Φτιάχνοντας Το Πεπρωμένο (Ο Μαύρος Λύκος Βιβλίο 3) [Now Completed]

Η Ορκισμένη Ασπίδα Του Βασιλιά

"Ποιος είσαι και τι είπες μόλις τώρα"; Αυτό δεν ήταν καλό. Είχα χάσει πολύ ενέργεια, τόση πολύ που ένιωθα λες και θα καταρρεύσω. Η φωνή μου ήταν τόσο χαμηλή και έμοιαζε τόσο με χαμηλόφωνο βογκητό που θα καταλάβαιναν πως ήμουν αρκετά αδύναμος για να καταφέρει μια ομάδα να με νικήσει. Και το γεγονός ότι είχα το Oblivion και το Guardian στα χέρια μου έκανε τα πράγματα ακόμα χειρότερα, το να εμφανίσω την ολοκληρωμένη μορφή του κατάνα μου το Elucidator ήταν πολύ εύκολο και δεν χρειαζόταν σχεδόν καθόλου ενέργεια. Από την άλλη μεριά το να το χωρίσω στα δύο απαιτούσε τεράστιες ποσότητες που με κουβαλούσαν ακόμα περισσότερο, ακόμα και τα χέρια μου άρχιζαν να τρέμουν και δεν μπορούσα να κρατήσω τα σπαθιά για πολύ ακόμα.

"Άρχοντα μου σε παρακαλώ άσε τα σπαθιά. Είσαι πολύ εξαντλημένος για να τα χρησιμοποιήσεις". Είχε το θράσος να με αποκαλεί άρχοντα του και να μου λέει πως είμαι αδύναμος, αυτός ο τύπος είχε πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του.

"Μην, με λες, άρχοντα. Και μην μου λες πως δεν μπορώ να κρατήσω τα σπαθιά μου. Αν χρειαστεί μπορώ να σκοτώσω κάποιον που να έχει την ίδια δύναμη με εμένα όταν είμαι ξεκούραστος ενώ παράλληλα εγώ είναι σε αυτήν την κατάσταση. Τώρα απάντησε στην ερώτηση μου". Είχα αρχίσει να χάνω την υπομονή μου και μαζί με αυτήν έχανα και την υπόλοιπη δύναμη μου, και φαινόταν αυτό.

"Κρις σταμάτα. Πιέζεις πολύ τον εαυτό σου". Η Σάρα είχε δίκιο, πίεζα τον εαυτό μου περισσότερο από ότι θα μπορούσε να αντέξει. Αν δεν σταματούσα θα έχανα ξανά τις δυνάμεις μου και θα μπορούσε να σκοτώσει ο καθένας. Η Σάρα ήρθε κοντά μου και έπιασε το δεξί μου χέρι που έτρεμε περισσότερο από ποτέ, η λαβή μου στο μαύρο ξίφος χαλάρωσε τόσο που θα έπεφτε στο έδαφος αν δεν το έπιανε η Σάρα. Εκείνη τη στιγμή με βοήθησε να καθίσω κάτω καθώς ακόμα και τα πόδια μου δεν ήταν αρκετά σταθερά.

Την κοίταξα για λίγο στα μάτια και δεν άντεχα να βλέπω την ανησυχία μέσα τους. Έπιασα το ξίφος που μου έπεσε ξανά και το ένωσα μαζί με αυτό στο δεξί μου χέρι πριν το εξαφανίσω.

"Με λένε Darius Wolf. Η οικογένεια μου είχε το καθήκον να υπηρετεί την βασιλική οικογένεια της Insomnia και να δρα ως η ορκισμένη ασπίδα του βασιλιά και αργότερα των διαδόχων ακόμα και όταν δεν χρειαζόταν".

"Σήκω πάνω και κόψε τις μαλακίες, κανένας μας δεν χρειάζεται προστασία. Ούτε εγώ, ούτε ο αδερφός μου, ούτε η αδερφή μου και σίγουρα όχι ο βασιλιάς σου. Εκτός και αν θες να τον προστατέψεις από εμένα". Τότε άκουσα την καρδιά του Darius να χάνει έναν χτύπο λάθος η έκπληξη τον χτύπησε ανελέητα. Φυσικά κανένας δεν ήξερε ότι ο Μάρκους ήταν ο βασιλιάς της Insomnia εδώ πέρα και όλοι από όσοι επέζησαν από την πόλη τον νομίζουν για νεκρό.