Problems ~ Shadowhunters

CHAPTER 18

*pov Lynn*

'Ze zoeken naar Lynn...'

Ik voel mijn maag omkeren. Ik ken maar één vampier: Raphael. Maar wat zou hij van me willen? Dit alles bevalt me niks en ik heb het idee dat ik van de spanning ga overgeven
Ik sta op met mijn krukken en loop samen met Jace achter Alec aan.

Er staat een groepje vampieren buiten het instituut, omsingeld door Shadowhunters die ik niet ken. Allemaal hebben ze een capauchon en zonnebril op net zoals ik. 'Wat willen jullie van me?' Een man stapt naar voren, 'Je gaat met ons mee Lynn.' Hij zegt het kalm maar klinkt tegelijkertijd heel dreigend. 'Waarom?' Ik probeer de trilling in mijn stem te onderdrukken, maar heb het idee dat ik ook elk moment door mijn benen kan zakken door mijn zenuwen. 'Omdat je een vampier bent, dus niet hier hoort maar in Hotel Dumort.' Ik schud nee, 'Ik woon al 115 jaar bij een heksenmeester en ben maar een keer in Hotel Dumort geweest. Nog nooit gezeik erover en nu opeens wel? Ik ga niet mee, voor geen goud.' De man lacht, 'Het was geen vraag meisje. Het is een bevel.'

Op het moment dat ik na denk sprinten alle vampieren in hun vampierensnelheid naar me toe en grijpen met vast, Jace en Alec proberen hun capauchons nog van de hoofden af te halen zodat ze verbranden, omdat ze geen zwaarden hebben. Maar tevergeefs, ze trekken me mee. 'JACEEE' Maar mijn stem smelt weg omdat we in vampiersnelheid naar Hotel Dumort gaan. Ik huil en probeer te schoppen, slaan of te bijten. Maar niks lukt en uitgeput laat ik me meevoeren.

Eindelijk stopt het rennen, een beetje misselijk komen we tot stilstand. Volgensmij staan we op een dak, maar ik ben eigenlijk volledig de weg kwijt. Ik word naar binnen geduwd in het hotel en voordat de man de deur achter me sluit draai ik me om en sis, 'Burn in hell bitch.' Godzijdank hebben ze mijn krukken niet afgepakt. Langzaam kijk ik om me heen, ik ben weer in die woonkamer. Voetstappen klinken richting mijn kant, Raphael.

'Als jij mijn excuus niet op de normale manier wilt horen. Moet het maar zo.' Ik krijg de rillingen van zijn stem, hoe hij praat. Maar geen fijne rillingen. 'Ohja, je woont vanaf nu hier.' Boos draai ik me naar hem toe en kijk hem diep aan. 'Dus je wilt zeggen, dat ik hier de rest van mijn leven opgesloten ga zitten omdat jij me zo graag hier wilt hebben?!' Woede raast door me heen. Hij is gewoon een grapje aan het maken, neem ik me voor om het allemaal positiever te laten lijken. 'Ja Lynn. Ja.' Ik schudt nee, maar weet dat ik nergens heen kan. Met mijn krukken en alles ben ik sowieso nooit snel genoeg en Raphael is in de meerderheid. Toch loop ik zo snel als ik kan richting een gang maar al gauw slaat een hand om mijn pols, een zachte stem fluistert bij mijn oor. 'Ik denk, dat je maar een nachtje in een kist moet liggen. Misschien verandert dat je gedachten.' Direct kreeg ik het doodsbenauwd en ook spijt dat ik Raphael ooit mijn angsten heb verteld. Ik ben claustrofobisch en heb daarom nooit in een kist geslapen maar in een normaal bed. 'Jij vind dit gewoon leuk hé?' Zeg ik, alweer de trilling in mijn stem proberend te onderdrukken. Hij knikt. 'Karma.' Raphael haalt zijn schouders op en grijnst. 'Waar is de oude Raphael?' Fluister ik en tranen glijden over mijn wangen.

Ik lig nu misschien 5 minuten in die kist. Of 10? En ik ben nu al aan het hyperventileren, omdat het idee dat er heel weinig zuurstof zit hier me heel bang maakt. Met mijn ogen gesloten en schokkende schouders lig ik als een bolletje opgerold hopend dat opeens de kist open gaat, iemand me eruit tilt en roept: 'Grapje!!!'
Maar na een lange tijd geef ik het op. Verzwakt ga ik wat beter liggen en probeer te slapen.

*pov Magnus*

'Lynn is ontvoerd door vampieren.' Geschrokken kijk ik naar Jace en Alec, ik trek lijkbleek weg en loop naar de bank waar ik ga zitten. 'Waar?' Komt er alleen uit me, 'Hotel Dumort.' Boos sla ik op de bank en maak een portaal terwijl ik aan het vloeken ben op Raphael. 'Gaan jullie mee?' Alec en Jace knikken en we lopen het portaal in en verschijnen voor hotel Dumort.

*pov Lynn*

Ik ben wakker gemaakt door geschreeuw op de gangen, in eerste instantie stootte ik mijn hoofd omdat ik was vergeten waar ik was. Ingespannen spits ik mijn oren, 'Indringers! Heksenmeester en Shadowhunters!' Dat is het enige wat ik mee krijg na 5 minuten ingespannen te luisteren. Mijn ogen willen weer dichtgaan en het kost me moeite ze open te blijven houden. Een heksenmeester en shadowhunters... Opeens gaat er een lichtje branden, Magnus, Alec, Jace en misschien andere shadowhunters! Ik voel me wat wakkerder en ga zover als het kan overeind zitten. Ik sla tegen de deksel aan en schreeuw zo hard als mijn stem kan, maar het lijkt wel geluidsdicht. Zo onbereikbaar voel ik me nu.

*pov Jace*

Vampieren vallen ons non-stop aan, Magnus heeft zijn magie, Alec zijn boog en ik mijn zwaard. Vampier voor vampier wordt doodgemaakt maar op een gegeven moment verlies ik een beetje mijn concentratie. Alec merkt het, 'Jace kijk uit!' Ik word naar achter geduwt en val met een harde klap op de grond. De vampier wil me net bijten als zijn ogen opeens wijd open staan en hij in stof verdwijnt. Alec staat nog met zijn boog gespannen en geeft me een heel klein glimlachje en gaat dan verder. Ik spring overeind en zie dan dat de vampieren stroom is gestopt, we rennen verder door alle gangen van dit enorme hotel. Opeens stopt Magnus en steekt zijn vinger op, 'Ik hoorde geschreeuw. Van een meisjesstem.' Mijn ogen worden groter. 'Waar?' 'Het is gestopt... Ik denk beneden.'

*pov Lynn*

Ik lig weer opgerold in de kist. 'Wat bezielt Raphael toch..' fluister ik verdrietig. Waarschijnlijk hadden ze Magnus en de shadowhunters verslagen want alle gevechtgeluiden zijn gestopt.

Bekende voetstappen klinken. Opgewekt til ik mezelf zo ver mogelijk omhoog en luister weer ingespannen. Ik herken die voetstappen... 'MAGNUS!!!' Half huilend bons ik tegen de deksel, met hoop dat ze me vinden.

*pov Jace*

'Ik hoor haar weer!' We rennen naar mijn gevoel door duizenden gangen totdat ik ook geschreeuw hoor, langzaam wordt het harder en komen we aan bij een deur die op slot zit maar we weten zeker dat Lynn hierachter zit. Magnus gebruikt zijn magie en de deur vliegt open, een doodskist staat op slot midden in de kamer en Magnus maakt die ook open met magie. Huilend met verward haar ligt Lynn erin, Magnus haast zich naar haar toe en knuffelt haar terwijl hij sussende woorden zegt. Haar gezicht lijkbleek (zoals normaal eigenlijk) en haar ogen rood, haar haren staan alle kanten op en er staan nog traansporen op haar gezicht. Alec houdt de wacht bij de deur, terwijl Magnus een portaal creeërt. Ik til Lynn op en we lopen er doorheen, terug naar veiligheid.

~~~

Wow beetje veel voor in een hoofdstuk😂😂 Maar wel een update, duurde even iets langer dan normaal😶

~~~

1195 woorden ~ 04-03-17