Φτιάχνοντας Το Πεπρωμένο (Ο Μαύρος Λύκος Βιβλίο 3) [Now Completed]

Κομμένο Λ...

Προσοχή!!! Αυτό το κεφάλαιο περιέχει εικόνες με πολύ ζωντανή απεικόνιση βίας. Όποιος διαβάσει παρακαλώ να είναι προετοιμασμένος για μια πραγματικά σημαδιακή εμπειρία του Κρις.

Οι μέρες περνούσαν γρήγορα και όμως πολύ πιο βαρετά από ότι μπορούσα να αντέξω. Πήγαινα στο σχολείο για να ακούσω κάθε μέρα τις μαλακίες που είχαν να που 7 μαλάκες με ψυχολογικά, δεν μπορούσα καν να κοιμηθώ γιατί όλοι εκεί πέρα είχαν αισθήσεις λυκανθρώπου, έβλεπα σχεδόν κάθε μέρα τον Μάρκους ο οποίος ακόμα προσπαθούσε να τα βρούμε αλλά εγώ δεν είχα όρεξη. Το καλό ήταν ότι μπορούσα να του πατήσω μπουνιά κάθε φορά που προσπαθούσε να με αγκαλιάσει ή ξεπερνούσε τα όρια, και το έκανε συχνά.

Η μόνες στιγμές που δεν βαριόμουν ήταν όταν ήμουν μαζί με την Σάρα, ήταν λες και όλα τα άλλα ήταν απόμακρα και άδεια, σαν ένα κενό. Ήξερα ότι δεν ήταν η πρώτη φορά που ένιωθα έτσι αλλά ήταν λες και δεν ήμουν ο εαυτός μου όταν γινόταν αυτό. Όλα ήταν πιο σκοτεινά κατά έναν πολύ μεγάλο τόνο.

Δεν μπορούσα καν να θυμηθώ το πως βρισκόμουν σε σημεία με την Σάρα και τα αδέρφια μου μαζί. Ήταν λες και την μια στιγμή ήμουν εκεί και την άλλη έχανα κάθε επαφή, το ίδιο έγινε και τώρα. "Έλα τώρα Κρις. Πάλι δεν είσαι συγκεντρωμένος". Μου πέταξαν μια μικρή πετρούλα προς το κεφάλι την οποία είχα δει πριν καν την πετάξει η Κάθριν, δεν ήταν τίποτα το να την πιάσω, τόσο βαρετό. Όταν η πέτρα έφτασε στο χέρι μου που έκλεισε γύρω της, έφερα το χέρι μου μπροστά στο πρόσωπο μου και κοίταξα την πέτρα μέσα του.

Ήταν μικρή και καθόλου κοφτερή, εντελώς άχρηστη από κάθε άποψη. Δεν ήταν καν ικανή για να προκαλέσει την παραμικρή ζημιά σε κάποιον, και όμως ήθελα να την κάνω να επιφέρει ζημιά. Δεν καταλάβαινα τι σκεφτόμουν μέχρι που το χέρι της Σάρας έπιασε το μάγουλο μου και γύρισε το κεφάλι μου προς το μέρος της. Μέχρι να χαθεί από την όραση μου δεν πήρα τα μάτια μου από την πέτρα για να κοιτάξω την συντροφό μου.

"Τι έχεις πάθει αυτές τις μέρες; Μοιάζεις εντελώς διαφορετικό άτομο... Αρχίζω να ανησυχώ". Μπορούσα να διαβάσω την ανησυχία στο βλέμμα της, και αυτό ήταν που με έκανε να ξυπνήσω από το κενό. Κοίταξα γύρω μου για να δω που βρισκόμουν, και μετά Στράφηκα ξανά στην Σάρα με ένα μικρό χαμόγελο στο πρόσωπο μου. "Δεν είναι τίποτα, απλά νιώθω λίγο... Στην τσίτα, αυτό είναι όλο".

Συνεχίσαμε να μιλάμε αν και δεν πήρα πολύ μέρος στην συζήτηση. Κάτι μέσα μου ήταν ανήσυχο, λες και περίμενε κάτι, κάτι είχε συμβεί και δεν είχε τελειώσει ακόμα. Τότε το κινητό του Λίο χτύπησε και μίλησε για λίγο πριν ή έκφραση του σοβαρέψει και η φωνή του γίνει πιο δυνατή.