Problems ~ Shadowhunters

CHAPTER 25

*pov Lynn*

Ijsberend loop ik door de kamer; mijn benen trillen, ik heb klamme handen en ben benauwd. Allemaal situaties die (niet eens) zouden kunnen gebeuren spelen op in mijn gedachten en ik heb het idee dat ik langzamerhand gek word.

Dalijk activeert Valentine het soulsword en gaat iedereen dood behalve ik en ben ik helemaal alleen...

Dalijk wordt Raphael door vampieren aangevallen omdat ze het niet met hem eens zijn...

Straks valt Valentine Magnus aan omdat hij in het instituut is...

Dalijk gaat Jace dood omdat Simon teveel bloed van hem drinkt...

Een klein muziekje klinkt; ik krijg een berichtje, snel pak ik met trillende handen mijn telefoon op.

Raphael: Het is gelukt, kom naar het instituut.

Heel even opgelucht ren ik met vampiersnelheid Magnus' huis uit, door de donkere straten richting de oude kerk. Daar eenmaal aangekomen staan naast vampieren, ook weerwolven en Seelies (elven).

2 stevige armen slaan zich om me heen, 'Het is gelukt...' fluistert Raphael. Zwakjes glimlach ik, 'Nu wordt het afwachten tot het telefoontje van Jace.' Zucht ik, mijn ogen glijden over de kerk heen. Die er op een of andere manier onrustig bij staat in het donker. 'Wie gaat Jace een seintje geven via de telefoon?' Raphael knikt naar een lange man, 'Luke, hij kent Jace goed. Is een weerwolf, maar best oké.' De relatie tussen weerwolven en vampieren is niet de beste, maar we walgen niet 24/7 van elkaar. En sommige zijn ook aardig, sommige...

'Denk je niet dat Simon teveel bloed van Jace zal drinken?' (Even ter uitleg) Jace zou als Clary naar het instituut gaan, dan zou hij Simon zijn bloed laten drinken om hem te redden. 'Ik denk dat Jace wel terug trekt als Simon te ver gaat.' Probeert Raphael me gerust te stellen, ik sla mijn armen over elkaar en leun tegen een boom aan.

Ik speel met een grassprietje tussen mijn vingers en we zijn een tijdje verder. We zitten gebukt te wachten op het teken en mijn knieën staan op het punt het te begeven. Een mobiel trilt en Luke roept, 'Lopen, lopen, lopen!!!' Een soortvan opgelucht, maar toch gespannen stormen we het instituut binnen. Weerwolven als wolven, seelies gewapend met harnas, schild en zwaard en alle vampieren met vampiersnelheid rennen richting Valentine om hem aan te vallen en te vermoorden.

Als we allemaal binnen stormen zien we tot onze schrik dat Valentine het Soulsword vastheeft, het is geactiveerd... De kale man met het baardje tilt het zwaard de lucht in en fel wit licht komt eruit, net als ik denk dat ik nu dood zal gaan sluit er een hand om mijn pols en trekt me weg uit deze ruimte met vampiersnelheid.

We staan weer buiten en verbaasd kijk ik om me heen, 'Raphael...' tranen prikkelen in mijn ogen. Ik sluit mijn armen om hem heen en knuffelend blijven we staan, 'Ik dacht dat we dood zouden gaan.' Fluister ik, Raphael wringt zich uit de knuffel en kijkt me strak in mijn ogen aan. 'Ik zou je nooit dood laten gaan, zeker niet door het soulsword.'
'Maar zou Clary het toch geactiveerd hebben?' Vol verwarring kijk ik naar het gebouw, alsof dat mij antwoord zal gaan geven. Het felle licht is gestopt, 'Zullen we weer terug gaan? De zon komt over 2 uur op en ik denk dat Valentine zich al uit de voeten heeft gemaakt...' Ik knik zacht en we voorzichtig lopen we terug het gebouw in, tientallen downworlders liggen dood op de grond. Omdat ze niet zoals Raphael zo slim of snel genoeg waren direct om te keren.

Net als ik mijn mond open wil doen om het te vragen, is Alec me voor. Hij lijkt gestrest, 'Wie heeft het zwaard geactiveerd?' Vraagt hij, lichtelijk boos naar Clary kijkend. 'Ik, Alec. Ik heb blijkbaar dus geen demonenbloed, maar engelenbloed...' zegt Jace zacht. 'Waar... waar is Magnus?' Ben ik Alec dit keer voor, niemand weet het en Alec loopt gehaast en gestrest weg op zoek naar hem.

Na een halfuur komen Magnus en Alec terug naar binnen, ik ren op Magnus af en hij lijkt ook opgelucht mij te zien. 'Is het gelukt dat ene meisje te redden?' Magnus knikt en draait zich weer om naar Alec. Dat meisje was ook een heksenmeester en voor zover ik weet, had Valentine haar omgepraat zodat ze aan zijn kant zou staan. Magnus ging haar overhalen dat Valentine slecht was, het was dus gelukt.

'Blijven we hier? De zon is op dus ver komen we niet zonder te verbranden.' Vragend probeer ik Raphael zijn aandacht te krijgen, hij zit gehurkt bij een dode vampier die hij waarschijnlijk goed kende. 'Simon! Kijk uit!' Roep ik, zonnestralen vallen langzaam naar binnen door het glas en Simon stond er midden in. Maar er gebeurt niks, mijn mond valt open. 'Simon... je verbrandt niet!' Roep ik uit, ook Raphael kijkt verbaast zijn kant op.

'Je hebt engelen bloed gedronken...' zegt Raphael vastbesloten maar toch verbaasd. 'Jace zijn bloed natuurlijk!' Het kwartje valt, 'Simon, je kan overdag naar buiten!' Roep ik blij, zijn mond valt open en direct is hij weg, waarschijnlijk richting Clary om het haar te vertellen.

Ik loop door het instituut als ik Jace zie lopen, 'Jace!' Roep ik hem, hij kijkt om en als hij ziet dat ik het ben loopt hij mijn kant op. 'Wat is er?' Zijn ogen staan verdrietig en hij lijkt gewoon helemaal niet blij. 'Ten eerste, het soulsword is weg. Ten tweede, ik blijk niet Clary's broer te zijn en toen ik het haar wilde vertellen stond ze met Simon in de zon te dansen ofzo.' Ik frons en medelevend kijk ik hem aan,

'Te dansen?' Grijns ik een beetje, Jace kan een glimlach niet onderdrukken. 'Laat ze maar even het "gelukkige" koppel zijn omdat Simon in de zon kan lopen, zonder levend te verbranden.' Zuchtend plof ik in een stoel neer en Jace blijft staan, 'Lynn, ik moet je iets vertellen.' Zegt hij sirieus, snel kijken zijn blauw/bruine ogen om zich heen of iemand anders hier is. 'Ik en Clary zijn dus samen geweest, totdat Valentine zei dat we broer en zus waren. Maar ik heb altijd gevoelens voor haar gehouden...' hij zucht even en haalt een hand door zijn haar. 'Op een gegeven moment kreeg Clary dus een relatie met Simon, die ik persoonlijk niet zo aardig vind. Maar nu ik weet dat we geen broer en zus zijn, zou ik gewoon weer samen willen zijn...' verbaasd dat hij me dit allemaal toe vertrouwt knipper ik een paar keer met mijn ogen. 'Waarom hadden jullie geen DNA test gedaan, nadat Valentine dat van broer en zus zei?' Dit keer kijkt Jace verbaasd, en slaat zichzelf tegen zijn voorhoofd en kreunt. 'Dat had het zo makkelijk gemaakt!'

'Maar je hebt dus nog gevoelens voor Clary? En zij is met Simon?' Jace knikt en een lok haar valt voor zijn ogen, zodat hij er net iets zieliger uit ziet. 'Laten we Simon vermoorden!' Lach ik met een duivelse grijns, als Jace me een beetje geschokt aankijkt geef ik hem een duwtje. 'Het is een grapje...' Zeg ik, meer lachend. 'Maar het komt goed, vertel het haar op een goed moment en zonder Simon.'

~~~

Updateeeee😄
Gisteren al mijn huiswerk gedaan zodat ik vandaag tijd had voor betere dingen, zoals een hoofdstuk schrijven van dit boek😂

~~~

1203 woorden~ 12-03-17

(112 in fanfictie😍)