Wolvamp academic

Tatoe

POV Mona

Ik hoorde dat Felicia probeerde te linken tussen mij en haar. Ik liet mijn barrieres zakken en meteen toen ze er in was sloot ik ze, niemand hoefde ons gesprek te horen.

"Heey Monaatje alles goed?"

"Ja en met jou"

"Super ik mag over 2 dagen terug naar school maar ik mag nog geen LO doen of veranderen."

"Dat is goed nieuws dan zijn we weer buren vanaf dan."

"Ja super, maar wat is dat nu tussen jou en Dylan ?"

"Niets gewoon vrienden."

"Ik zie wel hoe je naar hem kijkt. Ik ben gewond, niet blind hoor."

"Ja en dan?"

"Jullie zouden een mooi stelletje kunnen zijn."

"NEE DAT ZIJN WE NIET !!!!" riep ik zo luid uit dat ik er hoofdpijn van kreeg. Ik hoorde dat ze er van schrok, van hoe ik dit had gezegt.

"Sorry Felicia maar dat moest er uit misschien heeft hij gevoelens voor mij maar ik heb die niet voor hem." Ik probeerde haar ervan overtuigen van wat ik zei.

Haar en mezelf.

Ik voelde ineens zo veel kracht van mezelf en het brandde. Ik zag dat er iets op mijn arm een soort van tatoe kwam. Ik verstopte het snel onder mijn trui en zou het aan Dylan en Felicia straks vragen. Dan zijn we alleen.

"Dylan, Felicia ik moet jullie straks iets heel bijzonders vertellen."

Toen de les gedaan was rende ik zo snel mogelijk naar Felicia.

POV Felicia

Ik hoorde ineens uit het niets de stem van Mona en Dylan in mijn hoofd ze moesten allebei iets heel belangrijks zeggen.

Toen ik me wat beter legde en de bel hoorde zag ik al meteen Mona in mijn kamer met daarna Dylan.

"Wat was er nu zo belangrijk?" vroeg ik.

"Zeg jij maar eerst Dylan" zei Mona.

"Nee nee doe jij maar jij was hier allesinds sneller dan mij." zei hij op een liefelijke toon. Ik zag dat Mona daar niet tegen kon en ze begon.

"Je weet toch dat we hebben zitten praten." En ze knipoogde naar mij.

Oh ja nu weet ik het weer het ging over Dylan zei ik tegen mezelf.

"Ja dat weet ik." antwoorde ik koeltjes.

"Ja vlak daarna is mijn rechter hand te branden en toen ik keek zag ik dit."

Ze liet me een mooie tatoe zien met een golvend patroon zoals de golven in de zee.

"Ok, wat betekend dat nu weer?"

Dylan keek met open ogen toe en begon toen ook te praten.

"Ik denk dat we op hetzelfde moment die tatoe kregen want ik heb ongeveer dezelfde maar dan aan mijn enkel."

En hij liet de tatoe zien. We waren allebei met ogen open aan het kijken.Het zag er bijna hetzelfde uit als die van Mona maar deze lijnen waren strakker en harder precies vuur dat  op hout brandde, bijna maar ik weet het niet. Hij deed zijn broek weer goed en keek ons aan.

"Wat gaan we nu doen" zei hij.

"Ik weet het niet, kunnen we dat niet tegen een leekracht vragen wat het betekend?"

"Ik weet het niet zo zeker hoor aan wie zouden we het moeten vertellen?"

"Misschien een leerkracht die jullie beide kennen?" zei ik.

"Ja dat kunnen we doen maar wanneer gaan we dat zeggen?" vroeg Dylan.

"Na de les gewoon. Dan wachten jullie om als laatsten weg te gaan." antwoorde Mona.

"Ja dat is wel een goed idee." zeiden ze beiden in koor.

Dat was wat me bang maakte. Ze begonnen steeds meer op elkaar te lijken met hun karakter. Zo raar ik moet dit wel eens gaan opzoeken. Maar dan dacht ik maar eens ik kan dit niet door die klootzak. Ik weet niet waarom hij me had aangevallen maar 1 ding wist ik zeker ik had meer energie op een moment gekregen waardoor ik me zo goed voelde dat ik hem bijna aan kon. Maar dit gaat niet het laaste zijn dat hij van me hoord, ik ga zeker en vast revenge willen.

Maar deze keer moet hij verliezen.