Problems ~ Shadowhunters

CHAPTER 36

*pov Lynn*

'Ben je er klaar voor Clary?' Jace, Alec, Magnus, Raphael, een paar shadowhunter vrienden/collega's en ik zitten in een soort grote ruimte van het instituut. Het is er erg stil en het enige wat je hoort is het geschuifel van voeten en gespannen geadem.We hebben net ons plan besproken;
Clary zal Valentine bellen en ergens afspreken. Op die locatie zal ze proberen het Soulsword terug te krijgen, wat natuurlijk niet lukt en dan is het de rest hun beurt.

Clary toetst een telefoonnummer in en de telefoon gaat over. Na 5 keer wordt er opgenomen, Valentine klinkt opgewekt... 'Clarissa. Waarom bel je me? Gedachten veranderd? Wil je toch met mij werken?' Boos kijkt Clary naar de grond waar ze met haar voeten schuifelt, 'Nooit Valentine. Ik wil met je afspreken. Over een uur in het Grade Park.' Het blijft even stil, 'Oké,' daarna klinkt gepiep en Valentine heeft opgehangen. Verrast kijkt Clary ons aan, 'Dat ging makkelijk...' iedereen staat verbaasd om haar heen. 'Inderdaad.' Ik wrijf even over mijn voorhoofd maar haal mijn schouders daarna op, mijn donkere ogen vinden de groene van Clary en verward blijft het stil. 'Zullen we dan maar gaan?'

Clary loopt het Grade Park binnen en wij lopen verspreidt achter, naast of voor haar. Raphael en ik lopen zo'n 30 meter achter haar en Clary's rode haar is gemakkelijk te volgen. Gespannen gaat ze op een bankje op een wat rustige plek zitten, Raphael en ik gaan op een bankje verderop zitten wat waarschijnlijk uit het zicht zal zijn van Valentine. We doen alsof we in een gesprek zitten, maar tegelijkertijd speuren mijn ogen de omgeving af op zoek naar een hoofd. Een hoofd met holle oogkassen, een hoofd vol met duistere gedachten en geen emotie.

Ik zie Raphael's bruine ogen op een punt hangen en nonchalant kijk ik even achterom: "Daar is Valentine," fluister ik. Raphael knikt heel kort en houdt zijn blik gefocust op waar Valentine loopt en wat hij doet. Ik kan me er niet op richten omdat dat teveel op zou vallen. Ik friemel aan mijn (al kapotte) nagels en mijn klamme handen veeg ik soms aan mijn broek vast, ik zit niet op dat bankje waar Valentine nu heen loopt maar voel me denk ik net zo gespannen als Clary.

Na zo'n 5 minuten loopt de spanning meer en meer op en neemt het gesprek een onverwachte wending. Valentine springt op, trekt Clary mee en houdt een mes tegen haar keel. Maar het engste, zijn donkere ogen staren recht in die van mij.

Maar doordat hij op mij gefocust is, heeft hij niet in de gaten wat er achter hem gebeurt. Jace besluipt hem, houdt zijn zwaard gereed en neemt een diepe rillerige zucht. Het mes glijdt door Valentine zijn keel en het hoofd rolt over de grond heen. Ik sla mijn handen voor mijn mond en denk te gaan overgeven, Raphael trekt me tegen zijn borst aan en ik probeer niet te dramatisch te doen. Blijdschap maar ook angst giert door mijn lichaam, bang wat er nu zal gebeuren.

Maar er gebeurde nooit meer iets met Valentine, hij was weg en wij veilig. Ik woon nu bij Raphael, in Dumort. Isabel is mijn beste vriendin geworden en Magnus zie ik élke dag. Jace is een van mijn beste vrienden en heeft nog steeds struggles met Simon en Clary. Waar ik hem nog steeds bij steun.

Yeah, everybody lived happy and forever. Or something like that.

Het beloofde einde, het is shitty as hell (heb zelfs gedacht dit boek te verwijderen woepss) maar een einde. Moest ooit iets verzinnen, maar had nooit zin, zelfs nu eigenlijk niet.

Love you guys, er komt snel een nieuwe fanfic die 10x beter is❤

Ohja, is iedereen ook zo excited voor elke dinsdag nu😂😊