Φτιάχνοντας Το Πεπρωμένο (Ο Μαύρος Λύκος Βιβλίο 3) [Now Completed]

Έγκλημα Και Τιμωρία

Προειδοποίηση, για ακόμα μια φορά βία και αίματα και τέτοιες σκηνές, νομίζω ότι θα είναι η τελευταία φορά.

Όταν άκουσα τα λόγια του αδερφού μου θυμήθηκα τι του είχα πει όλα εκείνα τα χρόνια πριν, όταν ήταν έτοιμος να τα παρατήσει να μισήσει την ανθρωπότητα. Τότε που όχι μόνο εγώ αλλά και εκείνος ήταν στόχος της προφητείας του μαύρου λύκου. Θυμόμουν τη στιγμή σαν να ήταν μόλις χθες. Ο Άλεξ όταν ήμασταν μικρά παιδιά καθόταν μέσα στην βροχή που είχα ξεκινήσει εγώ και έκλαιγε επειδή όλοι του λέγανε ότι ήταν ένα τέρας, όπως και εγώ. Θυμάμαι που τον βρήκα μόνο επειδή έψαχνα ένα μέρος να είμαι μόνος και όταν μου είπε τι είχε γίνει ένιωθα λες και το είχα προκαλέσει εγώ αυτό. Τότε ήταν που του έδωσα μια συμβουλή που από τότε με ακολουθεί μέχρι και τώρα. "Αν δεν θέλεις να σε αποκαλούν έτσι τότε θα πάρω εγώ το φορτίο. Εσύ απλά φρόντισε να μην τους δώσεις τίποτα για να σε θεωρούν τέρας... Μην αφήσεις ποτέ κανέναν να σε προσδιορίσει, γίνεται αυτό που θες εσύ να γίνεις. Η θέληση κάποιου είναι το μεγαλύτερο του όπλο, και όσο θα θες να είσαι εσύ, θα γίνω εγώ το τέρας που θα φοβούνται για όλη τους την ζωή". Δεν το είχα καταλάβει τότε, αλλά μόλις του είχα πει το γιατί θα άντεχα τα πάντα. Μόλις του είχα πει ότι η θέληση κάποιου έπρεπε να είναι αλύγιστη σαν το σίδερο, όπως έγινε η δική μου.

Αφού θυμήθηκα αυτήν την ανάμνηση τίποτα δεν ήταν το ίδιο μέσα μου, ένιωθα την οργή μου να συγκεντρώνεται μέσα μου και να με κυριεύει.  Αυτοί το έκαναν αυτό, αυτοί ήταν υπεύθυνοι για τον θάνατο του αδερφού μου και θα τους έκαναν να το πληρώσουν. Και θα πλήρωναν το υπέρτατο τίμημα. Σηκώθηκα από το έδαφος και αμέσως οι φλόγες γύρω μου έσβησαν καθώς περνούσα σε όποιον έβρισκα. Το δόρυ μου ήταν άγνωστο όπλο όποτε δεν προσπαθούσα να κάνω τίποτα υπέροχο, απλά κάρφωνα ότι έβρισκα. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ένιωσα την δύναμη του Άλεξ μέσα στο όπλο να χάνεται και ήξερα ότι σύντομα θα χανόταν και ο ίδιος. Μέσα στον θυμό μου ετοίμασα το δόρυ και το πέταξα μπροστά μου όπου καρφώθηκε στο κεφάλι ενός άντρα και σε ένα δέντρο από πίσω πριν κάθε ίχνος δύναμης είχε εξαφανιστεί.

Δεν άφησα κανέναν τους να πάρει ανάσα, πήρα τα σπαθιά μου για ακόμα μια φορά στα χέρια μου και ξεκίνησα να σκοτώνω όποιον έβλεπα ξανά, αυτήν την φορά όμως ήταν περισσότερο σαν να θέρισε τα κεφάλια τους ενώ πήγαινα από το ένα μέρος στο άλλο με τα μάτια μου να εντοπίζουν το επόμενο θύμα μου με ταχύτητα αστραπής. Σύντομα δεν πίστευα ότι υπήρχαν αρκετοί για να ικανοποιήσουν την δίψα μου για αίμα, για εκδίκηση, και εγώ είχα κουραστεί. Τα πόδια μου τα ένιωθα βαριά, και τα χέρια μου δεν είχαν την ταχύτητα που ήθελα, η εξάντληση ερχόταν προς το μέρος μου και δεν ήξερα αν ήταν επειδή το παράκανα ή επειδή είχε περάσει ώρα από τον θάνατο του Άλεξ. Το σίγουρο ήταν ότι δεν είχε μείνει σχεδόν κανείς πλέον. Τότε όμως τα μάτια μου εντόπισαν τον Maxwell και τους γιους του. Αυτοί θα έφταναν για αρχή.