Φτιάχνοντας Το Πεπρωμένο (Ο Μαύρος Λύκος Βιβλίο 3) [Now Completed]

Απόφαση Θανάτου

Για μια ακόμα  φορά βρισκόμασταν όλοι στο νοσοκομείο, μόνο που αυτήν την φορά δεν μου προκαλούσε κανένα συναίσθημα ο χώρος παρά την πίεση μιας απόφασης που έπρεπε να πάρω. Οι ζωές όλως ήταν στα χέρια μου και δεν ήξερα τι να κάνω. Κοιτούσα τους ανθρώπους γύρω που και έβλεπα μόνο έτοιμα που θα καταδικάζω σε θάνατο αν προέβαλα αντίσταση, και ζωές που ενδεχομένως  να έσωζα αν παραδινομουν. Το σίγουρο όμως ήταν ότι κάποιοι θα πέθαιναν ότι και αν έκανα, το είχε πει και ο ίδιος.

Σήμερα μας είπαν ότι η κατάσταση του Μάρκους ήταν λίγο πιο αισιόδοξη από τον, είχαν αρχίσει να βλέπουν ενθαρρυντικά σημάδια εγκεφαλικής δραστηριότητας και μπορεί να ξυπνούσε σύντομα από το κώμα. Οπότε είχαμε αποφασίσει να μείνουμε ολόκληρη την νύχτα αν χρειαστεί μέχρι να ξυπνήσει και αν δεν το κάνει τότε θα περιμέναμε και αύριο. Δεν μπορούσα όμως παρά να σκέφτομαι. Αν δεν ξυπνούσε ποτέ επειδή ήμουν πολύ περήφανος  για να παραδοθώ;

Ότι και να έκανα το μυαλό μου γυρνούσε σε αυτήν την απόφαση που είχα αναγκαστεί να πάρω και δεν ήξερα τι να κάνω. Μπορεί να μπορούσα να πάρω αποφάσεις σε κλάσματα του δευτερολέπτου αλλά αυτό γινόταν μόνο όταν οι αποφάσεις αφορούσαν εμένα. Τώρα αφορούσε μια ολόκληρη πόλη και εγώ δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω.

Στην αρχή σκέφτηκα να πω στους άλλους για το τι είχε συμβεί αλλά μόλις το έκανα θα ήταν σαν να υπέγραφα την θανατική τους καταδίκη. Μόλις μάθαιναν θα ήθελαν να πολεμήσουν και αν το έκαναν θα έχαναν την ζωή τους και ολόκληρη η πόλη θα καιγόταν. Ωστόσο αν δεν έλεγα τίποτα και τελικά αποφάσιζα να πολεμήσω δεν θα υπήρχε χρόνος να σκεφτώ ένα σχέδιο μάχης και δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτα μόνος μου. Αν όμως δεν ήξεραν και τα παρατούσα τότε θα ήμουν προδότης αλλά ακόμα και αν τα παρατούσα χωρίς να πω τίποτα δεν θα ήμουν τίποτα λιγότερο από αυτό.

Όσο περνούσαν οι ώρες άρχισε να νυχτώνει, η διορία που είχα ερχόταν όλο και πιο γρήγορα και εγώ ακόμα δεν είχα πάρει μια απόφαση. Όταν επέσε ο ήλιος και τα πάντα σκοτείνιασαν έχασα κάθε ίχνος ηρεμίας και κάθε ήχος έκανε την καρδιά μου να χάνει χτύπους. Ακόμα και χτύπους σε μια πόρτα, ένιωθα λες και ήταν μια προειδοποίηση και μόνο που δεν πεταγόμουν όρθιος έτοιμος να πολεμήσω. Μπορούσα να κρατήσω την αναπνοή μου σταθερή αλλά η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά και γρήγορα που ένιωθα λες και θα έβγαινε από το στήθος μου όπου να 'ναι. Δεν μπορούσα καν να σταματήσω να ιδρώνω ακόμα και αν το μέρος ήταν δροσερό. Ήταν λες και είχα μια κρίση πανικού που διαρκούσε για ώρες, και η λέξη φόβος δεν έφτανε καν για να με περιγράψει. Ήμουν τρομοκρατημένος μόνο και μόνο στην σκέψη του τι ακολουθεί.