Problems ~ Shadowhunters

CHAPTER 12

*pov Lynn*

Ik wilde graag even uit deze ziekenzaal, dus nu zit ik zit op de rand van mijn bed en in mijn benen zit weinig gevoel dus als ik zou gaan staan zou ik er doorheen zakken. Magnus, Raphael en de jongen die zich voorstelde als Alec staan voor me, in het geval dat ik zou vallen en om me te helpen. Ik laat me langzam van mijn bed af glijden en Raphael zet zijn handen onder mijn oksels en tilt me half naar mijn rolstoel, als ik zit zucht ik diep. Magnus wil de rolstoel duwen maar ik sla zijn handen weg, 'Ik kan het zelf wel.' Zeg ik nors. Hij steekt zijn handen in de lucht op en mompelt iets, ik laat mijn handen naar de wielen glijden en langzaam kom ik vooruit. Duwen, wachten, duwen, wachten. Mijn armen beginnen het steeds zwaarder te krijgen en als ik de zaal uit ben gerold doen ze al pijn, maar ik negeer het.

Magnus, Alec en Raphael lopen voor me en ik krijg mezelf moeizaam vooruit. Raphael kijkt om en een bezorgde frons verschijnt tussen zijn wenkbrauwen en ik kijk hem terug aan, 'Lukt het?' Ik schud van nee en kijk een beetje beschaamd naar de grond als ik Magnus een klein beetje zie glimlachen. 'Je bent altijd al eigenwijs geweest.' Zegt hij, 'Gelukkig heb je die eigenschap gehouden, anders was je jezelf echt niet meer.' Ik voel tranen prikkelen, maar knipper ze weg. Ik wil zo graag mijn geheugen terug maar heb me tot nu toe nog niks herrinnert. Raphael duwt de rolstoel vooruit en alle mensen kijken naar me, wat me een naar gevoel geeft. 'Raphael' ik kijk achterom, 'Ik wil terug naar die zaal, ik wil niet meer. Iedereen kijkt naar me.' Fluister ik. Begripvol knikt hij en we draaien om en ik zwaai zwakjes naar Magnus en Alec. Raphael heeft me onderweg alles verteld, over hoe we elkaar ontmoette en dat hij bij mij en Magnus woonde. Ondertussen staan we alweer bij mijn bed, Raphael tilt me door een arm onder mijn knieën en de ander onder mijn rug te doen. Zacht legt hij me neer op het bed en buigt dan voorover en geeft me een kus op mijn voorhoofd. Een warm gevoel verspreidt zich door mijn lichaam. Door de inspanningen voel ik me heel moe en mijn oogleden vallen langzaam dicht, terwijl ik Raphael nog zacht in mijn hand voel knijpen.

Als ik wakker wordt is het pikkedonker in de zaal, ik kijk op een klokje; 05.34. Mijn keel voelt droog aan en mijn glas water naast mijn bed is leeg, ik zucht diep. Ik kan niet opstaan, laat staan lopen! Ik woel heen en weer maar het lukt me niet in slaap te vallen, en dan schiet er een bijna onmogelijk plan door mijn hoofd. Ik doe een lampje aan en sla de deken weg, kou slaat zich om me heen. Ik sla mijn benen over de rand van mijn bed, ik laat mezelf op de grond zakken. Mijn benen begeven het direct waarop ik met een klap op de grond val, ik blijf doodstil zitten en hoop dat niemand het gehoord heeft. Met gespitste oren luister ik, maar ik hoor geen deuren open of dicht gaan en geen voetstappen. Langzaam kruip ik door mezelf naar voren te slepen naar mijn rolstoel, die een meter van me af staat. Ik zit voor mijn rolstoel en pak de armleuningen en hijs mezelf omhoog, na 2 minuten zit ik eindelijk en hijgend rol ik de zaal uit. Heel even leg ik mijn hoofd naar achter en zucht heel diep, ik zou er álles voor over hebben weer normaal te kunnen leven.

Langzaam vult de beker zich met water en gulzig drink ik het, maar het lijkt mijn dorst niet te stoppen. Na vijf glazen heb ik nog steeds dorst, maar ik snap niet waarom. Ik rol met mijn rolstoel door de gangen, zacht gesnurk klinkt uit kamers. Ik probeer die van Magnus of Raphael te vinden, maar eigenlijk weet ik niet hoe. Achter me hoor ik geklik en daarna gekraak, ik draai moeizaam mijn roelstoel om en zie een streepje licht uit de kamer komen. Raphael leunt tegen de deurpost aan, 'Wat doe jij hier?' Fluistert hij. 'Ik heb een soort probleem. Hoe kon je me horen?' Vraag ik op mijn beurt. 'Vampiers hebben (te) goede zintuigen. Wat is je probleem?' Ik zucht, 'Ik heb dorst, maar water helpt niet.' Raphael lacht zachtjes en een beetje beledigd kijk ik hem aan, 'Je heb dorst in bloed.' Hij zet een stap naar voren en strijkt een pluk haar weg, en trekt me dan aan mijn rolstoel mee zijn kamer in. Raphael loopt richting zijn kast en achterin, in een hoekje staat een thermokan. Hij draait hem open, pakt een glas en schenkt er wat bloed in en geeft het aan mij. 'Ik weet dat je je niks herinnert van vroeger en dus ook het leven van een vampier, dus als er wat is kom dan naar mij toe Lynn.' Ik knik en breng het glas naar mijn lippen toe, als ik het bloed proef wil ik gelijk meer en ik 1 keer drink ik het op. Raphael begint te grijnzen, 'Dat deed je een week geleden ook.' Ik grinnik en rol naar het nachtkastje toe en zet het glas neer. 'Dankje voor het bloed' Ik wijs naar het glas, 'Ik ga weer terug, tot straks.' Een gaap verlaat mijn mond en ik draai mijn stoel richting de deur, als ik de deur uit rol gaat mijn stol opeens veel harder. 'Raphael!' Lach ik, mijn haren wapperen naar achter door de snelheid die we maken en voor even vergeet ik mijn zorgen. We maken een scherpe bocht en bijna vlieg ik uit mijn rolstoel, maar Raphael houdt me net tegen. Lachend en hijgend komen we aan in de zaal, mijn haar helemaal in de klit en een beetje rode wangen door de wind. Raphael tilt me hetzelfde als gisteren op en legt me op het bed. 'Morgen ga ik proberen met krukken te lopen denk ik.' Zeg ik zelfverzekerd, 'Misschien moet je eerst leren een rolstoel te besturen Lynn.'

Ik schrik wakker, '10.23' fluister ik. Wild kijk ik om me heen, verderop in de zaal komt er een streepje licht naar binnen en ik besef me dat ik best lang heb geslapen. Weer is er niemand op de zaal en ik heis mezelf overeind, langzaam laat ik me weer van mijn bed glijden en weer kom ik met een klap op de grond. Alleen hebben mensen het nu wel gehoord en ik hoor voetstappen snel naderen, ik vloek in mezelf want ik hoef geen hulp maar dat gaan ze me sowieso geven. Er rennen 2 mensen de zaal in, de een herken in gelijk; dat is Alec. De ander heb ik wel een keer gezien, een meisje met zwart haar die een beetje op Alec lijkt, maar ze heeft zich nooit voorgesteld aan me. 'Lynn?! Gaat het?' Hoor ik Alec zeggen, ze stoppen bij mijn bed en als ze me ernaast op de grond zien zitten willen ze me al gelijk helpen. Ik steek mijn hand uit als gebaar dat ze dat niet moeten doen, 'Ik kan het zelf wel.' Het meisje doet een stapje achteruit maar Alec blijft vastberaden staan, 'Dat zei je de vorige keer ook Lynn.' Hij wilt me al beet pakken maar ik duw hem met alle kracht weg, 'Ik kan het zelf wel.' Herhaal ik nog een keer, dan kruip ik een stukje vooruit richting mijn rolstoel terwijl de ogen van het meisje en Alec in mijn rug prikken. Ik hijs mezelf met alle moeite en kracht in de rolstoel en als ik eindelijk zit kijk ik triomfantelijk naar Alec, en rol dan de zaal uit.

~~~

Harry Potter Fanfictie is coming! Ik ben druk bezig met het verzinnen en alles van een Harry Potter fanfic😊

~~~

1305 woorden ~ 26-02-17