Φτιάχνοντας Το Πεπρωμένο (Ο Μαύρος Λύκος Βιβλίο 3) [Now Completed]

Από Το Σκοτάδι

Ξύπνησα  τόσο απότομα που ήταν λες και είχα πάθει καρδιακό στον ύπνο μου ακόμα και αν ήξερα ότι απλά το φανταζόμουν. Αμέσως τα μάτια μου προσγειώθηκαν στην Σάρα που ήταν ξαπλωμένη επάνω μου, τα ρούχα μας πεταμένα Λίο πιο δίπλα. Με κοιτούσε με την περιέργεια ενός μικρού παιδιού και τα μάτια της φωτίστηκαν μόλις βρήκαν τα δικά μου.

"Πείτε μου ότι έχετε ρούχα τουλάχιστον". Η φωνή του Άλεξ ακούστηκε πίσω από την πόρτα και αμέσως μετά ένας ήχος από χαστούκι που πρέπει να του έριξε η Άλις. Ξεκινήσαμε να γελάμε και σηκωθήκαμε να ντυθούμε και ευτυχώς που η μπλούζα της Σάρας δεν έδειχνε πολλά γιατί δεν της είχε μείνει σουτιέν να φορέσει.

Ανεβήκαμε τα σκαλιά και βρήκαμε το ζευγάρι να ακουμπάει στον τοίχο και να φιλιέται. "Ουαου. Έτσι δείχνουμε και εμείς όταν σε στριμώχνω στον τοίχο";

Η Άλις έσπρωξε παιχνιδιάρικα τον αδερφό μου και μας κοίταξε χαρούμενη. "Χειρότερα. Χαίρομαι που βλέπω ότι γύρισες Κρις".

Καθίσαμε στο σαλόνι και προσπαθήσαμε να αποφύγουμε το τι έγινε εκεί κάτω, αλλά δεν ήταν και τόσο εύκολο τελικά. "Οπότε ήρθατε σε έξαψη; Νόμιζα ότι αυτό γίνεται μόνο σε όσους δεν έχουν σημαδευτεί ακόμα".

"Μην κάνεις τον ανήξερο Άλεξ. Εσύ ήσουν αυτός που μου είπε τι έγινε όταν ρώτησα. Ήρθες κάτω έβγαλες τις αλυσίδες και με ακούμπησες στον τοίχο λίγο πριν εμφανιστεί η Σάρα. Εδώ που τα λέμε που πήγες μετά από αυτό"; Και οι τρεις με κοιτούσαν σαν να ήμουν τρελός. Έγινε τίποτα και δεν το ήξερα;

"Κρις δεν ήταν κανένας εδώ όταν ήρθα. Το σπίτι ήταν άδειο,  στο υπόγειο ήσουν μόνος σου και οι αλυσίδες ήταν σπασμένες δίπλα μας τις είδα πριν ανέβουμε πάνω". Δεν γινόταν αυτό που μου έλεγε η Σάρα τώρα. Ήμουν σίγουρος ότι ο Άλεξ ήταν μαζί μου, ποιος άλλος θα ήταν, άκουσα μέχρι και την φωνή του.

"Όχι ήταν εδώ. Τον άκουσα να μιλάει".
"Με είδες εκεί κάτω; Με άγγιξες; Αν μόνο με άκουσες μπορεί να το φαντάστηκες".

"Ναι με σήκωσες και με ακούμπησες στον τοίχο. Σε είδα ακόμα και με θολή όραση από την εξάντληση. Δεν γίνεται να μην ήσουν εκεί. Έβγαλες τις αλυσίδες και μου είπες ότι έστειλες την Άλις να δει την Σάρα". Ο Άλεξ και η Άλις κοιταχτήκαν για λίγο πριν πάρει πάλι τον λόγο ο αδερφός μου.

"Όλα αυτά έγιναν το πρωί που βρισκόμασταν στο σχολείο, ήσουν μόνος στο σπίτι. Προσέχαμε την Σάρα όπως λες αλλά το κάναμε μαζί όπως κάθε μέρα. Όταν μυρίσαμε την έξαψη της της δώσαμε τα κλειδιά και έτρεξε να σε βρει. Γυρίσαμε πριν από μισή ώρα". Τα λόγια του γύριζαν μέσα στο κεφάλι μου ασταμάτητα. Αν δεν ήταν ο Άλεξ τότε ποιος ήταν αυτός που ήταν μαζί μου. Ποιος θα μπορούσε να με κάνει να νομίζω ότι ήταν ο αδερφός μου. Αυτά τα ερωτήματα συνέχιζαν να με βασανίζουν καθώς έψαχνα μια απάντηση την οποία ήδη ήξερα. Η συνειδητοποίηση με χτύπησε σαν ένας κεραυνός που στόχευσα επίτηδες επάνω μου. Μόνο ένα άτομο θα μπορούσε να έχει τόσο μεγάλη ομοιότητα με τον αδερφό μου και να με κάνει να νομίζω ότι είναι ο ίδιος. Και αυτό ήταν επειδή αυτό το άτομο ήμουν εγώ.