Φτιάχνοντας Το Πεπρωμένο (Ο Μαύρος Λύκος Βιβλίο 3) [Now Completed]

Η Πίεση Του Εφιάλτη

"Τι θέλεις από μένα;". Το να πολεμήσω δεν ήταν σε καμιά περίπτωση επιλογή στην κατάσταση αυτή. Ήταν τρεις και ήμουν ένας, ναι θα τους κέρδιζα κανονικά αλλά τώρα με το αναισθητικό μέσα στο σώμα μου δεν μπορούσα να ξέρω αν θα τα κατάφερνα. Το μόνο που μπορούσα να κάνω τώρα ήταν να κερδίσω χρόνο και πάρω πληροφορίες.

"Αυτή δεν είναι και η ερώτηση των χιλίων εκατομμυρίων δολαρίων έτσι δεν είναι; Τι θα μπορούσα να θέλω από εσένα, από την ζωή σου; Τι θα μπορούσε να είναι αυτό για το οποίο θα έμπαινα σε τόσο κόπο για να αποκτήσω από εσένα;". Το πρώτο κομμάτια του σχεδίου ήταν εύκολο τελικά, ακόμα και ο ίδιος καθυστερούσε. Αλλά δεν έλεγε και τίποτα που να ήταν χρήσιμο, μονολογούσε και απολάμβανε την νίκη του και θα το έκανε είτε τον πίεζα για πληροφορίες είτε όχι. "Δεν είναι προφανές ο μεγάλε και τρανέ μαύρε λύκε; Θέλω εσένα, να ενωθείς με τον σκοπό μου και να μου δώσεις την δύναμη σου. Και μιας και σκότωσες τον υποψήφιο αρχηγό του στρατού μου, θέλω να πάρεις την θέση του και να οδηγήσεις εσύ τους άντρες και τις γυναίκες που με ακολουθούν στον στόχο μου, μαζί με τα άλλα έξι έξι παιδιά μου. Θέλω να γίνεις ο έβδομος και μεγαλύτερος γιος μου που γεννήθηκε από την αμαρτία της περηφάνιας".

Ο γιος του. Ήθελε να πάρω την θέση αυτού που αναγκαστήκαμε να σκοτώσουμε για να σωθεί η Σάρα. Είτε τον είχα αφήσει να ζήσει είτε τώρα αν κάνω αυτό που θέλει θα την χάσω και θα φταίω εγώ. Αλλά αυτό που μου κίνησε την περιέργεια ήταν αυτό που μου ζητούσε. "Τι έχετε πάθει όλοι με τις αμαρτίες, δεν γεννήθηκα από την περηφάνια κανενός".

"Έτσι νομίζεις; Τότε γιατί δεν πέθανες την ημέρα που γεννήθηκες όπως ακριβώς έπρεπε να γίνει. Γιατί αποφάσισες να κρατηθείς από την περηφάνια σου και να πάρεις την θέση που η ζωή σου αρνήθηκε;". Ήξερα την απάντηση που έψαχνε σε αυτήν την ερώτηση. Όχι επειδή θυμόμουν γιατί το έκανα, αλλά επειδή φώναζε μέσα μου και δεν με άφηνε να σκεφτώ τίποτε άλλο. Ήταν πολύ απλό στην πραγματικότητα. Ήμουν πολύ περήφανος για να τα παρατήσω όταν το σώμα μου δεν άντεχε και κάθε ίχνος ζωής μέσα μου με άφηνε, ποτέ δεν θα τα παρατούσα στα δύσκολα.

Δεν είπα τίποτα και απλά συνέχισα να τον κοιτάω στα μάτια ενώ προσπαθούσα να ανάκτηση την δύναμη μου. Όταν το έκανα τότε θα είχα μια ευκαιρία να επιβιώσω, ή να ξεφύγω. "Βλέπεις ακόμα και τώρα η περηφάνια σου δεν σε αφήνει να τα παρατήσεις. Είσαι η απόλυτη ενσάρκωση της αρχικής αμαρτίας του ανθρώπου". Διασκέδαζε τόσο με τον εαυτό του και την επιλογή του ξεκίνησε να γελάει σαν να είχε κερδίσει ήδη εδώ και καιρό.