Wolvamp academic

Wakker

AANGEPAST
Felicia

Mijn ogen deden veel pijn toen ik ze open deed. Ik weet niet waarom. Maar het leek alsof er een zon op mijn ogen zit na een goede nachtrust.
Ik begon terug te herrinneren wat er gebeurd was. Het gevecht, de wondes op mijn rug, dat ik flauwviel vlak voordat ik een persoon naar me toe zag lopen.

Ik hoorde iemand binnenkomen en zag dat het de dokter was. Ze keek opgelucht dat ik wakker was. En ze vroeg meteen ofdat ik nog ergens pijn had op het moment.

Ik zei natuurlijk neen. Alleen maar een beetje lastig met al het verband rondom me. Ik vroeg daarna of dat ik lang buitenbewustzijn was.
Ik hoorde meteen 2 weken.
Ik kon mijn oren niet geloven.

Allemaal door een dom gevecht dat ik niet eens begonnen ben.

"Je wond was ontstoken daarom hebben we je eventjes in een kunstmatige coma gehouden."

Ik wilde niet meer gebonden zijn aan het bed. Ik had 2 weken geslapen. Ik probeerde recht te komen maar er schoot een pijnscheut door mijn rug.

"Je moet het rustig aandoen Felicia. Je hebt nog een lange weg te gaan om te revalideren. Maar je mag morgen terug naar je kamer, maar dan moet je beloven om te rusten."

"Ja zal ik zeker doen."

Het lijkt dat ik nog wel eventjes aan een bed gebonden ben.

Mona

De professor van wiskunde nam me eventjes opzij. Ik vroeg me meteen al af ofdat ik iets verkeerd had gedaan. Maar toen vertelde hij dat Felicia wakker was, ik luisterde niet meer ik nam meteen mijn boeken en liep naar de ziekenboeg.
Ik duwde snel tegen de deur en zag meteen Felicia. Ik gooide mijn armen rond haar nek. Ik hoorde haar een beetje protesteren. Ik liet haar rustig los.

"Ik heb jou ook gemist." zei Felicia.

Ik knuffelde haar meteen terug maar deze keer wat zachter en ik voelde haar armen rond mij gaan. Ze schoof wat opzij zodat ik naast haar kon zitten en vertelde wat ze de laatste 2 weken had gemist. Ik liet sommige stukjes weg met Dylan. Maar ze weet wel hoe we elkaar hebben ontmoet. Ze begon al meteen met me te lachen en te zeggen dat we goed met elkaar zouden passen. Maar ik antwoorde meteen er mee dat we nog maar net de academie begonnen waren en dat ik geen vriendje nodig had op dit moment.

Ik zag hoe laat het was en zag dat ik al mijn lessen had gemist en dat het al zo laat was dat we bijna het avoneten zouden missen. Dus ik vroeg ofdat Felicia iets wilde hebben van de cafetaria.

"Ja, ik wil wel een puddinkje als dat er is."

Ik liep naar de deur en opende die en ik zag net dat Dylan klaar was om aan te kloppen.
Ik lachte en hoorde dat Felicia aan het kuchen was om onze aandacht te hebben.
Maar ik vroeg al snel voordat ze iets kon zeggen.
"Heey heb je zin om mee naar de kantine te gaan om wat eten? "

"Zeker moeten we iets voor Felicia meebrengen?" vroeg Dylan.

"Jup een paar puddinkjes."

"Das goed."

"Dag Feliciaaaa !"

"Dag Mona"

Toen we in de cafetaria binnen kwamen hoorde we zoals gewoonlijk al het gefluister. Maar ik negeerde ze zoals gewoonlijk. Ik liep snel naar de puddinkjes en nam wat eten voor mezelf en we wandelde terug naar Felicias ziekenkamer.

"Je moet je straks wel voorstellen. Zoals je zonet zag was ze best wel nieuwsgierig om te weten wie je bent. Maar ik laat dit allemaal aan jou over." knipoogde ik erbij.

"Hahaha zal ik zeker doen. Moet ik ook alles vertellen van de training?"

"Nee dat doen we wel samen. Maar wie was eigenlijk diegene die Felicia heeft aangevallen?"

"Jacob" zei hij zuchtend.

"Waarom zucht je zo?"

"We waren vroeger vrienden, maar de vooroordelen tussen vampiers en weerwolven hebben hem veranderd. Misschien waarom hij Felicia jeeft aangevallen omdat ze met jou om gaat."

"Oh sorry."

"Kan geen kwaad. Jij kon het niet weten."

"Maar weet je waarom hij eigenlijk haar te lijf ging?"

"Dat is voor iedereen een mysterie."

Eenmaal aan Felicia haar kamer gekomen. Deed Dylan de deur open voor mij zodat ik met al het eten door kon komen. Ze keek ons aan met een nieuwsgierige blik aan.

"Wat is er?"

"Oh niets ik wil gewoon weten wat er tussen jullie twee speelt."zei ze heel prinseserig.

Ik hoor Dylan in mijn gedachten lachen. Ik keek hem meteen aan en duwde hem er op dat hij het maar moet vertellen.

Dylan

Mona keek me zo aan dat ik het wel moest vertellen.

"Ik zal het vertellen." stelde ik voor.

"Ooh ja doet dat maar laat die kusscenes er wel uit hé" en ze knipoogde naar Mona die bloosde.

"Ok waar zal ik beginnen oh ja. Toen ik te laat was voor de les jagen en camouflage kwam ik Mona tegen, we botsten tegen elkaar toen we de hoek om gingen. En toen kwamen we aan de praat en uiteindelijk kwamen we te weten dat we naar dezelfde les moesten. Uiteindelijk toen we er waren moesten we koppeltjes vormen voor te vechten en ik viel letterlijk voor haar."

Ze begon al dood te lachen toen ze te horen kreeg dat ik verloren was van een meisje en dan nog een eerste jaar.

"Dus we gaan verder toen hoorden we vanalles onder ons de leerkracht had gezegt dat we mee moesten komen voor als we moesten helpen en daar zagen we jou en Jacob vechten. Leerkrachten probeerden jullie uit elkaar te krijgen maar jullie verwonden hen elk en toen Mona jullie uiteen probeerde te krijgen lukte het een beetje en leerkrachten begonnen te helpen. Toen we jullie uit elkaar kregen kwam ze terug naar mij om te vragen wie jullie waren. Totdat we zagen wie jullie waren toen jullie terug getransformeerd waren. En net toen jij flauw viel had Mona dat gezien en riep me mee om jou te kunne helpen dragen naar de ziekenboeg en zodat je niet hard viel op de grond."

"Aaaah dus zo is alles gebeurd."

"Was ik goed ?" vroeg Felicia verlegen.

"Ja zeker, je hebt hem ook al wel goed verwond hoor maar jij hebt de meeste klappen gekregen van hem."

"Mona was er ook wel niet goed aan toe doordat jij hier lag hoor."

"Echt waar?" keek ze naar Mona maar zij keek verlegen weg.

Felicia boog een beetje naar me toe en zei "Bedankt dat je een beetje op haar hebt gelet toen ik sliep."

"Heel graag gedaan. En trouwens je kunt dat ook tegen mij zeggen in mijn gedachten hoor. Ik blokkeer normaal weerwolven maar jij mag dat wel proberen bij mij en Mona."

"Oooh dat is zalig."

"Ja he."