Wolvamp academic

Wat moet ik doen??

Mona:

"Goede morgen meneer, goed geslapen?" zeg ik wanneer ik binnen in zijn slaapkamer kom. Ik doe dit nu al 3 dagen en hij zei dat ik dit moest doen iedere dag hem wakker maken om 8uur.
Wat daarna gebeurde weet ik niet want ik moet dan vaak het ontbijt ook nog maken.
Ik vraag me vaak af waar mijn ouders zijn.

Maar meester heeft gezegd dat ze gestorven zijn.

Maar in het diepste van mijn gedachten zegt dat dit niet is maar ik kan ze niet gaan opzoeken, want ik mag niet naar buiten. Dus ik hou me bezig met het schoonmaken van meester zijn kamer. Het stinkt daar echt, je wilt het niet weten. De stallen van varkens zouden nog beter ruiken denk ik. Maar ik weet niet hoe dat ruikt dus ik kan het niet overeenstemmen. Ook heb ik ondervonden dat ze iedere dag iets in mijn eten doen en dat ik daarna altijd in het midden van de dag wakker word.
Ik weet niet waarom maar ik wil weg.

Ik snap ook niet hoe ik in zo'n wezen kan veranderen als ik water aanraak. Ik wil dit niet zeggen tegen de meester want anders ga ik nog straffen krijgen. Ik wil dat niemand dit weet. Dit is mijn eigen kleine geheimpje.
Meester heeft me gezegd dat ik een vampier ben en dat ik bloed moeten drinken om te overleven. Ik weet dat er in de kelder mensen zijn, ik kan ze ruiken en horen klagen en smeken om weg te mogen gaan.

Ik kan het soms niet aanhoren en ga dan naar beneden naar de zwaksten om hen te verzorgen en eten te geven. Niemand heeft het ooit al gezien maar zij zijn de enigsten die mij aardig vinden. Al de bediendes en de rest van de staf bekijkt mij altijd met woedende ogen of beginnen me namen te noemen. Maar ik negeer ze.

"Goedemorgen Mona, ik heb goed geslapen." met dat werd ik uit mijn gedachten gehaald en ik liep meteen naar buiten. Ik wil hier echt zo graag weg.

Altijd als meester mij aanraakt, voel ik me vies. Ik wil me gaan wassen en nooit meer eruit komen, dat gevoel heb ik.
Ik heb het gevoel dat ik bij iemand hoor die ik zou moeten kennen. Maar ik weet het niet zeker.

Ik ben nu al in de keuken en ik begin aan het ontbijt van de meester. Ik begin met eieren te maken met spek en ik doe er een klein beetje bloed bij voor de smaak. Daarna maak ik nog pannenkoeken met bloedsmaak en daarbij geef ik een glas bloed.

Ik zette net alles op tafel wanneer meester naar beneden komt.

"Meneer, het ontbijt is klaar."

"Dank u wel Mona, wat hebben we vandaag?" vraagt hij.

"Ik heb eieren, spek en pannenkoeken met bloedsmaak gemaakt en daarbij heb ik een glas bloed bij gezet."

"Goed, zeer goed. Ga nu maar verder doen met je eigen klusjes van vandaag."

"Ok bedankt meester, smakelijk."

Ik vond het gewoon om ziek van te worden. Ik kan hem niet uit staan maar ik moet wel. Ik moet hem bedanken dat ik hem mag bedienen, wat voor een ziek idee is dat maar ja.

Overleven is mijn enige optie.

Felicia:

Ze is nu al 3 dagen weg en Dylan heeft het nog steeds niet door. Maar hij begint wel te vermoeden dat er iets is. Ik durf het hem niet te zeggen. Maar het moet we moeten haar vinden.
Jason begint het door te hebben dat er iets is maar ik wil het ook niet zeggen.

Wat moet ik doen? Wat moet ik doen?
Ik moet haar vinden maar zonder de jongens kan ik haar nooit vinden. Ok ik denk dat ik het hen moet zeggen.

"Euhm Jongens?"

"Ja Felicia."

"Ik moet iets zeggen. Het gaat over Mona." Meteen zie ik Dylan verstijven.

"Wat is er met Mona?"

"Ja hoe moet ik dit zeggen. Euhm zeisal3dagenwegenikkanhaarnietvinden."

"Kan je het niet in gewoon Nederlands zeggen?" vraagt Jason

"Euhm ze is al 3 dagen weg en ik kan haar niet vinden."

"WAT!!!" roept Dylan.
Meteen heeft hij mijn nek al vast en tegen de muur geduwd. Meteen haalde Jason zijn hand van mij af en hij begon te grommen.

"Zij wilde je helpen en eerst zelf zien of dat zij haar niet eerst kon vinden zodat je geen zorgen zou maken over haar. Maar zo te zien is ze dus nog niet gevonden dus heeft ze het aan ons verteld. Zou jij het niet eerst zelf proberen om het probleem op te lossen en als het niet verder lukte om dan andere te vertellen." vertelde Jason.

"Sorry Dylan, ik probeerde het eerst zelf op te lossen. Maar zoals je ziet lukt het niet dus alsjeblief help me naar haar te zoeken. Zij is ook mijn vriendin." zei ik stilletjes.

"Ok we zoeken haar meteen, ik wil weten waar zij de laatste keer was. NU!!!"

Meteen liep ik naar buiten en liep naar de laatste plek dat ik haar had geroken. Ik moest snel zijn want ik voelde dat het bijna gaat regenen en dan is ons laatste spoor weg en dan kunnen we haar nooit meer vinden.

Ik was in een mum van tijd aan de plek. Dylan rook heel eventjes en begon te grommen.

"Weet je wie het is?" vroeg ik.

"Nee maar ik heb een idee." en daarna liep hij meteen weg.
Ik probeerde hem bij te houden maar het lukte niet meer dus ik ging naar huis. Of toch mijn kamer.

Daar was Jason al aan het wachten op me.
"Heey" zei hij

"Heey"

"Je weet toch dat dit niet jou schuld is."

"Ja maar dat maakt het er niet gemakkelijker op dat mijn beste vriendin er niet is."

"Ja da weet ik. Maar je hoeft je niet daarover te blijven denken. We gaan naar haar zoeken morgen en dan gaan we haar vinden."

"Ik hoop het." en met dat gaan Jason en ik in mijn bed liggen en we wachtte tot Dylan zou terug komen.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Sorry dat het zo lang duurde voor de volgende update maar ik zit midden in de examens en ik heb dit snel geschreven voor de mensen die dit boek graag lezen. Ik hoop dat het eventjes jullie honger kan stillen want vanaf volgende week is het kerstvakantie en dan kan ik veel updaten.

_Love_Vampires_