Problems ~ Shadowhunters

CHAPTER 16

*pov Lynn*

Ik hoor hoe Raphael (waarschijnlijk) verslagen de woning verlaat en dan laat ik Jace pas weer los. Onbegrijpelijk kijkt hij me aan, terwijl onze gezichten zo'n 20 centimeter van elkaar zijn verwijderd. 'Was dat echt, of om Raphael te pesten.' Ik schudt mijn hoofd, 'Sorry...'

Jace schuift wat meer naar achter. 'Dus het was een karma actie?' Zegt hij, een beetje grinnikend. Ik knik, 'Ben je boos?' Vraag ik bang, naar mijn voeten kijkend. Hij tilt met een vinger mijn kin langzaam omhoog en dwing me hem aan te kijken, 'Zie ik er boos uit?' Ik schud nee en haalt zijn vinger weg, ik glimlach even kort en pak mijn krukken om naar de keuken te gaan. Als Jace zie hoe ik struggle, helpt hij me door me in mijn rolstoel te zetten. Lachend probeer ik nog tegen te stribbelen, 'Ik kan het zelf wel!' Maar hij luistert niet en zet me in de rolstoel.

Ik neem hap uit mijn appel en kijk naar hoe mensen op tv zo goed mogelijk een sprong van de duikplan doen. Ik gniffel als er een plat op zijn gezicht ga, 'Zullen wij dat ook gaan doen Lynn?' Hoor ik Jace plagerig zeggen in mijn oor. Lacherig wijs ik naar mijn benen. 'Ik zak al door mijn benen voordat ik op die plank sta.' Opeens kijkt Jace wat sirieuzer, 'Hoe gaat het eigenlijk met je benen?' 'Mijn rechterbeen is bijna, volledig hersteld. Alleen mijn linkerbeen is eigenlijk nog bijna helemaal verlamd.' Jace haalt een hand door zijn haar, 'Moet je dat been niet trainen dan ofzo?' Ik kijk hem verrast aan, Raphael zei altijd alleen maar dat het wel goed kwam en veranderde dan van onderwerp. Maar Jace wilt er ook echt iets aan doen, glimlachend knik ik. 'Nu?'

'Probeer nu dan je linkervoet en been iets meer druk van je lichaam te geven.' Voorzichtig leun ik ietsje meer met dat been op de grond, hij klapte in eerste instantie direct dubbel. Nu houdt Jace de voet zo vast dat hij niet dubbelklapt. Ik probeer er op te staan, maar het lukt gewoon nog niet.

Na tien minuten zit ik weer op de bank, uitgeput en een pijnlijk been. Maar wel vol trots, want ik heb een stap gezet met mijn linkerbeen. Jace heeft me heel erg geholpen en toen het lukte kwam ook nog eens Magnus binnen, die dit een reden vond een cocktail te drinken. Dus nu zit ik met een rozig drankje, te praten met Jace en Magnus.

Lachend neem ik afscheid van Jace, de alcohol heeft mijn brein een beetje overgenomen dus wat melig rol ik door de huiskamer heen en neurie. Magnus zit op de bank en kijkt af en toe op van zijn boek en kan het dan niet laten om te lachen om me.

'Lynn? Ga je zo naar bed, het is half 2.' Magnus gaapt en rekt zich uit. Ik zet mijn 9e glas neer, 'Nog eentje?' Ik kijk hem smekend aan. Magnus schudt zijn hoofd en knipt zijn vingers, opeens is het glas verdwenen en ik kijk hem met een trillende lip aan. 'Ik wil er nog een!' Zeur ik nog steeds halfdronken. Magnus rolt met zijn ogen en laat me naar boven "zweven". Ik sla boos op mijn armleuningen, Magnus negeert het.

Ik lig in bed en Magnus heeft voor de zekerheid de deur op slot gedaan, zodat ik volgens hem "niks raars" kon doen. Ik draai me op mijn linkerzij, op mijn rug en dan weer op mijn rechterzij. En zo herhaal ik dat een paar keer totdat ik een lekker ligplekje heb gevonden

Iets doet pijn...vaag doe ik mijn ogen open. Dan schrik en trek mijn hand weg, mijn gordijnen waren niet helemaal dicht en daardoor was er een stuk zonlicht op mijn hand gevallen. Ik kijk naar de snee die nu op mijn hand zit en grijp dan naar mijn hoofd die ook heel veel pijn doet. Ik zucht, 'because you had a bad day...' zing ik mompelend.

Ik plof in mijn rolstoel, omdat mijn rechterbeen nu wat meer genezen is hinkel ik meestal er naar toe. Als ik verder wil rollen neemt de hoofdpijn erger toe.
(Dit kan je skippen, is een stukje verhaal van hoofdstuk 11)

'Lynn?' Vraagt Magnus voorzichtig terwijl hij een hand op mijn schouder legt. De demoon neemt al mijn controles over (dus vanaf nu is ik, de demoon), ik geef Magnus een harde duw zodat hij en zijn stoel omvallen. Ik sta op en mijn ogen zijn pikzwart, wild kijk ik om me heen. Ik wil de kamer uitlopen maar wordt tegengehouden door 2 sterke armen, als ik omhoog kijk staat Alec er. 'Laat. Me. Los.' Zeg ik met een verbeten gezicht, en ik probeer me uit zijn grip los te maken. Maar hij heeft me zo vast dat het niet lukt, wild begin ik te maaien met mijn benen richting Alecs benen en maag. Een keertje schop ik raak en met een hand laat hij me los en grijpt naar zijn buik en buigt naar voren, wat me genoeg tijd geeft los te komen. 'Lynn alsjeblieft, je bent sterker dan die demoon.' Zegt Magnus nog, ik draai me naar hem toe, kijk hem aan en dan ren ik de zaal uit. 'HOU HAAR TEGEN, ZE IS GEVAARLIJK!' Hoor ik Magnus nog schreeuwen, maar als verdoofd ren ik door. Alles wat op mijn pad komt duw ik opzij en sla iemand een bloedneus. Ik struikel over iets wat ik niet kan zien en mijn hoofd klapt zo hard op de grond dat het zwart wordt. Ik heb alleen nog het gevoel dat ik moet stikken en dan schakelen al mijn zintuigen zich uit.

Ik zit als bevroren overeind en bedenk me, dat ik iets heel belangrijks had herinnert. Het geeft me vertrouwen dat ik over een paar weken of maanden mijn volledige geheugen wel weer terug zou hebben!

'Wil je paracetamol pakken?' Smekend kijk ik Magnus aan. Hij trekt een laatje open en pakt zo'n doosje, dan pakt Magnus een glas water en geeft het aan mij. Ik slik het snel weg, want het is heel bitter. Mijn hand had Magnus ook verzorgd en je zag alleen een klein litteken bovenaan. Hard gebons op de deur laat me uit mijn gedachten komen, ik wil erheen rollen maar Magnus is me voor. Hij zwaait vrolijk de deur open, maar als Magnus ziet wie het is wilt hij die direct weer dicht doen. Maar diegene zet zijn voet ertussen. Doordat ik nog half in de keuken zit kan ik niet goed zien wie er staat, dus ik rol erheen. 'Wat wil je?' Magnus klinkt boos, 'Ik ben iets vergeten.' Ik stop met rollen en ik voel woede opstijgen, het is Raphael. Ik rol zo snel als ik kan naar de deur toe en ruk hem verder open, 'Oh hallo Raphael.' Ik zeg het alsof ik hem nu pas zie. 'Zoek je Isabelle voor haar "lekkere" bloed? Of wil je nog even zeggen, hoeveel je wel niet van haar houdt?! Ga maar lekker naar het instituut, want hier is ze net zoals jij niet meer welkom.' Probeer ik zo kalm mogelijk te zeggen, dan sla ik de deur dicht en dit keer is hij niet snel genoeg om zijn voet ertussen te zetten. Magnus staat wat verbijsterd bij de deur naar me te kijken, 'Wat? Ik heb me toch rustig gehouden?' Onschuldig kijk ik hem aan, waardoor hij in de lach schiet. Mijn woede ebt langzaam weer weg en ik ga verder aan mijn ontbijt.

Moeizaam sta ik op uit mijn rolstoel, al mijn gewicht hangt op mijn rechterbeen. Ik grijp de trapleuning en hinkel dan naar boven, 'Probeer wat kracht op je linker te zetten als je naar beneden gaat!' Roept Magnus onderaan de trap. Langzaam loop ik naar beneden, af en toe moet mijn linkerbeen ook wat lichaamsgewicht dragen wat nog steeds niet gemakkelijk gaat. Als ik beneden sta geeft Magnus me een knuffel, 'Ooit ben je weer de oude en heb je geen krukken of rolstoel nodig. Als we gewoon blijven oefen lukt het echt wel.' Hij geeft me een bemoedigende glimlach en loopt dan naar het midden van de kamer.

'Ik ga naar Alec, we hebben...een date.' Ik grijns zijn kant op en ga voorzichtig op de bank zitten. Magnus creeërt een portaal, 'Als Raphael je komt lastig vallen, bel mij of Jace en anders Alec als ik niet opneem.' Ik knik en zet de tv aan, 'Veel plezier op je date.' Een grotere grijns ontstaat verder op mijn gezicht en ik richt me weer op de tv als Magnus verdwenen is in het portaal.

~~~

Updateee. Als jullie leuke ideeën hebben voor dit verhaal, say it!😊

~~~

1445 woorden ~ 02-03-17