Wolvamp academic

Girl time

Ik werd wakker in een onbekende kamer. Ik heb dit nog nooit gezien. Ik keek naar mijn lichaam om te zien of dat ik andere kleren aan heb. Al een geluk dat niemand me veranderd heeft. Ik ben nog steeds van de kaart van alles wat er gebeurd was. Ik weet niet of dat het een echte herinnering was of niet. Daar van ben ik niet zeker, maar alles leek zo echt. Zo reëel alsof ik het zelf heb meegemaakt. Ik denk dat deze schimmen verleden, heden en toekomst zijn. Ik weet het niet echt zeker. Maar ik moet het vragen.

Ik sta recht van het bed waar ik op lach en loop naar de deur. Ik doe de deur open en kijk of dat er niemand rond loopt. Ik voel dat ik bijna terug moet voeden. Ik zoek naar iemand maar ik hoor niets. Ik loop rond in het huis. Ik ben al 2 keer boven geweest en ik ben nu bezig aan de 2 de keer beneden. Ik kijk ondertussen rond in het huis. Ik zie verschillende foto's hangen. Sommigen van Felicia en anderen van de jongens. Ze zien er allemaal gelukkig uit.

Ze hebben me zo te zien niet nodig.

Ik voel een pijn door me gaan waar mijn hart zou moeten zitten. Maar ik negeer het. Ik heb de laatste maanden geleerd, hoe ik alles moet negeeren. Ik blijf de pijn voelen als ik verder ga. Ik loop terug voorbij de kamer waar ik ben in wakker geworden. Ik loop er terug naar binnen. Ik ga terug op het bed zitten.

Ik kijk rond op zoek naar een klok.

Ik vind er geen dus ik denk dat het nu al ondertussen 11 uur in de morgend is. Ik probeer positief te blijven, dus neem ik een douche. Dit kalmeerde me altijd al, nu ik mijn staart onder controle heb kan ik rustig een douche nemen. Ik maak de douche gereed en ik kleed me uit. Ik voel of dat de temperatuur juist goed is en ik stap er in. Ik voel me relaxen, ik voel alles wegvloeien van de stress. Ik zet me op de grond en laat mijn controle weg gaan. Mijn staart komt meteen te voorschijn. Ik voel me nog meer relaxen.

Ik neem weer de controle en was mijn haren en mijn lichaam. Ik laat alles wegvloeien van zeepresten door de gootsteen.
Ik stap uit de douche en droog me af. Ik neem de kleren die ik daarvoor aan had terug aan. Ik zoek nog snel een borstel voor mijn haar te kammen en ik ga terug opzoek naar een persoon in dit huis.

Ik loop terug door alle gangen.

Ik voel me alleen. Ik voel nog steeds het gevoel van afwijzing door me gaan. Maar ik probeer het van me af te zetten.
Ik hoor stemmen. Ik loop er naartoe. Ik kan de stemmen van iedereen er door horen. Ik ga voor de deur staan en ik ga luisteren.

"We kunnen niet alles zo op haar laten vallen." ik denk dat dit Felicia zei.

"We moeten wel Will komt alsmaar dichterbij en ze moet terug van niveau 1 beginnen wanneer wij allemaal alles bijna onder controle hebben." Zei Jason

"Denken jullie nu echt dat Mona alles gaat aanvaarden gewoon in een vingerknip. Ze kon het al niet aan wanneer ik haar vertelde dat we geliefden waren." zei Dylan.

"Maar denk rationeel Dylan. Mona moet voorbereid zijn. We moeten haar trainen. Ze moet terug herinneren of ze moet nieuwe herinneringen maken met ons en met de tijd komen ze wel terug maar we moeten voorbereid zijn. Will is niet ons enigste probleem Dylan. Er komen er nog meer en we moeten Mona voorbereiden." zei Jason

"Jullie mogen niet zeggen over mijn beste vriendin zonder dat zij er bij is. Laat haar kiezen! Ze heeft altijd een eigen keuze gehad. Laat haar dan kiezen en dan zien we wel waar we daar bij verder gaan."

"Ik ga mee met Felica. Jason we moeten haar laten kiezen."

"Ok ok we proberen het 1 keer geen andere kans anders mijn manier."

"Is goed." en met dat hoorde ik stoelen over de vloer schrapen. Ik loop zo snel mogelijk naar mijn kamer terug. En ik probeer mijn hartslag zo traag mogelijk te krijgen.

Ik hoor iemand binnen komen en ik probeer me zo traag mogelijk om te draaien op het bed.
Daar zie ik Dylan staan.

"Ik weet dat je stond af te luisteren Mona maar ik wilde jou mening hebben. Wat wil jij doen?" vroeg hij.

"Ik weet het niet Dylan. Ik weet niet meer wat ik moet geloven. Ik heb denk ik terug een herinnering gekregen gisteren toen je me alles vertelden over het hele geliefden gedoe. Ik kon zien dat ik sterfde en terug tot leven kwam. Ik heb denk ik verleden, heden en toekomst gezien. Zij vertelden mij over het hele geliefden gedoe en wanneer ik weer wakker werd, zag ik alles in vlammen. Je zat iedereen te verbranden en ik sprong op je rug om alles te laten stoppen maar het lijkt zo onlogisch allemaal dat ik het niet durf te geloven."

"Mona, dat allemaal is echt gebeurd."

"H-H-Hoe?"

"Ik weet niet hoe je het allemaal te weten bent gekomen maar het is allemaal waar gebeurd."

"Maar ik heb dit iedere keer als iemand me iets verteld over alles wat ik niet meer herinner."

"Hmm misschien heb ik hiervoor een idee maar ben je bereid om iedere keer flauw te vallen?"

"Ik doe alles om terug te herinneren. Maar ik wil jullie niet storen hoor. Jullie lijken me een hechte groep. En ik er bij hebben die niets meer herinner is denk ik wel een probleem."

"Denk dat nooit over jezelf. Je bent geen lastpost we willen je helpen omdat je familie bent. Je gaat je alles herinneren daar gaan wij voor zorgen. Felicia!!!"

Met dat was onze conversatie gedaan en kwam Felicia in de kamer gerend.

"Je weet toch dat je niet de enigst bent met gevoelig gehoor Dylan dus volgende keer gewoon niet zo luid hoor alsjeblief."

"Ik heb een idee voor Mona's geheugen. We gaan alles opnieuw vertellen en daarna gaan we trainen. Dus ik geef jou de eer om meisjes dag vandaag te geven maar niet te veel in 1 keer ze valt flauw iedere keer als je iets verteld om alles terug te beleven."

"JEEEJJJ!! Eindelijk!!"

"Ok" zeg ik ongemakkelijk

En met dat begon ze alles vanaf het begin te vertellen.