Φτιάχνοντας Το Πεπρωμένο (Ο Μαύρος Λύκος Βιβλίο 3) [Now Completed]

Το Μετέπειτα

Το πόσος καιρός πέρασε είναι κάθε  φορά από το τελευταίο κεφάλαιο όχι από την μια περίοδο στην άλλη. Δέκα μήνες μετά από τότε και μετά δώδεκα από τότε. Αυτό ήταν διευκρίνιση.

---------- Δέκα Μήνες Μετά -------------

Θυμόμουν τότε που συνήθιζα να ξυπνάω στην μέση της νύχτας ιδρωμένος με κομμένη την ανάσα από τους εφιάλτες μου, δεν φαντάστηκα ποτέ ότι θα μου έλειπε αυτό για αλλαγή. Για ακόμα μια φορά από το δίπλα δωμάτιο που τώρα ήταν γεμάτο με τα βρεφικά ακούστηκαν τα κλάματα από τα παιδιά. Το παραδέχομαι ήξερα ότι θα ήταν δύσκολο να κοιμηθεί κανείς αυτήν την περίοδο αλλά αυτό καταντούσε τόσο κουραστικό που δεν μπορούσα ούτε καν να κοιμηθώ λίγες ώρες. "Σειρά σου είναι, πήγαινε να δεις τι θέλουν".

"Πως γίνεται να είναι πάλι δική μου σειρά; Εγώ πήγα την προηγούμενη". Σοβαρά τώρα ήταν λες και κάθε φορά που ξυπνούσα εγώ πήγαινα να τους αλλάξω, να δω αν έχουν πάθει κάτι, να σιγουρευτώ ότι δεν τσακώθηκαν.

"Η τελευταία φορά που θυμάσαι είναι πριν από δύο φορές που ροχάλιζες σαν ελέφαντας και δεν σε ξύπνησα οπότε σκάσε και πήγαινε". Ροχάλιζα; Άλλο και τούτο, πρώτη φορά το ακούω αυτό. Τόσα χρόνια σου κοιμόμαστε στο ίδιο κρεβάτι πρώτη φορά μου το λέει. Αλλά όντως θυμόμουν ότι η τελευταία φορά που πήγα ήταν τέσσερις ώρες πιο πριν και τώρα ήταν έξι το πρωί, αποκλείεται να ήταν ήσυχοι τόσο πολύ. "Καλά, καλά. Πέσε πάλι για ύπνο".

Σηκώθηκα από το κρεβάτι και σχεδόν στα τυφλά πήγα προς την πόρτα σκοντάφτοντας στην πορεία σε ένα από τα πράγματα που πρέπει να έριξαν τα παιδιά. Όταν έφτασα στο δίπλα δωμάτιο όλη μου η κούραση εξαφανίστηκε και την θέση της πήρε το απόλυτο ένστικτο να προστατέψω τα παιδιά μου, όσο θα προστάτευε και την σύντροφό μου. Παρόλα αυτά δεν τα σταμάτησα από το να προσπαθούν να σπρώξουν ο ένας τον άλλον μέσα στην κούνια, το ενδιαφέρον και η διασκέδαση ήταν πολύ ισχυρά για αυτό. Ήταν και οι δυο αξιαγάπητοι έτσι όπως πολεμούσαν μεταξύ τους, σπρωχνοντας και τραβώντας ότι μικρές άσπρες τούφες είχαν επάνω στα κεφαλάκια τους, αλλά δεν μπορούσα και να τους αφήσω έτσι. Πήγα στην κούνια και χώρισα τα δύο αγόρια παίρνοντας τα στην αγκαλιά μου, το ένα σε κάθε χέρι.

Ακόμα θυμόμουν την ημέρα που τους κράτησα για πρώτη φορά στα χέρια μου ένα μήνα πριν. Και επιπλέον θυμόμουν το πόσο έκπληκτος και ανήσυχος ήμουν όταν μάθαμε ότι στην πραγματικότητα τα μωρά ήταν δυο ενώ οι υπέρηχοι έδειχναν ένα μέχρι και τον τελευταίο μήνα. Μέχρι τότε άκουγα μόνο μια καρδιά αλλά μια μέρα έγιναν δύο και τρεις εβδομάδες μετά ήρθε η γέννα. Ήμουν σε αναμένω κάρβουνα για ώρες, σκεφτόμουν τι είχε γίνει, γιατί στην αρχή ήταν ένα μωρό και μετά δύο. Αλλά τη στιγμή που τους είδα μαζί, ίδιους σαν να κοιτούσες σε καθρέφτη όπως εγώ και ο Άλεξ κάποτε, τη στιγμή που τους κράτησα στην αγκαλιά μου όλες οι έγνοιες μου έγιναν στάχτη. Όπως ακριβώς και τώρα.