Φτιάχνοντας Το Πεπρωμένο (Ο Μαύρος Λύκος Βιβλίο 3) [Now Completed]

Συνηθισμένο Πρωινό

Στην διαδρομή προς το σχολείο είχαμε ξεχάσει όπως πάντα ότι και αν ήταν αυτό που μας έκανε να τσακωνόμαστε. Πάντα βρίσκαμε τρόπο να γελάμε με τα χάλια μας. Είτε  γελούσαμε με τον εαυτό μας ή εις βάρος των άλλων. Φτάσαμε ίσα ίσα λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι και αμέσως βαρεθήκαμε γιατί είχαμε μαθηματικά πρώτη ώρα. Ποιος να φανταζόταν ότι θα μπορούσες να κοιμηθείς μέσα σε πέντε λεπτά ενώ ο καθηγητής έλυνε δευτεροβάθμιες εξισώσεις. Για τέσσερις ώρες προσπαθούσα να μην κοιμηθώ αλλά ήταν τόσο δύσκολο που ακόμα και η Σάρα δεν μπορούσε να με κρατήσει. Η φάση ήταν ότι στο σχολείο μπορούσα να κοιμηθώ όση ώρα ήθελα και δεν θα πεταγόμουν από την ανάμνηση.

Όταν έφτασε η έβδομη ώρα κόντευα σχεδόν να ψοφήσω από την βαρεμάρα, και το χειρότερο ήταν ότι τώρα είχαμε ανατομία. Μπορεί να ήταν το αγαπημένο μου μάθημα αλλά αφού ο Μάρκους ήταν ακόμα ο καθηγητής ήταν σαν να μου κατέστρεφε κάποιος τον κόσμο μου.

Το αστείο ήταν ότι πάντα για κάποιον λόγο είχε μανία με εμένα. Ήξερα την ανατομία του σώματος από έξω και ανακατωτά αλλά το να ρωτάει μόνο εμένα για γελοία θέματα και να βάζει τεστ απλά και μόνο για να με κάνει να γράφω και μετά να κοιμάμαι και να τον βρίζω ήταν... Δεν μπορούσα να το περιγράψω.

"Μέισεν μπορείς να"...

"Όχι να απαντήσεις μόνος σου. Με έχεις ρωτήσει είκοσι ερωτήσεις μέχρι τώρα". Αμέσως μόλις το είπα αυτό όλοι σταμάτησαν να μιλάνε και με κοίταξαν.

"Πολύ καλά. Σάρα πες μου εσύ τι γνωρίζεις για την κρανιακή κοιλότητα".

Συνέχισε να κάνει ερωτήσεις μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι αλλά δεν ασχολήθηκε άλλο μαζί μου. Όταν χτύπησε το κουδούνι για σχόλασμα ήταν σαν να είχα αναγεννηθεί και εσφηζα από ζωή. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα μάζεψα τα πράγματα μου μιας και είχα μόνο ένα βιβλίο το οποίο άλλαζα κάθε ώρα από το ντουλάπι μου.

Πήγαμε με την Σάρα στα ντουλάπια μας που είχαμε φροντίσει να βρίσκονται ακριβώς δίπλα το ένα στο άλλο, και αφήσαμε τα βιβλία μας. Στη συνέχεια πήγαμε να βρούμε τους άλλους που είχαν ιστορία και ήμασταν σίγουροι πως θα είχαν φύγει ήδη από την τάξη τους.

"Δεν νομίζεις ότι είσαι λίγο σκληρός μαζί του; Μην ξεχνάς πως ακόμα προσπαθεί να χτίσεται μια σχέση ακόμα και αν δεν είναι αυτή ενός πατέρα με τον γιο του". Καλά μπορεί να μου έκανε την ζωή ακόμα πιο δύσκολη με το να με βάζει στόχο στο σχολείο, αλλά έξω προσπαθούσε να είναι πιο... Ευγενικός;  Και εγώ δεν έκανα καμία προσπάθεια για αυτόν τον σκοπό. Αντίθετα προσπαθούσα ακόμα και να κρατήσω τις αποστάσεις μου. Η μόνη φορά που του είπα κάτι που είχε σημασία ήταν λίγο πριν εμφανιστεί ο Άλμπερτ πριν από δυόμιση χρόνια, και όταν τον είδα πρώτη φορά στο δάσος με τους άλλους.