Φτιάχνοντας Το Πεπρωμένο (Ο Μαύρος Λύκος Βιβλίο 3) [Now Completed]

Έξαψη

Μέρες πέρασαν από τότε που ήρθα στο σπίτι του Άλεξ σε αυτήν την τερατώδη μορφή που απεχθάνομαι. Μέρες τώρα ένιωθα το σώμα μου να πολεμάει να πάρει την κανονική του μορφή όπως το πρόσταζα και μέρες τώρα ένιωθα τα κόκαλα μου να σπάνε και να ενώνονται στην κανονική τους θέση. Ολόκληρη η εμπειρία ήταν απαίσια. Όταν τελικά το τρίχωμα έφυγε τελείως δεν το πήρα καν είδηση από τον συνεχή πόνο σε όλο μου το σώμα.

Σχεδόν δύο εβδομάδες δεν είχα μιλήσει σε κανέναν, δεν είχα δει κανένα. Ήμουν κλεισμένος στο υπόγειο στην γωνία δεμένος με αλυσίδες. Δεν κοιμόμουν, δεν μιλούσα, δεν έτρωγα όσο και αν με παρακαλούσαν, απλά εμένα κλεισμένος εδώ.

Ο πόνος είχε σταματήσει εδώ και λίγες ώρες αλλά ακόμα δεν είχα γίνει τελείως άνθρωπος. Μερικά από τα χαρακτηριστικά μου ήταν ακόμα αλλοιωμένα, ειδικά το πρόσωπο μου. Το μέτωπο και τα κόκαλα πάνω από τα μάτια μου ήταν ακόμα επιρρεασμενα από την εξαναγκαστική μεταμόρφωση και τα νύχια ακόμα δεν είχαν επιστρέψει.

Ξαφνικά εκεί που καθόμουν στην γωνία με τα χέρια μου τυλιγμένα γύρω από τα γόνατα μου ένιωσα κάτι διαφορετικό από τον πόνο. Σταδιακά αυτό το διαφορετικό πλημμύρισε το σώμα μου και το μυαλό μου. Δεν μπορούσα να σκεφτώ τι ήταν, το μόνο πράγμα που μπορούσα να σκεφτώ ήταν η απόλαυση που έφερε μαζί. Η καρδιά μου άρχισαν να χτυπάει πιο γρήγορα και πιο δυνατά και ξεκίνησα να αναπνέω βαριά σαν να μην υπήρχε αρκετό οξυγόνο. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωθα έτσι.

Δεν έδωσα καμία σημασία στο συναίσθημα, αλλά όταν άρχισε να ανάβει μια φλόγα μέσα μου που έκαιγε όλη μου την ύπαρξη δεν μπορούσα παρά να προσπαθήσω να φύγω. Ένιωθα μέσα μου την ανάγκη να πάω σε εκείνη, μόνο αυτό είχε σημασία. Η φλόγα μέσα στο στήθος μου δεν με άφηνε να σκεφτώ τίποτε άλλο. Δεν μπορούσα καν να θυμηθώ ότι ήμουν αλυσοδεμένος στον τοίχο και ακόμα και αν μπορούσα, στην κατάσταση μου δεν θα θυμόμουν ούτε καν να σπάσω τις αλυσίδες με την δύναμη που δεν μπορούσα να αξιοποιήσω. Μετά από λίγη ώρα που εμένα στάσιμος στο οδό σημείο που με είχαν παγιδεύσει οι αλυσίδες, η δύναμη μου με εγκατέλειψε και έπεσα στα γόνατα σκύβοντας μπροστά, εμένα όρθιο μόνο επειδή με κρατούσαν οι αλυσίδες από τα χέρια στον αέρα.

Συνέχισα να μένω εκεί με κλειστά τα μάτια ανασαίνοντας βαριά και με τον ιδρώτα να λούζει όλο μου το σώμα, όταν ξαφνικά άκουσα μια πόρτα να ανοίγει. Άνοιξα τα μάτια μου και με την θολή από τον τυφώνα πόθου μέσα μου είδα τον αδερφό μου να έρχεται γρήγορα προς το μέρος μου. "Τι... Συμβαίνει..."