Problems ~ Shadowhunters

CHAPTER 30

Het duurde even, maar hier is hoofdstuk 30! Een xl hoofdstuk😊

SUPER BEDANKT VOOR DE 1K READS😭❤❤❤

~~~

*pov Lynn*

'Magnus?' Ik storm de trap af en tref hem in de keuken aan, Raphael loopt rustig en ontspannen achter me aan. 'Zouden we naar de pizzaria mogen gaan?' Ik loop dichter naar hem toe en fluister, 'Als date.' Magnus knikt en zijn mondhoeken krullen omhoog, 'Succes met je "date", Lynn.' Ik grijns en haak mijn arm in die van Raphael, waarna we het donker in lopen.

'Als date?' Raphael wiebelt zijn wenkbrauwen en ik schiet in de lach, 'Kan toch?' Hij grijnst en we lopen door de straten, 'Zullen we in onze snelheid gaan?' Vraag ik, Raphael knikt en reikt zijn hand uit naar die van mij. Glimlachend pak ik hem aan en samen rennen we naar de pizzaria, puur uit ongeduld voor het lange lopen (kuch kuch... 10 minuten...).

Na een gezellig avond, vooral door de pizza, lopen we terug richting huis. Demonen? Die hebben we uit onze gedachtens gezet. Dit keer doen we rustig aan, genieten van het donker en lachen soms wat mensen uit. Een beetje lacherig en een beetje dronken lopen we rond en zonder doel, want naar huis gaan kan altijd. We lopen hand in hand langs een gracht en het enige wat je hoort zijn onze voetstappen en het kabbelende water. 'Alles is zo vredig 's nachts.' Zucht ik, 'Tot dat wij er zijn.' Lacht Raphael, snel druk ik mijn lippen op die van hem. Deels om hem te laten stoppen met lachen, deels uit liefde.

'Lynn?' Ik kijk omhoog naar Raphael. 'Ik denk dat we een probleem hebben.' Zegt hij met twijfel in zijn stem, ik zucht. 'Wanneer heb ik géén probleem dan?' Raphael klinkt nu wat sirieuzer, 'Demoon.' Mijn maag draait om, mijn laatste ervaring met een demoon was niet helemaal fijn...
'Niet eentje Lynn, volgensmij zijn we omcirkeld.' Zegt Raphael, met geen spoortje angst in zijn stem. Ik daarintegen, sta trillend op mijn benen en knijp waarschijnlijk Raphael's hand fijn. 'Rustig blijven, we'll find a way out.' Vertwijfeld schieten mijn ogen langs alle mensen, die fel blauwe ogen hebben en demonen zijn. Ze kijken naar ons. Nee. Ze staren naar mij. Hun blik is indringer en doorborender dan die van Raphael kan zijn, en het liefst wil ik hier weg. De temperatuur lijkt veel kouder geworden te zijn en al mijn geluk weg. Ik heb het idee dat dit mijn einde is, Lynn vermoord door demonen die haar achterna zaten. 'Magnus laat ons nóóit meer alleen op pad gaan.' Mompelt de vampier naast me. Hij pakt mijn hand steviger vast en met vampiersnelheid trekt hij me me, ik kan het gewoon niet uitbrengen om echt te gaan rennen. Het lijkt alsof er betonblokken aan mijn voeten zitten en Raphael moet me ook echt mee sleuren, handig zigzagt hij om de demonen heen en alsof het niks was gaan we verder. Maar wij allebei weten, dat het nog niet voorbij is. Dat de demonen iets van me willen, of me dood hebben.

Hijgend komt Raphael bij Magnus zijn huis, mij nog steeds aan zijn hand vasthouden. Ik lijk in een trance te zitten en weet niet eens of ik het verhaal over mijn lippen kan krijgen. 'Ga maar naar boven, ik leg alles uit.' Raphael geeft een kus in mijn haar en doet de deur open, hij geeft me een zacht duwtje richting de trap en eindelijk beseffen mijn voeten dat ze moeten lopen. Starend naar niks strompel ik naar boven waar ik mijn telefoon vindt, er zijn 24 nieuwe berichten van 3 personen.

Isabel: Hoi, waar blijf je?
Isabel: misschien ben ik wel ongeduldig,maar je had er al moeten zijn...
Isabel: Lynn?
Isabel: ben je boos op me?
Isabel: waar ben je uberhaupt?
Isabel: ik wacht nog wel even op je..
Isabel: ik ben net in Raphael zijn appartement geweest maar daar was niemand?
Isabel: ben je in het insituut?
Isabel: daar mag ik niet komen..
Isabel: als je boos op me bent, neem dan de moeite te reageren!
Isabel:ik heb lang genoeg gewacht.
Isabel: dag Lynn