Problems ~ Shadowhunters

CHAPTER 20

*pov Lynn*

Magnus heb ik nog niet verteld over mijn afspraak met Raphael. Niemand tot nu. Ik heb er de hele nacht over gepiekerd en besluit er niks over te zeggen maar een briefje achter te laten als ik weg ga. Als het dan fout gaat is er nog een kans om gered te worden...

Ik trek mijn zwarte capauchon over mijn hoofd, leg het briefje neer waar alles op staat en met een diepe zucht trek ik de deur achter me dicht. De zon schijnt fel en stug loop ik door met mijn handen terug getrokken in mijn mouwen, mijn hoofd naar beneden gebogen en proberen het ergste geluid af te sluiten. Het is heel druk op straat en al het gelach, gepraat en geschreeuw door elkaar heen is niet bepaald fijn... Terwijl ik alle mensen ontwijk heb ik af en toe ook een mini gevecht met mijn krukken, doordat mijn linkerbeen zijn zenuwen nog steeds half dood zijn. Wat er ook nog wel bij kan is de prikkende zon op mijn zwarte jas, waar ik niet blijer van word.

De deur gaat langzaam open en een belletje rinkelt. Ik loop naar een tafeltje in de hoek waar geen zon schijnt en doe opgelucht (dat ik niet verbrand ben) mijn zonnebril en capouchon af. Als ik mijn telefoon moet geloven, ben ik een dik kwartier te vroeg dus bestel ik alvast een koffie voor mezelf.
'Naam?' 'Uhh... Malec' glimlach ik, de vrouw maakt de koffie en schrijf de naam op, daarna overhandigt ze het dampende goedje aan mij en als ik weer zit kijk ik naar de naam. 'Melk' Ik zucht en probeer niet te lachen, zachtjes zeg ik een paar keer 'Malec' on te achterhalen hoe je dat ervan kan maken. Grinnikend neem ik een slok en spuug het daarna gelijk bijna weer uit, 'Heet!' Sis ik, ik kijk boos naar de mevrouw die het gemaakt heeft alsof zij er wat aan kan doen. Gelukkig ziet ze het niet, anders was het awkward geweest...

Het belletje rinkelt voor de zoveelste keer en weer kijk ik verschrikt op, net zoals alle andere keren dat het belletje rinkelde. Maar nu mag het, want daar komt Raphael binnen. Zijn zwarte haar warrig, maar volgensmij heeft hij zijn best gedaan het plat te krijgen. Met een pak aan, want het is helemaal niet warm. Kuch kuch.... Hij zoekt heel even en als hij me heeft opgemerkt loopt hij naar me toe en gaat zitten. 'Hoi' zegt hij zacht. Boos zet ik mijn koffiebeker neer, 'Je bent vreemd gegaan, je hebt iemand anders bloed gedronken, hebt me ontvoerd en me opgesloten in een doodskist. En het eerste wat je echt zegt, is hoi?!' Fluister ik op een heel boze toon, omdat ik geen aandach wil trekken van de rest van de mensheid hier. Het is een poosje stil en Raphael lijkt nogal geschrokken van mij uitval. 'Hier zaten we met onze eerste date ook.' Zegt hij opeens, maar als onze blikken kruizen en hij mijn boze ogen ziet, kijkt Raphael gelijk naar de grond en zegt niks meer. 'Wil je nog koffie?' Hij kijkt een beetje verbaasd, maar dan knikt hij langzaam. Geïriteerd loop ik naar de kassa en doe een bestelling, stiekem ben ik super opgelucht dat hij niet heeft gelogen en het echt wil goedmaken. Maar ik laat het niet gelijk merken, hij heeft me pijn gedaan en dat vergeef ik hem niet in een keer...

'Het spijt me echt heel erg Lynn.' Ik wuif het weg, 'Nu is het wel goed, ik geloof je Raphael.' Lach ik. Mijn telefoon speelt een muziekje af, ik steek mijn vinger op als teken dat Raphael heel even moet wachten en loop weg.

'Met Lynn'
'Lynn!? O gelukkig je bent in orde.'
'Ohja shit, dat briefje. Sorry, alle goed hier. Raphael heeft me nog niet ontvoerd.' Ik lach om mijn eigen grap en kijk even naar hem, hij speelt met zijn koffiebeker en haalt zo nu en dan zijn hand door z'n warrige haar.
'Direct bellen als er iets is.'
'Ja Magnus, belooft. Nu genieten van melk.'

Ik laat een waarschijnlijke verwarde Magnus achter en loop terug naar Raphael die me nieuwschierig aan kijkt, 'Niks bijzonders.' Hij knikt en kijkt op z'n zwarte horloge, 'Ik ga denk maar eens Lynn. Hoor ik nog van je?' Ik kijk bedenkelijk en sta net zoals hem alvast op. 'Ik denk het wel.' Snel geef ik hem een (vriendschappelijke!!!) knuffel en pak mijn krukken. Daarna splitsen onze wegen en ik wil net het appartement in lopen als ik een sms krijg.

Magnus: Lynn, nu naar huis!

Ik zwaai de deur open en ren, zo snel als ik kan met deze krukken, naar binnen. 'Magnus wat is er?!' Magnus staat een portaal te maken en kijkt met gefronste wenkbrauwen mijn kant op. 'Instituut, aangevallen.' Mijn ogen worden zo groot als schotels en ik vloek hard, 'Alweer!' Magnus knikt en trekt me aan mijn krukken mee het portaal in.

'Magnus ik ga echt over mijn nek.' 'Geen tijd voor Lynn! Schiet op!'
Ik sta voorover gebogen, maar tijd om bij te komen van het portaalreizen heeft Magnus me niet. Direct rennen we (ik meer strompelend, vechtend met mijn krukken...) naar binnen. Waar we de normalo spreuk opheffen en het alweer verwoestte instituut met open mond bekijken. 'We zijn weer te laat!' Magnus vloekt, 'We zijn altijd te laat...' ik kijk om me heen en zoek Jace, Clary of Alec. Nergens kan ik ze zo gauw zien dus zo snel als ik kan loop ik naar de zaal vol mensen die nog van de vorige aanval aan het genezen zijn en mensen die van de aanval van daar net nu verzorgt worden. Maar mijn maag keert zich om als ik zie wie daar ook ligt, degene die in de laatste dagen mijn beste vriend is geworden... Jace...

'Wat heeft hij?' Vraag ik bezorgd aan Alec, 'Hetzelfde als jij had Lynn. Alleen heeft hij niks aan zijn geheugen. Maar ook zijn been-zenuwen zijn ermee gestopt...' Geschrokken kijk ik hem aan, verdrietig loop ik naar Jace toe en geef hem een knuffel. Hij ligt er nu nog vredig bij, als hij straks wakker wordt zal dat wel minder zijn...

~~~

Morgen weer school, rip😭
Dat worden waarschijnlijk ietsje minder boek updates, maar ik doe mijn best!🤔
Vandaag nog even genieten van m'n vrije dag☺ En dan weer op school storten!

~~~

1037 woorden ~ 06-03-17