Wolvamp academic

Geheimen voor elkaar

Ik zag dat Felicia nu in zichzelf aan het denken was en alles aan het bezinken was.

We wisten nu dat zij en Jason moesten gaan opschieten. Over Jason gesproken waar is hij nu? Hij zal waarschijnlijk eventjes alles aan het laten bezinken zijn net zoals Felicia maar dan op zijn eigen manier.

Felicia:

Wat Mona juist allemaal tegen ons gezegt had.

Het verbaasde me. Ik moet nu wel het ritueel met Jason afmaken. En ik had hierbij niet zo'n tof gevoel. Ik hou van Jason maar ik ben hiervoor nog niet klaar misschien alleen maar de beet maar de rest niet.

Het is zo'n grote beslissing maar ik wil ook niet dat we uit elkaar gaan. Dus het moest wel. Maar we zullen zien. Niets is toevallig meer, alles heeft nu een reden. Ik zag dat Jason weg was gegaan. Maar nu had ik net zoals hem tijd nodig om alles te laten bezinken.

"Dylan kan je eventjes weg gaan?"

"Natuurlijk."

En hij verliet de kamer. Ik ging naast Mona op het bed liggen. Ze ging toen ook liggen en we knuffelden elkaar. Ik weet niet hoe lang maar ik was blij dat ze niets zei over alles.

De stilte deed me goed.

Mijn beste vriendin deed me goed.

Ik verbrak de stilte.

"Is dit nog allemaal echt aan het gebeuren?"

"Ja spijtig genoeg wel."

"Pfff."

"Het spijt me echt van alles. Ik had het jullie eerder moeten vertellen maar jullie waren op school zo gelukkig samen. Dat ik het niet wou verpesten voor jullie."

"Dat kan geen kwaad. We weten het nu en je hebt ons gewaarschuwd en alles verteld. Dat is het belangrijkste."

"Het spijt me echt." Dit kwam er zo verslagen uit dat ik medelijden met haar kreeg. Alles wat ze tot nu toe heeft verborgen gehouden voor ons. Ik weet dat ze nog iets vergeten is te vertellen want dat voel ik. We waren allebei moe en we hadden geen zin om alleen te zijn dus we gingen slapen.

Toen ik wakker werd zag ik dat Mona nog aan het slapen was. Maar eenmaal toen ik me uit heg bed wou hijsen. Zag ik dat ze al wakker was. Haar ogen waren rood, bloedrood.

Het enigste wat ik nog kon kenden was rennen. Ik liep meteen richting het bos en veranderde. Ik wist dat ze achter me aan zou komen. Maar dat was de bedoeling. Ik ging meteen opzoek naar Dylan. Hij zou haar kunnen kalmeren. Mijn innerlijke wolf kwam naar boven en wou vechten maar dat kon ik nu niet.

Niet tegen mijn eigen vriendin. Al snel had ik het spoor van Dylan opgemerkt en ik kreeg weer moed om verder te lopen. Ik volgde meteen het spoor al snel had ik hem gevonden en stuurde hem een bericht.

Help me Mona heeft al dagen geen bloed gehad en nu zit ze achter mij aan. Kalmeer haar alsjeblieft!!!

Meteen draaide hij zich om en ik begon een beetje mij vaard te verminderen en ging achter hem staan. Mona stopte nu eenmaal niet. Dylan liep meteen op haar af en probeerde haar te stoppen met alles wat hij had. Maar het lukte hem maar niet. Dus ik ging hem helpen. Meteen daarna hadden we haar tegen de grond genageld. Ze bleef me aankijken met een hongerige blik maar die verzachte meteen toen ze een beetje van zichelf terug kreeg. Ze keek ons verbaasd aan en vroeg wat er gebeurd was. Ik wad nog steeds niet zeker van dat ze volledig terug was. Dus ik bleef in mijn wolvenvorm.

Je wou me aanvallen op het moment dat ik wakker was. Ik rende toen meteen naar Dylan en hij heeft me geholpen om je rustig te krijgen. Dat is alles.

Ze keek me vol ongeloof aan.

Je moet gaan jagen en als ik je los laat ga je meteen met Dylan jagen Begrepen?

Ze knikte en ik liet me rustig van haar af gaan. Ze kwam rustig omhoog en liep daarna meteen weg. Dylan ging er meteen achterna.

Ik liep op mijn gemakt terug naar het dorp. Ik kwam een paar mensen van het dorp tegen die voor me bogen. Maar ik negeerde hen. Ik had nu genoeg aan mijn hoofd om nu daar aan te denken.

Eenmaal in het huisje dat we mochten lenen van Jason's moeder ging ik meteen me aankleden.

Daarna ging ik naar de koelkast om te ontbijten.