Problems ~ Shadowhunters

CHAPTER 33

*pov Lynn*

Jace en ik hebben iedereen het water ingekregen, sommige gingen al nadat we ze hadden overgehaald. Andere moesten we erin slepen, wat bij Alec nog best iets was. Melig zwemmen we nu door de golven heen en proberen elkaar nat te maken, Clary en ik zijn al veel dieper en voor de rest durft niemand heel diep. Lacherig blijven we drijven en grinniken als iemand weer valt.
Een koude hand sluit zich om mijn schouder en ik slaak een gilletje als ik me omdraai, een grijnzende Raphael achter me. 'Sukkel!' Lach ik, daarna zwem ik zo snel mogelijk naar het strand zelf terug.

Rillend zit ik op het zand, de handdoek heeft weinig nut. Mijn natte, zanderige haren hangen naast mijn gezicht en ik teken wat streepjes in het zand. Een hand pakt mijn schouder vast en trekt die naar zich toe, Raphael slaat nog een exyra handdoek om me heen en trekt me in een knuffel. We blijven zo een lange tijd zitten totdat Magnus aankomt en zegt dat we weer terug gaan naar huis, even schiet mijn blik naar de horizon; het is al bijna ochtend...

Warm water loopt langs mijn lichaam en zand valt van mijn huid en haren af, mijn huid voelt weer normaal en niet korrelig. Na een lange tijd gedouched te hebben stap ik eruit en droog mezelf af, daarna doe ik mijn donkere haar en stap minder vermoeid en minder vies in mijn schone kleren.

Magnus maakt ontbijt en ik en Raphael moeten naar de supermarkt voor andere dingen. Dus snel trekken we onze jas aan en doen een zonnebril op voordat we weg gaan. Onderweg zijn we alert voor demonen, en hebben er een paar gezien die ons niet hadden gezien. Met vampiersnelheid zijn we door gegaan, richting de supermarkt.

'Wat hebben we uberhaupt nodig?' Lach ik, we lopen doelloos rondjes door de winkel. 'Hij zei iets van drinken, maar als je dat aan ons over laat.' Ik wiebel mijn wenkbrauwen en we schieten in de lach, 'Wat vinden normale mensen lekker te drinken? Waarom staat er uberhaupt zoveel!?' Normale mensen zijn te kieskeurig. Ik bedoel, neem vampiers nou. We hebben een lichte voorkeur, maar bloed is bloed! Normalo's enzo moeten weer van alles willen, en dan het liefste echt heel veel merken...

'Wacht even, Simon belt.' Raphael rolt zijn ogen terwijl hij opneemt. Ik rol mee en laat mijn vinger langs alle pakken en flessen met drinken glijden, zachtjes mompel ik de namen en hoor Raphael geïriteerd op de achtergrond. Als er een zware hand op mijn schouder valt kijk ik verschrikt op, in eerste instantie dacht ik Raphael te zien; maar het is een medewerker. 'Kunt u het vinden mevrouw?' Verbaasd kijk ik naar de jongen, 'Uh...ja?' Zeg ik twijfelend. Ik trek even mijn wenkbrauwen op en zoek verder, uiteindelijk haal ik een oranje gekleurd pak met als opschrift; sap. 'Zoveel moeite voor sap.' Grinnik ik tegen Raphael, maar hij lijkt me nauwelijks te horen en staart peinzend naar het zwarte scherm van zijn telefoon. 'Raphael?!' Ik zwaai even met mij hand voor zijn ogen, waardoor hij knippert en weer uit z'n trance lijkt te komen. 'Gaat het? Wat is er?' Een beetje bezorgd kijk ik naar hem. 'Simon heeft alles weer verpest.' Zucht hij, even wrijft Raphael met zijn handen over zijn gezicht. 'Hij heeft het voor elkaar gekregen in hotel Dumort ruzie te krijgen met andere vampieren. En nu moet ik helpen!' Roept hij uit, ondertussen zijn we de winkel al uitgelopen en we gaan een lange straat met oude huizen tegemoet. 'Dus je moet eigenlijk gaan?' Raphael schudt opstandig zijn hoofd, 'Eerst jou veilig thuisbrengen, Lynn.' Ik glimlach even en we rennen (met vampiersnelheid, dat zal onderhand wel duidelijk zijn hahaha) richting Magnus' huis.

'Dus daarom kon hij niet blijven eten.' Magnus knikt en neemt een slokje koffie, 'Vond je het gezellig vannacht?' Vraagt hij. Ik knik enthousiast, 'Ja! Het was leuk.' Ik grinnik als ik eraan terug denk en besef dat de komende dagen ook best leuk kunnen worden. 'We zouden het eigenlijk vaker moeten doen, alleen ben ik helemaal kapot.' Gaapt Magnus, ik grinnik even en neem een slokje van mijn drinken. 'Ik ga naar bed, Lynn' mompelt hij, ik knik en loop met hem mee maar haak af bij mijn eigen kamer.

'Wat was er nou allemaal!?' Roep ik terwijl Raphael me omhelst, 'Niks bijzonders. Je wilde vandaag naar het instituut toch?' Ik knik, maar kijk daarna weer een beetje teleurgesteld. 'Magnus kan natuurlijk niet. Hij wilde slapen.' De zon schijnt fel op de rug van mijn zwarte jas terwijl we door de straten doelloos rond lopen, en het water van de gracht klotst hard tegen de stenen randen aan. Mijn haren wapperen alle kanten op, en op een of andere manier blijft dat Raphael gewoon normaal (jaloers😂😟). 'Kunnen we de mensen van het instituut die je wilt zien, niet hierheen brengen?' Stelt hij voor, 'Jace en Alec zijn de enige die ik hoef te zien eigenlijk. En zonder Magnus kom ik moeilijker het instituut binnen. Dus ik denk dat dan de beste optie is?'

'Ik heb ze gebeld, ze komen eraan.' Zeg ik blij tegen Raphael, hij ziet er moe uit en zit op de bank van Magnus. 'Gaat het wel?' Bezorgd ga ik naast hem zitten, Raphael knikt wazig, 'Wil je even naar onze logeerkamer? Je ziet er moe uit.' Ik trek hem en mezelf overeind en loop met hem mee richting de kleine slaapkamer. De traptrede die kraakt sla ik voor een keer niet over, ik kan alleen maar kijken naar Raphael die naar zijn voeten staart en zijn bleke gezicht lijkt nog nét iets bleker dan normaal. 'Ik red mezelf wel.' Zeg ik opstandig, nadat hij nog een keer heeft tegen gesputterd. 'Get some sleep, you'll feel better.' Zeg ik met mijn beste Britse accent (kuchkuch) waardoor we in de lach schieten en Raphael's vermoeide ogen voor even minder worden.

~~~

Ik ben breaking bad aan het kijken (seizoen 5.9). En ik ben er dus achter gekomen dat er helemaal géén fanficties van zijn... Dus lijkt het jullie leuk als ik daar een fanfictie over schrijf?🙈 (in het volgende deel zet ik wel een trailer (vol spoilers lol) anders)

~~~

1051 woorden ~ 27-03-17

(93 in fanfictie)