Problems ~ Shadowhunters

CHAPTER 29

*pov Lynn*

'Lynn?!' Jace zijn stem is paniekerig en hoger dan normaal en hij probeert me bij bewustzijn te houden, terwijl hij tegen me blijft praten pakt Jace zijn telefoon en belt Magnus. Ik hoor het gesprek nauwelijks en de koude stoeptegels prikken in mijn rug, stille tranen rollen over mijn wang van de pijn in mijn zij waardoor bewegen gevoelig is. 'Lynn,' fluistert Jace, terwijl hij mijn gezicht tussen zijn handen pakt, 'Magnus kan er elk moment zijn.' Ik wil knikken, maar het lijkt net alsof ik word tegengehouden en stilletjes staar ik naar Jace's blonde haren, die bij elke beweging mee dansen.

Er klinkt ergens een raar geluidje, ik herken het maar kan het moeilijk een plek geven. Jace had me overeind gezet tegen een muur en geprobeert de wond te laten stoppen met bloeden. Snelle voetstappen klinken en Magnus en Raphael komen gestrest aanrennen, hun ogen worden groter als ze me zien liggen en Magnus loopt gelijk naar de wond en met zijn magie heelt het zich langzaam. 'Hoe kom je toch altijd in de problemen?' Mompelt hij zacht, verdrietig kijk ik hem aan. Bang dat hij teleurgesteld in me is, of boos... Raphael lijkt Jace af te snauwen, over dat hij niet goed op me lette en dat hij niet zomaar even over straat kon lopen met wat gevaar er nu is. Overprotective? Nee hoor. (😂)

'Ik zet beschermende muren om mijn huis heen, daar kan geen enkele demoon door heen.' Ik frons en kijk Magnus een beetje raar aan, 'Ik kan wel nog alleen over straat?' Raphael kijkt me aan alsof ik iets super raars zei, 'Tuurlijk mag je komende week niet alleen over straat. Demonen lijken duidelijk op jou gestuurd of gefocust te zijn.' Ik zucht diep en nadenkend ga ik op de bank zitten, na een tijdje ploffen Raphael en Magnus naast me en reiken me een bord bloemkool aan.

Als ik in mijn kamer ben loop ik naar mijn kast, ik trek de deuren open en ga op mijn knieën zitten. Ik tast met mijn handen in de donkere hoeken en uiteindelijk vind ik een klein doosje, het is zwart en stoffig. Als ik hem open doe vliegt het stof alle kanten op en ik hoest even, ik wuif met mijn hand door de lucht om het weg te krijgen. In het doosje zit een zilveren ring, er staat een teken in gekerfd. Het shadowhunter teken. Ik had het gekregen van mijn moeder, de dag voordat mijn leven voor goed zou gaan veranderen.

~~~

'Lynn?' Een blij klein meisje komt direct op haar moeder af, die haar glimlachend optilt en in het rond zwiert. Het kindje lacht en de moeder zet haar op het aanrecht, 'Ik heb een cadeautje.' Zegt ze geheimzinnig. De donkerbruine oogjes van Lynn worden groot, de vrouw haalt een klein zwart doosje uit haar broekzak en geeft het aan de kleine. 'Maak maar open,' fluistert ze, Lynn maakt het gretig open en kijkt verbaasd op. 'Het is een soort erfstuk, misschien ben je er nog te jong voor, maar het voelde alsof ik het nu moest geven. Maar draag hem gewoon altijd bij je lieverd.' Lynn knikt braaf en doet het kistje dicht om het daarna weer in haar broekzak te doen. Ze geeft haar moeder een knuffel en loopt vrolijk weer naar de deur om te gaan buitenspelen.

'Bewaak hem goed Lynn.'

~~~

Glimlachend pak ik de zilveren ring uit het doosje, het is de enige herinnering aan mijn ouders... Ze hebben me wel uit huis gezet, maar ik  had ze stiekem zo graag nog een keer willen zien. Nu zijn ze waarschijnlijk al lang dood, en ben ik te laat.
'Wat is dat?' Geschrokken laat ik het zwarte doosje vallen en kijk in de bruine ogen van Raphael. 'Iets... iets van mijn ouders.' Zijn wenkbrauwen schieten omhoog, 'Maar die hebben je toch uit huis gezet omdat je een vampier was? Waarom heb je dat niet weggegooid ofzo?' Nu is het mijn beurt om geschrokken te kijken, een beetje boos sta ik op. 'Omdat dit mijn enige herinnering aan mijn ouders is, hoe zit dat eigenlijk met jou Raphael? Denk jij uberhaupt wel eens aan je ouders?' Snauw ik, daarna doe ik de ring om mijn vinger en stamp de kamer uit.

'Lynn, stop.' Raphael houdt mijn arm vast net voordat ik de trap af wil lopen. Boos draai ik me om en mijn haar zwiept mee, 'Wat!?' Raphael laat de greep wat verzwakken en kijkt me schuldig aan. 'Ik wil best vertellen hoe mijn ouders waren.' Mijn blik verzacht, eigenlijk verwachtte ik een cliché sorry en dan een knuffel.

'Mijn ouders waren helemaal oké met dat ik een vampier was.' Een beetje verbaasd staar ik Raphael aan, die met een sirieus, boos en een beetje verdrietig gezicht door gaat. 
'Alleen wilden ze niet dat andere shadowhunters het wisten. Ooit op het instituut ontmoette ik een leuk meisje, Noa. Het was een typische shadowhunter, maar wel heel lief. We kregen een relatie, en op een dag vroeg ze waarom ik geen runen had. Omdat ik haar volledig vertrouwde, vertelde ik de waarheid. Gelukkig accepteerde Noa het, maar mijn ouders kwamen erachter. Dat ik het Noa had verteld, ze waren boos op mij en bang dat Noa het door zou gaan vertellen. De dagen erna waren mijn moeder en vader heel boos en heel veel weg van huis. Toen ik weer eens op het instituut was, kon ik Noa nérgens vinden. Ik heb mijn zintuigen gebruikt, elke kamer bezocht en aan iedereen gevraagd waar ze was. Maar nergens was Noa te bekennen. Toen ik het aan mijn ouders vroeg, zeiden ze dat ze waarschijnlijk naar een ander instituut was gegaan omdat ze door iets haar geheugen was verloren. Een héél vaag verhaal, maar wat ik er van uit maak, is dat ze haar geheugen hebben laten wissen bij een heksenmeester en daarna naar een ander Instituut hebben laten verhuizen. Sindsdien haat ik mijn ouders, en die haat zal nooit weggaan.'

Raphael zijn gezicht is emotieloos, bezorgd kijk ik hem aan. 'Dus je hebt net zulke rot ouders als die van mij?' Glimlach ik zwakjes, Raphael kijkt mijn kant op en zucht. 'Dat denk ik wel, Lynn.'

~~~

Lekker 2 throwbacksssss😛
Al bijna hoofdstuk 30! Die wordt XL! Maar daardoor kan het wel langer duren voordat hij online is, ik verwacht hem maandag af te hebben😊 Als je leuke ideeën heb geef ze vooral!

~~~

1044 woorden ~ 18-03-17

(117 in fanfictie)