Φτιάχνοντας Το Πεπρωμένο (Ο Μαύρος Λύκος Βιβλίο 3) [Now Completed]

Το Τέρας Στο Βάθος

Σιγά  άρχισα να βρίσκω και πάλι την ενέργεια να ανοίξω τα μάτια μου. Βρισκόμουν σε ένα κρεβάτι, σε ένα δωμάτιο αλλά δεν κατάλαβα αμέσως ότι αυτό ήταν το δικό μου δωμάτιο. Το κατάλαβα μόνο όταν είδα την Σάρα να βγαίνει από το μπάνιο στεγνώνοντας τα μαλλιά της.

Σηκώθηκα αργά με το κεφάλι μου να γυρίζει από την ουσία που μου δώσανε, το χέρι μου κρατούσε το μέτωπο μου λες και θα έσπαγε σε λίγο. Ο πονοκέφαλος ήταν ανυπόφορος.

"Ξύπνησες. Πίστευα ότι θα έμενες στο κρεβάτι για καμιά μέρα τουλάχιστον με τόσο αναισθητικό που σου δώσανε".

"Που τον κρατάνε"; Αμέσως η έκφραση της Σάρας σκοτείνιασε.

"Βρίσκεται στο σπίτι του Άλεξ εκεί που σε βρήκα. Δεν έχει μιλήσει σε κανέναν, όχι για αυτό που θέλουμε βασικά. Το παιδί ζει ακόμα και κανένας δεν μπορεί να πιστέψει ότι τα κατάφερες". Χωρίς να το σκεφτώ καθόλου και χωρίς να δώσω σημασία στον πονοκέφαλο και το σώμα μου που τώρα το ένιωθα πιασμένος σηκώθηκα από το κρεβάτι και πήγα προς την πόρτα.

"Σε μένα θα θέλει να πει και την ιστορία της ζωής όταν τελειώσω μαζί του". Όταν έφτασα στην πόρτα του δωματίου και την άνοιξα εμφανίστηκε μπροστά μου η Λιν η οποία για κάποιον λόγο κοιτούσε προς τα κάτω με ένα βλέμμα έκπληξης και ένα χαμόγελο. Δεν μου πήρε καθόλου χρόνο για να καταλάβω τι έβλεπε. Αμέσως έκλεισα την πόρτα στα μούτρα της και γύρισα προς την Σάρα. "Θα μπορούσες να μου πεις ότι δεν φοράω τίποτα πριν ανοίξω την πόρτα".

"Αφού το κατάλαβες και μόνος σου".

"Ναι αλλά αν μου το έλεγες δεν θα χρειαζόταν να περάσεις την κρίση... Η Λιν είναι έξω από την πόρτα... Αυτήν που μόλις άνοιξα γυμνός". Εκείνη τη στιγμή η Σάρα πάγωσε και η πετσέτα της την οποία κρατούσε στα χέρια της έπεσε στο πάτωμα. Ήρθε κοντά μου αργά χωρίς να αλλάξει έκφραση και ξαφνικά ένιωσα το χέρι της να με χαστουκίζει, ακόμα με την ίδια θα μπορούσε κανείς να πει κενή έκφραση. Δεν ήθελα να την κάνω να νευριάζει περισσότερο και έτσι αμέσως εμφάνισα το κοντό σορτσάκι μου πριν φύγω μπροστά από την πόρτα την οποία άνοιξε η Σάρα με ένα υπερβολικά μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπο της.

"Λιν... Μπορείς να μας αφήσεις λίγο μόνους και να πας μια βόλτα... Ας πούμε μια βόλτα  που θα κρατήσει ας πούμε καμιά ωρίτσα... Χωρίς λόγο απλά θέλω να πω λίγο κάτι στον Κρις". Μπορούσα να δω από το κενό πίσω από την πόρτα ότι η Λιν είχε ακόμα εκείνο το χαμόγελο στα χείλη της και δεν ήθελα να ξέρω τι ακριβώς σκεφτόταν, αν ήταν απίστευτα πρόστυχη πριν τώρα θα ήταν ακόμα χειρότερα.