Φτιάχνοντας Το Πεπρωμένο (Ο Μαύρος Λύκος Βιβλίο 3) [Now Completed]

Ευγνωμοσύνη

Πάλι αυτό το σκοτάδι. Κάθε φορά που έχανα τις αισθήσεις μου ακολουθούσε, σαν να με κυνηγούσε σε κάθε στιγμή της ζωής μου. Τώρα όμως ήταν διαφορετικό. Κάτι υπήρχε εδώ πέρα σε αυτό το πεδίο που κανένας δεν μπορούσε να έρθει, εδώ που μόνο εγώ μπορούσα να χαθώ. Όσο παίρνουμε η ώρα στο περισσότερο σίγουρος ήμουν ότι δεν ήμουν μόνος. Μπορούσα να νιώσω την παρουσία κάποιου.

"Και έλεγα πως δεν θα μας καταλάβαινες ποτέ".

"Έλα τώρα Κρις. Νόμιζα ότι ήμασταν πιο δυνατοί από αυτό. Αν μας κρατούσε αυτό αναίσθητους για πολύ ακόμα θα αρχίσω να αμφιβάλω την δύναμη σου.". Τι ήταν αυτό; Άκουσα φωνές. Μια γυναικεία και αυτήν ενός εφήβου. Ακούγονταν γνώριμοι, πολύ. Τότε άρχισε να πονάει το κεφάλι μου και το σκοτάδι άρχισε να χάνεται. Λίγο πριν αρχίσω να επιστρέφω στην πραγματικότητα η εικόνα από το γυάλινο μωσαϊκό μέσα στο μυαλό μου...

"Το ακούς αυτό; Ξυπνάει". Δεν πρόλαβα καν να ανοίξω τα μάτια μου και ξαφνικά ένιωσα ένα βάρος στο στήθος μου, λες και κάποιος προσπαθούσε να με πνίξει. Άνοιξα αμέσως τα μάτια μου και μπροστά μου είδα την Σάρα να έχει ξαπλώσει πάνω μου και να με αγκαλιάζει τόσο σφιχτά που ήταν δύσκολο ακόμα και να πάρω ανάσα.

Όσο πιο ήρεμα μπορούσα και με όση ανάσα μου είχε μείνει, προσπάθησα να κουνηθώ και να της πω να σηκωθεί αλλά δεν καταλάβαινε τίποτα. "Σήκω γαμώτο θα με πνίξεις".

Εκείνη τη στιγμή ένιωσα το βάρος να εξαφανίζεται και είδα την Σάρα να σηκώνει το κεφάλι με δάκρυα να σχηματίζονται στα μάτια της καθώς εγώ προσπαθούσα να σηκωθώ. "Δεν ξέρεις πόσο με τρομάζεις όταν μένεις αναίσθητος για πάνω από μια μέρα". Πάνω από μια μέρα; Είχε περάσει τόση ώρα από τότε που έγιναν όλα αυτά;

"Πόσο καιρό ήμουν αναίσθητος";

"Τρεις μέρες βλάκα. Δεν ξέρεις πως ένιωθα όσο σε κοιτούσα να αναπνέεις με το ζόρι και άκουγα την καρδιά σου να χάνει χτύπους κάθε μισή ώρα". Δεν περίμενα να ήταν τόσο σοβαρή η κατάσταση μου. Τώρα όμως που είχα ξυπνήσει μπορούσα να νιώσω την εξάντληση που με είχε καταβάλει την ημέρα της πρόκλησης να έχει εξαφανιστεί. Ή τουλάχιστον απλά μπορούσα να νιώσω την δύναμη μου να επιστρέφει το ίδιο είναι.

Τότε θυμήθηκα την λεπτομέρεια που εκείνη την ημέρα δεν είχα την ενέργεια να σκεφτώ. "Τι έγινε όταν κατέρρευσα; Είδα κάποιον να προσπαθεί να σου επιτεθεί". Η φωνή μου είχε γίνει τόσο δυνατή που δεν περίμενα να τρομάξω την Σάρα. Ακόμα και το βλέμμα μου έπρεπε να ήταν εξαγριωμένο γιατί με το ζόρι κρατήθηκε να μην κάνει πίσω.