Problems ~ Shadowhunters

CHAPTER 9

*pov Lynn*

Ik zie dat Magnus en Alec door Izzy  worden gefeliciteert en glimlachend sta ik op, maar ga gelijk weer zitten omdat duizeligheid mijn hoofd en lichaam overnam. Ik sta weer op en wankel eerst een beetje op mijn hakken, even strijk ik mijn jurkje glad en loop dan richting Alec en Magnus. 'Je hebt het toch niet helemaal verpest.' Lach ik tegen Alec, Magnus kijkt me blij aan en ik richt me tot hem. 'Ik ga alvast naar huis, ik voel me misselijk. Alvast succes met het gedoe wat je gaat krijgen met Maryse.' (Alec en Izzy hun moeder) Alec trekt ietsje witter weg, 'Het komt vast wel goed! Ze zijn het gewoon niet gewend denk ik.' Ik zwaai en neem snel afscheid van Izzy en Clary, ik wil net de zaal uitlopen als de misselijken duizeligheid me weer overneemt. Ik leun tegen een muur aan en kijk snel achterom, om te checken of niemand me zo heeft gezien. Ik wrijf even in mijn ogen en loop dan zo min mogelijk wankelend de zaal uit.

Ik leun tegen de voordeur aan, eindelijk thuis. Ik zucht en heb echt het idee dat ik moet overgeven, dus als ik binnen kom loop ik direct naar de badkamer. Ik doe onderweg mijn hakken, jas en zonnebril uit/af, en in de badkamer gekomen hang ik boven het toilet. Dan hou ik het niet meer en komt het ontbijt van vanmorgen omhoog en ik begin over te geven.
1 minuut later
Ik zucht een soortvan opgelucht als ik eindelijk klaar ben, en laat mezef op de koude badkamervloer zakken. Ik voel mijn oogleden zwaar worden en ik ga liggen, en langzaam val ik weg. Half slapend, voel ik 2 sterke armen me optillen en naar mijn bed dragen. Ik probeer nog iets te zeggen maar er komt alleen zacht gemurmel, en dan geef ik het op en ontspan ik.

Ik doe langzaam mijn ogen open en voel dat aan een kant mijn bed ingezakt is, langzaam wordt de waas voor mijn ogen minder en ik herken Magnus. Ik wil opstaan maar hij drukt me terug in de dekens, 'Je bent ziek, je moet uitrusten. Hier, drink dit.' Bezorgd kijkt hij me aan, terwijl hij me een lichtblauw kleurig drankje geeft. Ik trek een wenkbrauw omhoog en kijk van het drankje naar Magnus en zo een paar keer, 'Drink het gewoon, het is een toverdrank.' Ik giet het langzaam naar binnen maar krijg er echter de rillingen van, het is enorm smerig. Ik kijk vies naar het lege flesje, 'Heb jij me naar boven gebracht?' Magnus glimlacht, en strijkt een pluk haar van mijn hoofd weg. 'Nee dat heeft Raphael gedaan. Hij zei dat hij je hoorde overgeven en toen hij ging kijken, je er half dood bij lag. Je ziet ook bleker dan normaal.' Vertelt Magnus terwijl hij richting mijn deur loopt, 'Rust nu maar goed uit, en dan zien we wel.' Vol met vragen blijf ik achter, wat bedoelt hij met zien we nog wel?! En waar is Raphael, en welke dag is het eigenlijk?! Ik leg vermoeid mijn hoofd weer op mijn kussen en val langzaam weer weg in een droomloze slaap.

Als ik wakker wordt, draai ik me langzaam om en kijk naar mijn wekker: 17:49. Ik heis mezelf overeind en loop langzaam naar beneden. Magnus zit op de bank en staat gelijk op als hij me ziet, 'Wil je wat te eten? Of voel je je nog misselijk.' Zegt hij een beetje bezorgd. Ik glimlach, 'Ik wil wel iets te eten, maar ik maak het wel zelf hoor.' Ik wil naar de keuken lopen maar Magnus houdt me tegen, 'Nee, jij blijft hier en ik ga eten voor je maken. Wat wil je?' Ik zucht geïriteerd en rol met mijn ogen, 'Ik kan het heus zelf wel, doe maar een tosti ofzo.' Ik plof op de bank neer en begin met de touwtjes van mijn sweater te spelen. Ik hoor de trap kraken en Raphael komt de trap aflopen, ik sta (met een beetje gewankel en moeite) op en geef hem een knuffel. 'Dankjewel.' Fluister ik, 'Waarvoor? Voor het redden van een koude vloer?' Zegt hij, ik laat hem weer los en als ik hem aankijk schiet ik in de lach. Even is het stil en dan ruk ik mijn ogen los van die van hem en loop naar de keuken.

'Als je het idee hebt dat je moet overgeven, roep me dan alsjeblieft.' 'Ik voel me niet meer misselijk! Of duizelig!' Roep ik uit en loop met een gevulde maag richting de trap, de tredens kraken terwijl ik naar boven loop en ik hoor gestommel in de logeerkamer. Nieuwschierig loop ik er naar toe en klop met mijn knokkels op de deur, even is het stil en dan zwaait de deur open. Vragende ogen staren in die van mij, 'Wat ben je aan het doen?' Ik probeer langs hem te kijken om erachter te komen wat er is, maar Raphael blokkeert de weg. 'Ik was aan het opruimen, nieuwschierig aagje.' Grinnikt hij, en hij geeft een klein tikje op mijn neus. Ik lach en loop terug naar mijn kamer, 'Lynn?' Ik draai me om en kijk nieuwschierig naar hem. 'Zin in een glaasje bloed?' Zegt hij grijnzend. Ik lach en glip snel onder zijn arm door naar binnen, en plof op zijn bed. De kamer is dus een beetje opgeruimd en Raphael is hier eigenlijk een soortvan komen wonen, omdat hij het gezellig vindt en Magnus alles goed vindt. Hij haalt uit zijn kast een beker met bloed en ik lip mijn lippen, het is al zo lang geleden dat ik bloed dronk. 'Wat voor soort?' Vraag ik, terwijl ik alle bewegingen volg die Raphael maakt. 'Koe volgensmij.' Hij reikt het glas aan en gretig pak ik het, en drink het met grote teugen op. Raphael kijkt me lichtelijk verbaasd aan en neemt zelf ook een slokje, 'Weet je hoe lang ik al geen bloed meer op heb?' Zeg ik, nog een beetje buiten adem door het snelle drinken. Hij glimlacht zacht, en ik lach terug. Dan doet hij langzaam een paar stappen naar mij toe, ik sta op en onze gezichten zijn nog zo'n 20 centimeter van elkaar verwijderd. Langzaam komt hij nog iets dichterbij en dan raken onze lippen elkaar, en langzaam zoenen we. Na een tijdje laten onze lippen elkaar weer los en een lach vormt op mijn lippen en ik bloos, 'Ik...ik ga weer even slapen...denk ik.' Stotter ik, nog helemaal omver geblazen door de kus.

~~~

In totaal heb ik nu bijna 100 reads like omg😱 Vandaag heb ik iets van 40 reads erbij gekregen, dus super bedankt voor de mensen die mijn boek lezen!

~~~

1100 woorden ~ 23-02-17