Φτιάχνοντας Το Πεπρωμένο (Ο Μαύρος Λύκος Βιβλίο 3) [Now Completed]

Μαραθώνιος Βαρεμάρας

"Μέισεν σταμάτα να μένεις πίσω και κούνα τα πόδια σου. Αν συνεχίσεις να μένεις πίσω θα σε βάλω να κάνεις τον κύκλο του δάσους δέκα φορές".

"Ποιος από τους δύο μας".

"Και οι δυο. Κουνήστε τα πόδια σας". Πρέπει να ήταν κάτι σαν μια παράδοση σε αυτό το σχολείο τουλάχιστον μια φορά το μήνα στο μάθημα της γυμναστικής να πηγαίνουν κάθε τάξη στο δάσος για έναν αγώνα δρόμου. Και αυτός πρέπει να ήταν και ο λόγος που υπήρχαν δύο γυμναστές, ο ένας έκανε μάθημα γυμναστικής και ο άλλος έκανε αυτό το πράγμα. Και ο κάθε γυμναστής αναλάμβανε τις δικές του τάξεις για τον αγώνα στο δάσος.

Φυσικά δεν θα ήταν και τόσο χάλια αν το σκεφτεί κανείς. Χάνεις δυο ώρες μάθημα, το μόνο που κάνεις είναι να τρέξεις σε ένα μονοπάτι και με τις αντοχές ενός λυκανθρώπου αυτό δεν την τίποτα, και αν έβγαινες πρώτος μπορούσες να χάσεις όλη την υπόλοιπη μέρα χωρίς απουσίες.  Αλλά εδώ ήταν το θέμα, αυτό ίσχυε μόνο για τους κανονικούς μαθητές. Για εμένα, και τον Άλεξ που ήμασταν πολύ πιο γρήγοροι χάρη στην ίδια την ουσία της λευκής και μάχης μαγείας μέσα μας ήταν πρακτικά σαν να κλέβαμε οπότε δεν μας άφηναν να τρέξουμε με τους άλλους. Το ίδιο και με τον Λίο, μόνο που αυτόν δεν τον άφηναν γιατί είναι ένας αληθινός άλφα. Αλλά αυτό που δεν ήξερα στην αρχή ήταν ο λόγος που ο γυμναστής είχε αφήσει την Σάρα να τρέχει μαζί μας. Τελικά αποδείχθηκε πως η Σάρα ήταν η πιο γρήγορη λυκάνθρωπος εδώ και δύο δεκαετίες και μπορούσε έστω και να συμβαδίζει με την δική μου ταχύτητα αν την άφηνα.

Λοιπόν για τώρα απλά πηγαίναμε προς το μονοπάτι, δηλαδή εγώ και ο Άλεξ γιατί οι υπόλοιποι είχαν ήδη φτάσει και ήταν έτοιμοι να ξεκινήσουν το τρέξιμο. Φτάσαμε περίπου δέκα δευτερόλεπτα αφού μας φώναξε ο γυμναστής και με το ζόρι κρατήθηκε να μην αρχίσει τις φωνές.

Με ένα σφύριγμα όλοι όσοι συνήθως έτρεχαν πρώτοι έφυγαν αφήνοντας πίσω ένα σύννεφο σκόνης. Εγώ ο Άλεξ η Σάρα και η Κάθριν περιμέναμε υπομονετικά την σειρά μας ενώ οι άλλοι τρέχανε για το βραβείο τους όσο πιο γρήγορα μπορούσαν. Αν και η όλοι ξέρανε ότι ή εγώ ή ο Άλεξ θα κερδίζαμε στον δεύτερο γύρω, οι υπόλοιποι τρέχανε απλά για την πλάκα.

Πέρασαν περίπου δέκα λεπτά μέχρι να γυρίσουν όλοι τους λαχανιασμένοι αλλά μετά από αυτό τα πράγματα άρχισαν επιτέλους να γίνονται ενδιαφέροντα. Αφού ο γυμναστής είχε στον πρώτο ότι μπορεί να περάσει την μέρα όπου θέλει πήραμε εμείς θέση. Με ένα ακόμα σφύριγμα και οι πέντε αρχίσαμε να τρέχουμε σαν παλαβοί, όλοι θέλαμε να δείξουμε πόσο γρήγοροι ήμασταν όποτε όλοι τρέχαμε για τον εαυτό μας.