Wolvamp academic

Ontsnappen

Jacob stond voor mij nu. Ik wou weg lopen maar ik wist dat ik dit niet kon doen. Ik gromde naar hem en hij deed hetzelfde terug.

Ik bedacht aan alle mogelijke uitwegen.

Er waren er verschillende. Maar mijn gedachten werden verbroken doordat de Alfa binnen kwam. Hij had een map in zijn hand.

"Oh zoon aan wat heb ik het genoegen dat je me bezoekt."

"Wat doet zij hier?" zei hij vol walging. En hij verbrook het contact niet met mij.

"Ik was haar gewoon aan het helpen, ze is meteen weg."

"Dat is goed want ik moet nu dezelfde lucht inademen als haar."

Daarmee snapte ik, ik duwde hem meteen met een krachtige windhoos tegen de dichtsbijzijnde muur.

"Als eerste Jacob ik kan meer en ik kan je gewoon doden met 1 beweging. En dat geld net zoals voor je lieve vriendje Will. Ik ben het beu dat jullie mij en mijn vrienden ons zitten te irriteren. Je moet een beetje respect tonen voor anderen. En voor de dingen die je wilt doen voor ons kijk maar uit want we worden sterker. En dan ben jij nergens meer veilig!"

Met dat eindigde ik mijn speech mijn wolf wou naar buiten komen en hem doden maar ik liet het begaan we kregen nog wel onze tijd net zoals bij Will. Ik hoorde hem grommen. Ik keek naar de Alfa en zag dat hij volledig verbaasd was. Ik liet Jacob nog in de lucht hangen wanneer ik en hij aan het bespreken waren naar waar ik moest.

"Dus je moet gewoon een halve dag gewoon door het bos lopen richting het westen. En dan kom je bij de Cresten Moon Roedel"

"Bedankt Alfa. Je weet niet hoe hard je me geholpen hebt."

"Graag gedaan kind. En ik zie dat je speciaal bent en mijn zoon zo te zien wist dat. Ik ben blij dat je hem eens tot zwijgen hebt gekregen."

"Dat is gemakkelijk hoor meneer. Mijn vrienden en ik zijn nog van vele grotere dingen kapabel. Dit was gewoon een klein dingetje."

Hij grinnikte. "Bedankt."

Toen we klaar waren zag Jacob eruit alsof hij ieder moment kon veranderen. En dat maakte me blij.

Ik liep naar het raam en nam Violet mee. Ik deed het raam open en ik zag dat we 5 verdiepingen hoog waren. Ik voelde mijn vleugels al een beetje groeien en ik liet me vallen. Ik voelde violets nagels in mijn lichaam gaan. En ik hoorde haar piepen van angst. Ik liet Jacob los en hij veranderde meteen en sprong achter me aan. Ik vloog zo snel mogelijk van het huis. Net toen hij begon naar beneden te gaan had hij nog mijn vleugels een beetje kunnen aanraken waardoor ik mijn evenwicht verloor en daarmee ook hoogte ik liet meteen mijn vleugels krimpen en ik liet een soort van wolk naar ons komen waarop ik kon staan. Jacon was nu naar beneden aan het vallen. Ik hoorde een grote 'DOEF' wanneer hij de grond raakte meteen keken alle leden naar boven en keken me verbaasd aan. Met dat zette ik Violet rustig neer en ik ging me ook zette wanneer de wolk de richting uitging naar de roedel van Jason.

"Jason ik ben onderweg."

Mona:

We waren nu nog steeds aan het lopen. We zijn gestopt aan de roedel van Jason voor wat rust en ik kreeg een gevoel dat we hier moesten blijven. Het was al 3 dagen dat Felicia weg was. 3 dagen zonder mijn beste vriendin en Jason is al 3 dagen zonder zijn mate. En je kon het zien. Hij had grote kringen rond zijn ogen van het huilen en hij zag er verschrikkelijk uit. Zijn haren zitten alleen maar warrig, ik kon ruiken dat hij al dagen niet gedouched had. Dylan is gisteren ook naar hier gekomen en heeft Jason wat kunnen kalmeren. Want hij heeft uit woede al zijn toekomstige Beta tot moes geslagen omdat hij op de verkeerde plaats en verkeerde tijd was.