Φτιάχνοντας Το Πεπρωμένο (Ο Μαύρος Λύκος Βιβλίο 3) [Now Completed]

Ρεζίλι Των Σκυλιών

Πριν φύγουμε για το φεστιβάλ και ευτυχώς πριν βρεθούμε με τα παιδιά, η Σάρα και εγώ περάσαμε από το Pet Shop του Silver Falls. Εκεί αφού είδαμε μερικά λουριά τα οποία ήταν πολύ μικρά τελικά καταλήξαμε να αγοράσουμε ένα σχεδόν αρκετά μεγάλο μαύρο. Είχε σχεδόν το ίδιο χρώμα με το ρόφημα μου οπότε δεν θα το πρόσεχαν εύκολα. Παρόλα αυτά σκεφτόμουν ήδη με πόσους τρόπους θα μπορούσα να το χαλάσω.

Το επόμενο πράγμα που κάναμε ήταν να πάμε από το σπίτι του Λίο μιας και ήταν ο μόνος που έχει αμάξι από εμάς. Εκεί μας περίμενε με την Κάθριν ήδη στην θέση του συνοδηγού δίπλα του. Όταν έφτασαν και ο Άλεξ με την Άλις στριμωχτήκαμε στα πίσω καθίσματα με τις γυναίκες να κάθονται στα γόνατα μας.

Ο μιας ώρας δρόμος μέχρι το φεστιβάλ ήταν γεμάτος με χάλια τραγούδια που έπαιζε το ραδιόφωνο, αν και μόνο ο Λίο και η Κάθριν ήταν αναγκασμένοι να ακούνε γιατί εμείς πίσω απλά φιλιόμασταν. Και φυσικά η Κάθριν μας προειδοποίησε να μην προχωρήσουμε σε τίποτε άλλο εκτός από αυτό. Όταν βαρεθήκαμε αρχίσαμε να λέμε χαζομάρες και η κουβέντα ποτέ στην εμπειρία που είχα στην ζωή του σκύλου στον μεσαίωνα.

Κατέληξα να τους λέω για το πως ζούσαμε τα τρία αδέρφια μια κρυφή ζωή στον δρόμο μετά την αποχώρηση μας από την Insomnia. Ο Άλεξ και η Κάθριν ζούσαν κανονικά σαν αδέρφια σε ένα μικρό σπιτάκι στην άκρη ενός χωριού και εγώ είχα την μορφή λύκου και έκανα το κατοικίδιο τους. Όπως ήταν φυσικό άρχισαν να γελάνε αν και μετά κατάλαβαν πως δεν υπερέβαλα γιατί εγώ και τα αδέρφια μου δεν γελούσαμε. Εξάλλου γιατί να αστειεφτουμε για κάτι που κανένας μας δεν ήθελε να συζητάει συχνά.

Όταν φτάσαμε στο φεστιβάλ το μέρος ήταν ήδη γεμάτο με κόσμο και δεν υπήρχε κανένα μέρος που να μην υπήρχε ένας σκύλος. Αμέσως μόλις βγήκαμε από το αμάξι τα περισσότερα σκυλιά που ήταν κοντά μας γύρισαν για να μας κοιτάξουν ακόμα και αν εκείνη τη στιγμή έπαιζαν με κάποιο άλλο σκυλί. Δεν θέλαμε να προκαλέσουμε σκηνή οπότε δεν μείναμε στο ίδιο μέρος για πολύ, άσε που κάθε φορά που ένα από τα σκυλιά ερχόταν κοντά μας δεν σταματούσε να μας μυρίζει.

Περάσαμε κανένα μισάωρο κάνοντας βόλτες μέσα στο πλήθος και σχεδόν δεν μπορούσαμε να περπατήσουμε, όχι από το πλήθος αλλά από τα κατοικίδια. Όταν βαρεθήκαμε εγώ και η Σάρα πήγαμε λίγο πιο απόμερα και όταν βαρεθήκαμε ότι δεν μας έβλεπε κανείς, έβγαλα τα ρούχα μου και της τα έδωσα. Θα ήταν κάπως περίεργο να ερχόμουν με αυτά και να έφευγα μόνο με ένα τζιν σορτσάκι.