Φτιάχνοντας Το Πεπρωμένο (Ο Μαύρος Λύκος Βιβλίο 3) [Now Completed]

Οι Λέξεις Που Δεν Μπορείς Να Πεις

Ήξερα ότι είχα πάρει την απόφαση μου να γυρίσω πίσω και να πω μερικά πράγματα που έπρεπε να είχαν ειπωθεί εδώ και καιρό, αλλά ήξερα επίσης πως για να το κάνω θα έπρεπε να τους βρω όλους μαζί. Και αυτό ήταν που φοβόμουν. Αν έβλεπα πως δεν ήταν όλοι μαζί τότε θα έπρεπε να τα πω δυο φορές, και εδώ δεν μπορώ να τα πω μια φορά, πόσο μάλλον την δεύτερη. Ήταν σίγουρο ότι θα έκανα ένα τεράστιο βήμα προς τα πίσω αν γινόταν κάτι τέτοιο. Έπρεπε να ψάξω όλα τα σπίτια για να τους βρω αλλά ξεκίνησα από αυτό που βρισκόταν πιο κοντινά, το δικό μου. Για καλή ή κακή μου τύχη αυτό ήταν το μέρος που είχαν διαλέξει. Μπορούσα να μυρίσω πως είχαν μαζευτεί εφτά άτομα, ακριβώς όσα ήταν μπροστά στο ξέσπασμα μου.

Διστακτικά και με μια σφαίρα στο βάθος του στομαχιού μου μαζί με τον φόβο μου ανέβηκα τα σκαλοπάτια και έφτασα στην πόρτα. Δεν ήταν ανάγκη να χτυπήσω, απλά έβγαλα τα κλειδιά μου και άνοιξα την πόρτα χωρίς να σηκώσω το βλέμμα μου από το πάτωμα. Μπήκα μέσα και ένιωσα την προσοχή και των εφτά επάνω μου παρόλο που δεν με είχε δει κανείς ακόμα λόγω του τοίχου που έφτανε μέχρι το σαλόνι. Με αργά βήματα, σχεδόν σαν να με έσερνε κάποιος προς τον θάνατο μου κατάφερα να εμφανιστώ από τον τοίχο και όπως περίμενα τα μάτια τους ήταν καρφωμένα επάνω μου, έτοιμα να διαπεράσουν την ψυχή μου. Σαν να μην έφτανε αυτό η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική εδώ μέσα, κυρίως εξαιτίας μου που ένιωθα να πνίγομαι.

"Εντάξει εγώ φεύγω πριν με διώξει με τις κλοτσιές πάλι". Ο Μάρκους ήταν αυτός που έσπασε την σιωπή, ο βλάκας, τα θέλει και τα παθαίνει. Καθώς πήγαινε να περάσει από δίπλα μου τον έπιασα από τον ώμο και τον γύρισα πάλι προς το σαλόνι χωρίς να τον αφήσω και τον έβαλα να καθίσει ξανά στον καναπέ.

"Κάτσε κάτω πριν σου πατήσω μπουνιά. Πάλι. Σοβαρά μερικές φορές κάνεις το αντίθετο από αυτό που πρέπει να κάνεις, είναι πολύ ενοχλητικό. Τώρα ξέρω από που το πήρα". Όλοι κάθονταν υπομονετικά αλλά κανένας δεν σχολίασε τα λόγια μου, ευτυχώς. Καθόντουσαν διάσπαρτοι στο σαλόνι δυο σε καρέκλες από το τραπέζι και περίμεναν όσο έκανα μερικά βήματα πίσω για να ακουμπάω στον τοίχο.

"Αυτό που είδατε σε εκείνο το σπίτι... Είναι η αντίδραση μου σε κάτι που με φοβίζει. Συνήθως δεν είναι τόσο υπερβολική, αλλά δεν φοβόμουν απλά, ήμουν... Τρομοκρατημένος. Πριν από πάρα πολύ χρόνια κάποιος προσπάθησε να με δολοφονήσει ακριβώς έτσι όπως δολοφονήθηκε εκείνος ο τύπος, το αποτέλεσμα ήταν να τον πετάξω από το παράθυρο του κάστρου και μετά να καταρρεύσω στο πάτωμα με τον λαιμό μου κομμένο πολύ βαθιά. Όταν η Κάθριν και ο Άλεξ με βρήκαν κάλυψαν τον λαιμό μου και η πληγή άρχισε να κλείνει αλλά το στιλέτο που με έκοψε είχε ένα περίεργο δηλητήριο που με έριξε σε κώμα". Η ανάμνηση αυτών των γεγονότων δεν ήταν καθόλου ωραία, ένιωθα λες και τα ξαναζούσα όλα από την αρχή ξανά, αλλά δεν είχα άλλη επιλογή.