ik zijn arm te pakken, 'Jij gaat echt nergens heen, behalve in de zee.' Lach ik, daarna trek ik met alle kracht aan de arm die ik vast heb waardoor Jace zijn evenwicht verliest en achterover in het zoute water valt. Proestend vlieg ik het water uit en hijgend blijf ik op het strand staan, Magnus slaat een handdoek om me heen, 'Koud?' Ik schud mijn hoofd, 'Beetje maar.'

~~~

Wat een pret😂
Het duurde te lang voor een update, sorry❤

~~~

1252 woorden ~ 25-03-17
(88 in fanfictie)