Φτιάχνοντας Το Πεπρωμένο (Ο Μαύρος Λύκος Βιβλίο 3) [Now Completed]

Στο Σώμα Ενός Τέρατος

Οι μέρες περνούσαν γρήγορα από το ατύχημα του Μάρκους, όμως ήταν όλες τόσο ίδιες που θα νόμιζες ότι ήταν η ίδια μέρα κάθε φορά. Την πρώτη μέρα απλά καθόμουν με την Σάρα στο δωμάτιο που του είχαν δώσει ενώ η Κάθριν με τον Λίο την Άλις και τον Άλεξ βρίσκονταν από έξω. Εκείνη την ημέρα όμως αποφάσισα πως δεν το άξιζε να κάθομαι και να κλαίω την μοίρα μου οπότε την επόμενη μέρα δεν πάτησα καθόλου στο νοσοκομείο. Εκείνη ήταν και η μόνη μέρα που έκανα αυτό το πράγμα.

Μπορεί να είχα φύγει από το νοσοκομείο αλλά όπου και να πήγαινα δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι την κατάσταση του. Πριν γυρίσω ξανά στο νοσοκομείο πήρα από το σπίτι εκείνο το αντικείμενο που έκρυβα πίσω από τα βιβλία και το έκρυψα στην τσέπη μου, ήταν τουλάχιστον ένας αντιπερισπασμός το να νιώθω το βάρος του επάνω μου. Εξάλλου ποτέ δεν ξέρεις πότε μπορεί να το χρειαζόμουν τελικά.

Από τότε είδα αμέτρητους ανθρώπους να έρχονται και να φεύγουν, άλλοι χαρούμενοι επειδή έβλεπαν τον σύντροφό τους μετά από μια κουραστική μέρα, άλλοι επειδή οι αγαπημένοι τους είχαν ξεπεράσει έναν ανύπαρκτο κίνδυνο. Θέλω να πω, είναι μια πόλη όπου είναι ζήτημα να υπάρχουν δέκα με είκοσι άνθρωποι, είναι πέρα από τραγικό να πετάς στα σύννεφα ενώ ο αδερφός σου που απλά κόπηκε με ένα μαχαίρι ενώ μαγείρευε δεν έχει πάθει τίποτα. Τα περισσότερα υπερφυσικά είδη έχουν ανεπτυγμένες θεραπευτικές ικανότητες. Όμως στον καιρό που πέρασα εδώ είδα και άτομα που απέκτησαν το πρώτο τους παιδί και έφευγαν πανευτυχείς με την μεγαλύτερη πλέον οικογένεια τους, και το πρώτο πράγμα που σκεφτόμουν κάθε φορά που γινόταν κάτι τέτοιο ήταν εκείνη η ηλίθια ερώτηση που μου έκανε ο Μάρκους πριν από ένα μήνα περίπου. Και αυτήν τη στιγμή ήταν ακριβώς αυτό που σκεφτόμουν ενώ καθόμουν στις καρέκλες απέναντι από το δωμάτιο του.

"Πάω να πάρω έναν καφέ, θες τίποτα"; Δεν ήταν η πρώτη φορά που η Σάρα πήγαινε να πάρει κάτι και με ρωτούσε αν ήθελα τίποτα, καθόμουν εδώ και σηκωνόμουν μόνο όταν ήταν η ώρα να φύγουμε. Δεν πήγαινα ούτε καν για να φάω και αυτό την έκανε να ανησυχεί παρόλο που οι ικανότητες μου μου επέτρεπαν να ζήσω χωρίς φαγητό και νερό για πάρα πολύ καιρό. Απλά δεν ήταν βολικό να το κάνω.

Κούνησε αρνητικά το κεφάλι μου και την άκουσα να φεύγει ήσυχα με την αδερφή μου δίπλα της. "Ξέρεις δεν περίμενα να σε επηρεάσει η κατάσταση περισσότερο από την Κάθριν, μέχρι τώρα δεν είχες δίνει κανένα σημάδι ότι νοιαζόσουν σε τέτοιο βαθμό για τον Μάρκους. Πάντα το έκανες να φαίνεται σαν να μην ήταν καν φίλος σου". Σε αυτό είχε δίκιο ο Λίο, από τους τρεις μας εγώ έδειχνα να έχω χτυπηθεί περισσότερο. Η Κάθριν πλέον απλά περίμενε όπως και ο Άλεξ αλλά εγώ έδειχνα να έχω την χειρότερη διάθεση από όλους μας.