Wolvamp academic

Moeder

Jason:

Wat Mona nu allemaal heeft verteld kan ik niet meer aan. Ik liep meteen naar buiten op zoek naar men zusje. Ze was tijdens de uitleg weggelopen. Ik veranderde meteen in mijn wolf. De meesten van mijn roedel schrokken meteen toen ze dat zagen. Niemand wist tot nu toe dat mijn wolf ook veranderd was. behalve mijn familie.

Daar had ik nu eventjes nood aan mijn moeder zal wel raad weten. Mijn vader zou al lang gezegt hebben dat, dat al lang gebeurd moest zijn. Maar hij is niet degene die dit moest doen. Nee dat was ik. Toen ik bij mij thuis kwam vergat ik meteen alles want mijn zusje kwam al aangelopen. Ze pakte meteen mijn poot vast en ging zitten. Ik had nog geen zin om teeug te veranderen dus ik ging naast haar liggen. Ze begon me te aaien. Ik begon er van na te denken. Van wat er nu allemaal gebeurd is de laatste tijd. Iedereen die in mijn plaats was kon dit nu niet meer aan. Ik kan het tot nu toe nog een beetje aan omdat ik mijn vrienden heb en Felicia.

Maar nu wat Mona alles heeft verteld over die dromen maakt me zo verward. Ik weet nu niet meer wat te doen.

Mijn moeder kwam ook aangelopen en kwam naast mijn zusje liggen die ondertussen in slaap was gevallen. Ze nam haar rustig op en zei: "Ik neem haar wel naar binnen, kom maar wanneer je aangekleed bent naar beneden."

Meteen was ik blij dat ze me door had. Ik liep eerst rond het huis om mijn kamer te zoeken. Meteen had ik het gevonden, men moeder had net het raam open gezet. Ik ging een beetje naar achteren en sprong door mijn raam naar binnen. Ik veranderde terug en ging naar mijn kast om een boxershort aan te doen en daarna mijn kleren.

Eenmaal klaar ging ik eerst lang mijn zusjes kamer. Ze lag nog steeds te slapen. Ik ging naaT haar op bed liggen en gaf haar een zoen op haar voorhoofd. Daarna ging ik naar beneden waar mijn moeder al een tas warme chocolademelk had klaargemaakt voor mij. Ze ging in de zetel zitten en klopte naast haar op de zetel als hint dat ik naast haar moest gaan zitten.

"Wat is er nu jongen, je bent zo overstuur."

"Niets moeder, het is gewoon iets dat ik zelf moet oplossen."

"Maar je weet toch dat je altijd alles tegen me kunt zeggen hé?"

"Ja dat weet ik en daar ben ik heel erg dankbaar voor. Maar dit is iets dat ik zelf moet oplossen."

"Maar waarom ben je nu dan zo overstuur?"

"Omdat nu alles sneller moet gaan dan gepland."

"En wat dan?"

Verslagen keek ik naar mijn moeder die van niets wist. Ik moest mijn tranen tegenhouden om niet alles te zeggen want anders kwam vader het toch nog te weten en de zoon van de Alfa mag nooit iets overkomen.

"Oke ik zal het je vertellen maar dan moet je me beloven dat je niets tegen vader zegt."

"Maar je weet toch dat ik dat nooit zou doen."

"Oke." Toen vertelde ik alles vanaf ik Felicia heb leren kennen.

Tot nu. Mijn moeder keek me verbaasd aan toen ik mijn verhaal had afgemaakt.

"Maar men jongen toch kom hier." En ze trok me in een omhelzing.

Ik kon het niet meer aan en de tranen stroomden over mijn wangen.

"Moeder, ik weet niet meer wat te doen eerst."

"Volg gewoon je hart dat verteld je altijd de waarheid."

Ik keek men moeder raar aan. Waarom ging ze nu zo filosofisch doen? Maar ze had gelijk. Mijn hart had me tot nu toe al zo ver gekregen. Nu moet ik doorzetten.

Zodat we allemaal gelukkig kunnen zijn.