Φτιάχνοντας Το Πεπρωμένο (Ο Μαύρος Λύκος Βιβλίο 3) [Now Completed]

Πραγματική Δύναμη

Η αίσθηση του να γεμίζεις ξαφνικά με ενέργεια και να νιώθεις ελεύθερος από όλα όσα σε έκαναν αδύναμο ήταν ότι καλύτερο μπορούσα να νιώσω αυτή τι στιγμή. Και ήθελα περισσότερο, ήθελα περισσότερη δύναμη και μόνο ένας τρόπος υπήρχε για αυτό. Ήταν η ώρα να αφήσω την περηφάνια μου ελεύθερη να καταστρέψει τα πάντα, και θα το έκανε γιατί η δικαιοσύνη δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο μου, μόνο η εκδίκηση. Ξαφνικά τα μάτια μου άστραψαν γαλάζια για μια στιγμή και μόνο και μετά πήραν το πιο λαμπερό και πιο έντονο κόκκινο χρώμα που υπήρχε. Σύντομα μετά από αυτό καπνός άρχισε να ρέει από το σώμα μου και το δέρμα μου έγινε μαύρο πριν νιώσω το σκοτάδι να τυλίγει τα μάτια μου, μαύρα σαν τη νύχτα όπως εκείνου.

"Νομίζεις ότι είμαι ανίσχυρος; Δεν θα μπορούσες είσαι πιο μακριά από την αλήθεια. Δύναμη που έχεις εσύ δεν είναι τίποτα μπροστά στην δική μου". Η φωνή μου αλλοιωμένη από την ελάχιστη μεταμόρφωση που συνοδεύει αυτήν την αλλαγή. Άφησα τις φλόγες να σβήσουν, όλες τους, αυτές γύρω από μένα, αυτές γύρω από τους άλλους και γύρω από την πόλη, ακόμα και ότι είχε μείνει από αυτές που έκαψαν τους στρατιώτες.

"Νομίζω πως έφτασε η ώρα για όλους σας να δείτε που τελείωσε η ζωή μου. Ο σκοτεινός και μοναχικός κόσμος γεμάτος φωτιά στάχτη και κάρβουνο ο οποίος ευχόμουν τόσο απελπισμένα να τελειώσει. Το μόνο πράγμα για το οποίο ευχήθηκα σε όποιον θεό άκουγε να τελειώσει το μαρτύριο μου, όλη μου τον πόνο. Δείτε τι θα πει πραγματική δύναμη, το είδος που αλλάζει τον άνθρωπο προς το χειρότερο, δύναμη που εκπροσωπεί την δική μου προσωπική κόλαση". Παντού γύρω μου όλο το δάσος ξαφνικά τυλίχτηκε στις φλόγες και τα δέντρα γίνονταν κάρβουνο όσο στάχτη καλούσε ασταμάτητα στον αέρα. Μέσα σε όλα αυτά την πύρινη κόλαση, όλη αυτή η θερμότητα, όλη αυτή η καταστροφή ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα. Έκανα αργά βήματα προς τον στόχο της εκδίκησης μου, και όσο αυτός έτρεμε από τον φόβο που μπορούσα να μυρίσω στον αέρα σαν το αξιολύπητο τίποτα που ήταν, τα παιδιά του προσπαθούσαν να κάνουν ότι μπορούσαν για να τον προστατέψουν.

Ένας ένας άρχισαν να έρχονται προς το μέρος μου προσπαθώντας να με σκοτώσουν με ότι είχαν. Τους σήκωσα το σπαθί μου και το κούνησα στον αέρα χωρίς να αγγίξω τίποτα, μπροστά από κάθε σημείο του σώματος των έξι αντρών. Όταν τελείωσα τίναξα το σπαθί σαν να ήθελα να ξεφορτωθώ το αίμα από πάνω του, και ξαφνικά τα σώματα των αντρών άρχισαν να πέφτουν σε κομμάτια μπροστά μου μαζί με τα δέντρα στο βάθος. Τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει την λεπίδα του σπαθιού μου τώρα, και αυτή η λεπίδα έφτανε μέχρι εκεί που ήθελα εγώ να φτάσει. Συνέχισα τον δρόμο μου και εκεί που κοιτούσα το αντικείμενο της οργής μου θέλοντας όσο τίποτε άλλο στον κόσμο να τον σκοτώσω, μου ήρθε η όρεξη για λίγο παιχνίδι. Δεν ήταν και κάθε μέρα που μπορούσα να κάνω ότι θέλω σε κάποιον.