"mektubat-ı aşk" 2 KANSER (TAMAMLANDI )

1.Bölüm: TATLI TELAŞLAR

Zaman...
Üzerine binlerce sözcük adanan, kimi zaman günah keçisi ilan edilen, kimi zaman peşine takılanları sürükleyen, kimi zaman ise dostluğunu cömertçe sunan zaman...

Bu kez, kavuşmalara ihanet etmeden, yaldızlı yatağında kendi seyrinde çabucak akıp geçti. Vuslatın hemen sonrasını takip eden haftalarda aileler bir araya geldi. Bağdat dönüşünün ikinci ayında tüm hazırlıklar yapılmış, yazın ortasında olması kararlaştırılan nikah töreni için ise sayılı günler kalmıştı. Umut ve Hazan dünya evine girecek olmanın heyecanıyla, koşuşturmacalarından onlara armağan kalan yorgunluklarına aldırmadan ve de kimseleri yormadan, tüm yükü omuzlarına alarak bütün hazırlıkları yaptılar. Tatlı bir sızı gibi iliklerine işleyen yorgun günler ise gecelerine de tatlı rüyalı uykular hediye ediyordu. Yuva yapana Allah yardımını da esirgememişti tabi.

Umut bu süreçte bir nevi Ankara'ya taşınmıştı. Temiz ve ferah denilebilecek bir pansiyon odasında günlerini Hazan ile kuracakları yuvanın hayaliyle geçiriyor, düğün hazırlıkları dışındaki zaman zarfında ise iş aramaktan harap oluyordu. Ama bu sıkıntılar her şeye değerdi. Nice sıkıntılardan sonra bu küçük sıkıntıların sonunda Hazanla bir ömür geçirmek vardı ne de olsa. Onu ailesine karşı mahcup etmemek için elinden gelen insanlık üstü bir özveriyle çaba sarfediyordu. Babasıda kız isteme merasimi sonrası işine dönmüş ancak uzaktan da olsa maddi ve manevi tüm desteklerini önüne sermişti biricik oğlunun. Eşinin vefatı yüreğine çöreklenip avurtlarından okunurken, ondan kalan emanetinin mutluluğu için elinden gelen tüm çabayı önüne sermek ister gibi babalığının son damlasına kadar didinip duruyordu. Annesinin boşluğunu hiçbir zaman dolduramayacak olmanın verdiği yarayla baş etmenin yolunu bulmaya çabalıyordu bir nevi. Umut'un babasına maddi anlamdaki bağımlılığı her ne kadar gururunu incitse de şu an için başka bir çıkar yolu yok gibi görünüyordu.

Hazan ise üzerine düşenden fazlasını yerine getirerek ve de lükse girebilecek masraflardan kaçınarak kuracakları yuvanın gönül taşlarını birer birer yerine koyuyordu.
Dünya evinin basite indirgenen manalarından çok uzakta bir evlilik hayaliydi onlarınki. Sevgi ve saygının gün be gün azalmak yerine arttığı, maddiyattan uzak, her günü dolu dolu geçirebilecekleri, kalplerinin sıcaklığıyla ısınan mutlu bir yuva...

Yılların hasretinin kefareti olabilecek, her yeni güne uyanırken birbirlerinin gülümsemeleriyle huzur bulacakları, her daim birbirlerini çıkarsız sevebilecekleri bir yuva...
İkisinin hamurunda da tüm bu sayılan unsurlar mevcuttu. Hasrete gebe kalan gönülleri ise zaten böyle bir mutluluğa açtı.

Çevresinin dile getirdiği mevzulara ise kulak tıkamaktan başka çaresi yoktu Hazan'ın. Daha ilk kız isteme merasimlerinde ailesinin gayri ihtiyari gündeme getirdiği ve Umut'un kendisini eksik hissettiği işsizlik mevzusu canını sıkmıştı. Umut'un mavi kıravatı ellerinin terine yoldaş olurken, siyah takımının içinde rahatsız bir şekilde kıpırdandığı anda ise Esmira Hazan'ın elini avucunun içine alıp gücüne güç katmıştı. Umut'un bu konuda kendini ifade etme gücü ise imdatlarına yetişmişti.

"Efendim hayat imtihanlarla doludur. Uzun bir müddet bu imtihanların pençesinde yoğrulup durdum. Rabbim izin verirse bundan sonraki süreçte Hazan'ın mutluluğu için yapamayacağım bir şey yoktur. Yeter ki siz büyüklerimiz bizden desteklerinizi esirgemeyin. Allah'ın izniyle onu çok mutlu edeceğim, bunu sizlere temin ediyorum efendim."

Bu içten konuşma karşısında tüm ailenin yüzü gülmüş ve Umut onların kalplerini fethederek, ailenin ona olan güvenlerinin ilk tohumu atılmıştı böylelikle. Ayça'nın Umut'u çok yakışıklı bulması dışındaki bacağındaki aksamayı iğleneleyici bir şekilde gündeme getirmesi ise Hazan'ı çileden çıkaran bir mevzuydu. Ama diğer yandan ise hayatında zorluk görmeden, hasrete gebe kalmadan her istediği altın tabaklarda sunulan, her konuda rahat büyüyen kardeşini kınayamıyordu da. Canı yana yana savunmuştu sevdiği adamı.