Φτιάχνοντας Το Πεπρωμένο (Ο Μαύρος Λύκος Βιβλίο 3) [Now Completed]

Τι Άλλο Να Έκανα

Το δάσος ήταν άδειο από ζωή, όλα τα ζώα που υπήρχαν είχαν εξαφανιστεί σαν να ήξεραν τι θα ακολουθήσει. Σιωπή επικρατούσε όπου και αν γυρνούσες, ακόμα και τα δέντρα έδειχναν να μην έχουν τίποτα να πουν μεταξύ τους. Το μόνο πράγμα που μου έδινε λίγη δύναμη ήταν το φεγγάρι, μέσα στο σκοτάδι που με τριγυρίζει αυτό έριχνε το φως του στο κενό.

Ήταν σχεδόν μεσάνυχτα και είχα λίγο ακόμα για να φτάσω στο σημείο που είχε υποδείξει ο Maxwell. Αλλά δεν μπορούσα να διώξω την αίσθηση ότι κάποιος με παρακολουθούσε, όχι ότι θα είχε καμία διαφορά. Ήξερα ότι δεν θα ήταν μόνος του, θα είχε φέρει και τον στρατό του περιμένοντας αντίσταση που δεν θα έβρισκε, ήθελε να μάθει όσο το δυνατόν νωρίτερα το τι έχω αποφασίσει. Μπορούσα να νιώσω αμέτρητα μάτια να έχουν στρέψει την προσοχή τους επάνω μου, και θα μπορούσα να εντοπίσω και τα άτομα αν ήθελα, αν με ένοιαζε, δεν θα άλλαζε τίποτα και να το έκανα.

Σύντομα βρέθηκα στο ακριβές σημείο που είχα συναντήσει τον Maxwell και τους δυο γιους του. Αυτό που με περίμενε ήταν αναμενόμενο, ο ίδιος στεκόταν στο δέντρο που προσπαθούσα να στηριχτώ εγώ χθες με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, και τους έξι στρατηγούς του, γιατί δεν ήταν τίποτα περισσότερο για αυτόν από εργαλεία, άσχετα το τι τους έλεγε.  Ήταν φανερό πως όλοι είχαν έρθει για μάχη, μπορούσα να δω τα όπλα και τα μαχαίρια κρυμμένα επάνω τους, ακόμα δεν προσπαθούσαν να κρύψουν τις προθέσεις τους όπως και να το έβλεπε κανείς. Σχεδόν με είχαν σκοτώσει με τα βλέμματα τους και μόνο, αν μπορούσαν να το κάνουν.

"Πάνω στην ώρα, είχα αρχίσει να πιστεύω ότι θα είχες ετοιμάσει κάτι". Πως μισούσα αυτήν τη φωνή, όχι μόνο επειδή ο τωρινός της χρήστης μου είχε πάρει όλες τις επιλογές μου, αλλά επειδή αυτή η φωνή ήταν το μόνο που άκουγα σε εκείνο το μπουντρούμι. Πόσο ήθελα να τον σκοτώσω ξανά και ξανά για όλα όσα έκανε.

"Είπες ότι έχω μέχρι τα μεσάνυχτα για να έρθω, ήρθα. Δεν φταίω εγώ αν εσύ είσαι βρίσκεσαι εδώ από το απόγευμα, δική σου επιλογή ήταν να έρθεις νωρίς". Δεν είχα χρησιμοποιήσει την φωνή μου για αρκετή ώρα και μου φαινόταν περίεργο το πόσο άδεια έβγαινε κάθε λέξη, ότι και αν έλεγα ήταν άδειο από κάθε συναίσθημα.

"Βλέπω πως ακόμα είσαι το ίδιο αλαζόνας με πριν, θα πρέπει να το διορθώσω αυτό. Ας προχωρήσουμε όμως στο θέμα μας. Ποια είναι η απόφαση σου Μαύρε Λύκε;". Δεν τον είχα κοιτάξει καθόλου από την ώρα που έφτασα, αλλά το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να κατεβάσω το κεφάλι μου και να δείξω τα χέρια μου. Δεν ήθελα αυτήν την απόφαση, δεν ήθελα αυτό που θα έκανα, δεν ήθελα αυτό που θα άφηνα πίσω.