Φτιάχνοντας Το Πεπρωμένο (Ο Μαύρος Λύκος Βιβλίο 3) [Now Completed]

Μονόπλευρος Πόλεμος

Προειδοποίηση, σε αυτό το κεφάλαιο θα δούμε την πραγματική δύναμη του Άλεξ. Το στοιχάκι που θα διαβάσετε στα αγγλικά είναι το ξόρκι του και η σύνθεση είναι δική μου. Επίσης μπορεί να μην σας αρέσει που υπάρχει τόση βία σε αυτά τα κεφαλαία αλλά είναι αναγκαία.

Μετά την αποκάλυψη του σχεδίου μου να σκοτώσω όλους όσους θα έπαιρναν μέρος σε αυτήν την επίθεση, δεν άργησε πολύ να ξεσπάσει ο πόλεμος που περίμενα. Από παντού έρχονταν άντρες και γυναίκες με άριστη γνώση των πολεμικών τεχνών τους και με όπλα που δεν ήξερα αν θα μπορούσαν να μας αποτελειώσουν. Οι περισσότεροι είχαν έρθει με στιλέτα, μερικοί είχαν μείνει πίσω και έριχναν βέλη που έκοβα στην μέση και τους έκαιγε ζωντανούς πριν καταφέρουν τίποτα. Άλλοι απλά χρησιμοποιούσαν τις φλόγες μου για να επιτεθούν τις οποίες τις έσβηνε ο Άλεξ με τον αέρα στις διαταγές του. Αυτό που με ανησυχούσε περισσότερο όμως ήταν όσοι είχαν έρθει με πιστόλια, ήξερα ότι μια σφαίρα στο κατάλληλο σημείο ήταν θανάσιμη, και ήξερα ότι μόνο εγώ και ο Άλεξ θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε από μια τέτοια κατάσταση. Για αυτόν τον λόγο κάθε φορά που έβλεπα ότι κάποιος ήταν έτοιμος να πυροβολήσει πήγαινα μπροστά από τον στόχο και χρησιμοποιούσα τα σπαθιά μου για να βγάλω τις σφαίρες εκτός πορείας.

Όσο περνούσαν τα λεπτά τα πτώματα είχαν αρχίσει να στοιβάζονται και το δάσος βαφόταν με αίμα ενώ παντού μέσα στην νύχτα αντηχούσαν οι κραυγές από όσους καταφέρναμε να τραυματίσουμε. Παντού γύρω υπήρχαν καμένα άκρα από τα θύματα μου, πτώματα με τρύπες στο σώμα ή το κεφάλι τους από το δόρυ του αδερφού μου, και σχεδόν τα περισσότερα πτώματα είχαν κοψίματα και στην καρδιά ή το κεφάλι. Τα όπλα που είχαμε φέρει μαζί μας δεν είχαν καταφέρει τίποτα όποτε απλά κόβαμε ότι βλέπαμε. Και μερικές φορές ούτε αυτό ήταν αρκετό, τα σώματα απλά συνέχιζαν να κινούνται ακόμα και με ένα κομμένο χέρι, ή ακόμα και με μια τρύπα στο στομάχι ίση με το κεφάλι μου. Ο λόγος για αυτό ήταν οι ικανότητα που απέκτησαν να γιατρευτούν σε τέτοια έκταση που με το ζόρι πέθαιναν πραγματικά.

"Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι, πρέπει ένας από τους δύο μας να δείξει την πραγματική του δύναμη, αν όχι και οι δυο μας. Αν δεν ανεβάσουμε την δυσκολία θα χάσουμε". Δεν ήθελα να πιστέψω τα λόγια του Άλεξ αλλά όσο και να το αρνηθώ ήξερα ότι δεν μπορούσαμε να κερδίσουμε έτσι, όχι αν δεν κάναμε κανονική επίθεση. Μέχρι τώρα προσπαθούσα να σιγουρευτώ ότι κανένας δεν θα πάθαινε τίποτα και ακόμα ήμασταν όρθιοι. Για πόσο όμως.