Wolvamp academic

Spijt hebben

Dylan:

Ik ging in de kamer van Mona. Jason en Felicia zaten naast haar op bed. Ik ging dichter naar hen maar Jason stond voor me in een beschermende houding voor de meiden.

"Jason ga uit de weg."

"Nee."

"Jason ga nu uit de weg of je gaat er spijt van hebben."

"Waarom je geeft toch niet om haar."

"Jawel, ik heb mijn geheugen terug."

"Oh ja, bewijs het dan."

"Hoe?"

"Euhm, welk element kan je besturen en hoe heb je Mona ontmoet?"

"1. Vuur en 2 We liepen samen naar onze klas maar zij was verdwaald en zo kwamen we aan de praat en wisten we dat we in dezelfde klas zaten."

Ze keken mij vol ongeloof aan. Maar die ging al snel weg doordat ze doorhadden van wat ik juist had gezegt. Meteen ging Felicia rond mijn nek en gaf me een grote knuffel. Nadat ze me geknuffeld had nam ze Jason mee naar beneden. Ik en Mona waren nu alleen.

"Het spijt me Mona."

"Hoe kon je?"

"Hoe bedoel je?"

"Hoe kon je dat allemaal zeggen?"

"Ik weet het niet. Ik herkende je niet. Oh ja je moet je broertje bedanken, hij heeft me alles terug laten herinneren."

"Oeh je weet het niet?"

"Ik heb een vraag gekregen toen ik sliep."

"Welke dan?"

"Mijn geheugen kwijt geraken en wakker worden of niet wakker worden en blijven slapen. Was de keuze."

"Maar, hoe dan?"

"Je broertje heeft me heel hard op mijn hoofd geslagen."

"Oh"

Was het enigste wat er uit haar mond kwam. Ze klopte op de plek naast haar als teken dat ik naast haar moest gaan zitten. Ik ging meteen naast haar zitten en gaf haar een knuffel.

Ik had dit zo gemist.

Ze was eerst verstijft maar daarna knuffelde ze me terug. Ik hoorde haar nog een beetje snikken en ik voelde mijn t-shirt een beetje nat worden maar het maakte niet uit.

We bleven zo een beetje zitten en ik verloor de tijd. Ik wou haar voor eeuwig vasthouden en nooit meer los laten.

Maar ik moest het. We moesten trainen en ik wou Alex terug nemen. Van wat hij mijn vrienden en mij had aangedaan. Deze keer ga niemand hem helpen.

Ik nam Mona in bruidstijl vast en liep naar beneden. Met veel protest van haar, waardoor ik haar over mijn schouder moest gooien. Ze bleef op mijn rug slaan maar ik veroerde geen vin. Ik liep gewoon door.

Mona:

Ik bleef op Dylans rug slaan. Hij had me juist over zijn schouder gegooid. Normaal gezien zou ik het niet erg vinden maar ik probeerde nog steeds boos op hem te zijn na wat hij gisteren allemaal gezegt had. Maar het was moeilijk. We hadden Dylan terug nu. Ik had hem terug. En allemaal dankzij mijn broertje. Mijn kleine lieve broertje Quin. Ik zag dat we de living kamer binnen kwamen. En ik dacht dat we een momentje aan het verstoren waren van Jason en Felicia.

"Heey niet op de bank jongens neem jullie kamer!" schreeuwde ik vanop Dylans rug. Hij had zich om gedraaid zodat ik met hen kon praten.

Ik zag beide wolven blozen. Ze waren toch zo schattig. Maar ze wisten nog steeds niet waarom ik op Dylan zijn schouder zat.