Problems ~ Shadowhunters

CHAPTER 6

*vanuit Lynn*

De lucht van pasta dring langzaam door in mijn neus terwijl ik de kip snij als ik de bel hoor gaan en blij loop ik ernaar toe. Catarina (vriendin van Magnus) staat er en ik geef ze vrolijk een knuffel. 'Magnus was nog even iets halen ofzo, maar ga zitten! Wil je iets te drinken?' Ik loop naar de keuken en veeg lichtelijk geïriteerd een pluk haar weg die uit mijn knot was ontsnapt: 'Ik wacht wel even op Magnus.' Hoor ik Catarina zeggen. Ik roer met de spatel door de pasta en verlekkert kijk ik naar de gesneden kip, een klein beetje bloed zit aan het mes en ik krijg opeens heel erg de neiging om het bloed eraf te halen met mijn vinger. Ik steek mijn vinger uit naar het mes, maar opeens wordt ik uit mijn gedachten gerukt doordat het mes opeens schoon is, verbaast kijk ik op en ik zie dat Magnus voor me staat met een bezorgde frons. 'Uh..s...sorry...' mompel ik onverstaanbaar en ik gooi de kip in de pan.

'Ik hoop dat het lekker is!' Zeg ik glimlachend, terwijl ik de borden "serveer". Ik heb pasta met kip in een saus gemaakt en daarna peterselie overheen gestrooit zodat het er naar mijn mening: 'super fancy' uitzag. Toen ik net mijn bord op tafel zette ging de bel (Magnus toverde gauw een folie boven mijn eten zodat het niet koud werd) 'Ga maar alvast eten hoor,' en ik verdwijn de keuken uit. Als ik de deur open doe, staat Raphael er. Met enorme sneden in zijn gezicht en handen, ik slaak een klein gilletje en sla mijn hand voor mijn mond. Direct roep ik Magnus en laat Raphael binnen, waarna Magnus hem verder leidt naar de woonkamer en ik terug loop naar de keuken. 'Een gewonde vampier.' Glimlach ik ongemakkelijk naar Catarina.

'En?' Vraag ik bezorgd aan Magnus.
'Het komt goed, maar hij zal een dag moeten blijven. Uitrusten en alles laten helen.' Magnus kijkt bezorgd en ik eet mijn laatste stukje pasta op en loop dan naar de huiskamer.
'Wat is er gebeurd?' Ik plof naast Raphael op de bank neer. 'Aldertree, hoofd van het Instituut, zei dat ik moest komen. Hij heeft met een of andere uv-straal mij verbrand. De reden snap je denk ik niet, lang verhaal.' Bezorgd kijk ik hem aan, zodra hij dat merkt kijkt hij terug in mijn ogen. 'Niet bezorgd zijn, alleen van deze' hij wijst naar een wond/litteken, 'heeft tijd nodig om te helen. Ik knik en loop terug de keuken in en zet een glimlach op. 'Was het lekker?' Vraag ik, terwijl ik de borden opruim.

'Raphael, je moet even naar boven. Kan je beter uitrusten.' zeg ik zacht. Raphael staat op en ik loop met hem mee de trap op, 'Daar is de logeerkamer en ik slaap hier. De badkamer is beneden en Magnus slaapt boven.' Ik doe de zwarte deur naar de logeerkamer open en ik doe snel de gordijnen wat meer dicht. Raphael glimlacht en voordat ik de kamer uitloop, geef ik hem een knuffel. Gewoon omdat ik vind dat hij het nodig heeft. Ik glimlach nog even en loop dan de kamer uit, terug naar beneden.

Als Catarina weg is en Magnus alles heeft opgeruimd en zit nu op de bank tv te kijken. 'Ik ga alvast naar boven Magnus, welterusten.' Ik geef hem snel een knuffel en loop dan de trap op. Ik klop zachtjes op de deur van Raphael en als er niet gereageerd wordt besluit ik niet naar binnen te gaan. Ik loop mijn eigen kamer in en trek snel mijn pyjama aan, een donker blauw t-shirt en een kort zwart broekje. Ik duik nog net niet mijn bed in, want ik ben gesloopt.

Een klein meisje met donkerbuine haren zit op de schommel, het is al donker maar ze mocht nog even uitschommelen van haar moeder. Opeens komt er een man de speeltuin inlopen, 'Hallo meneer!' Zegt het kindje beleefd. De man loopt naar haar toe en zegt niks terug, het meisje kijkt een bang als hij de schommel ruw tot stilstand laat komen. 'Meneer, ik moet naar huis.' Het meisje staat op en probeert weg te lopen maar de man houdt haar tegen. Bang kijkt ze omhoog en probeert zich los te maken. Dan komt de man dichter naar haar toe en laat zijn tanden zien en langzaam gaat hij naar haar nek en...

Bang schrik ik wakker en schiet overeind. 'Het was maar een droom, het was maar een droom.' Probeer ik mezelf een beetje gerust te stellen. De deur gaat langzaam open en ik schuif een beetje naar achter in mijn bed. Tot mijn opluchting staat Raphael in de deur opening, hij loopt naar binnen en sluit de deur achter zich. 'Waarover droomde je? Ik hoorde je wakker schrikken.'
Wij ook met onze betere zintuigen...

'Over vroeger, niks belangrijks.' Ik duw wat haar naar achter en veeg wat zweet uit mijn nek.
'Je bent nu volgensmij nog steeds bang.' Zegt Raphael glimlachend, alsof hij mijn gedachten kan lezen. 'Je hebt gelijk,' zucht ik. 'Niks aan te doen. Get over it. Het was een droom.'
'Wil je wat te drinken?' Ik schud nee, hij is echt zorgzaam. Ik draaide me  om en ging weer liggen, waarna ik het bed voelde inzakken wat een teken gaf dat hij op mijn bed zat, en ik voelde een hand door mijn haar gaan. Ik zuchtte langzaam en ontspande, langzaam viel ik weg en sloot mijn ogen...

~~~
Lekker lang hoofdstuk! Hopelijk vonden jullie het leuk! :)

~

1076 woorden ~ 22-02-17