Φτιάχνοντας Το Πεπρωμένο (Ο Μαύρος Λύκος Βιβλίο 3) [Now Completed]

Η Γαλάζια Μάσκα Των Τύψεων (Μέρος 2)

Όσο περισσότερο καθόμουν τόσο περισσότερο τραβούσε την προσοχή μου ένα συγκεκριμένο πράγμα σε αυτό το πάρτι. Ένα συγκεκριμένο χρώμα στα μαλλιά μιας συγκεκριμένης γυναίκας που στεκόταν πάντα δίπλα μου. Δεν ήμουν σίγουρος αλλά εδώ και αρκετή ώρα είχα την αίσθηση ότι κάτι είχα ξεχάσει, κάτι σημαντικό, κάτι που είχε αλλάξει την ζωή μου με περισσότερους από έναν τρόπους.

"Που ταξιδεύεις πάλι εσύ"; Ξαφνικά ένιωσα ένα χέρι στον ώμο μου και κοίταξα απότομα προς την Σάρα.

"Ε;  Πουθενά απλώς κάτι σκεφτόμουν".

"Τι"; Δεν μπορούσα να της κρύψω τίποτα, ήταν το μόνο άτομο που θα ήξερε τα πάντα για μένα ακόμα και χωρίς να ρωτήσει.

"Γιατί έβαψες τα μαλλιά σου γαλάζια"; Ανοιγοκλεισε τα μάτια της και το σκέφτηκε για λίγο αλλά τελικά απάντησε με αποφασιστικότητα.

"Είναι βαφή μιας χρήσης με το λούσιμο θα φύγει. Τα έβαψα απλά γιατί μου άρεσε το χρώμα από το τατουάζ. Γιατί ρωτάς";

"Τίποτα, απλά νιώθω σαν να έχω ξαναδεί το χρώμα στα μαλλιά κάποιας άλλης. Αλλά μπορεί να είναι της φαντασίας μου".

Ο Άλεξ που ήρθε με την Άλις μισή ώρα πιο πριν κοίταξε το κινητό του και σκούντηξε τον Λίο για να τραβήξει την προσοχή του. "Είναι σχεδόν η ώρα, πρέπει να φύγουμε. Η πανσέληνος θα ξεκινήσει σε λίγα λεπτά". Είχε δίκιο σήμερα ήταν έτσι και αλλιώς η πανσέληνος του μήνα, οι περισσότεροι είχαν αρχίσει να φεύγουν για να πάνε να αλλάξουν και να πάρουν ρούχα για μετά. Μπορεί να είχαν αλλάξει πολλά από τότε που ο Λίο έγινε άλφα, αλλά ακόμα η αγέλη και όσοι μπορούσαν να αλλάξουν μορφή μαζεύονταν όλοι μαζί στο δάσος για την πανσέληνο. Ήταν ένας τρόπος για να έρθουν όλοι πιο κοντά, να μάθουν οι νεογέννητοι και τα μικρά παιδιά που αλλάζουν πρώτη φορά την ζωή ενός λύκου, καθώς και να φροντίζουν τα άτομα που δεν έχουν συνηθίσει τον πόνο της αλλαγής από τα κόκαλα που αλλάζουν.
Καθώς ξεκινήσαμε για να φύγουμε εγώ με την σάρα μείναμε λίγο πιο πίσω με δική μου πρωτοβουλία. Όταν ήμουν σίγουρος ότι ήμασταν αρκετά μακρυά από τους άλλους συ; Νατάσα και μπήκα μπροστά της με τα χέρια της μέσα στα δικά μου.

"Γιατί γαλάζια; Αυτή ερώτηση με τρώει εδώ και ώρα και είμαι σίγουρος ότι δεν χρειαζόταν να βάψεις τα μαλλιά σου για να ταιριάζουν με το φόρεμα". Η ερώτηση μου την έπιασε λίγο απροετοίμαστη και κόκκινης λίγο κάτω από την λευκή της μάσκα.

"Δεν ξέρω γιατί, απλά ένιωθα σαν να έπρεπε να τα βάψω, χωρίς λόγο. Είναι όμως και το χρώμα των ματιών σου και αυτό μου είναι αρκετό. Σε πειράζει";