Wolvamp academic

Antwoorden

Dylan:

Ik had het bericht ontvangen en ik liet mijn vader sneller rijden. Nog maar 100 meter. Ik nam meteen mijn zak en ik ging naar de achtertuin. Daar zag ik de vader van Felicia woedend worden op haar. Hij wou haar slaan. Maar Mona was hem voor.  Ze had zijn hand meteen vast genomen. Ik zag Jason en Felicia's vader discusiëren. Je zag ze koken van woede.

"Waarom doe je dit ze is jou dochter voor godsnaam!!"

"Ja en dan haar mate moet iemand anders zijn dan jij!!"

"Nu moet je mij 1 reden geven waarom ik dat dan wel niet mag zijn!!"

"Er zijn er genoeg hoor!!"

Maar dan veranderde hij en Mona liet hem los. Hij nam er meteen voordeel van. Hij nam zijn klauw en krabte Mona volledig op haar rug. Felicia ging meteen naar haar. Ik voelde mijn wereld instorten. Ik liep meteen naar haar en Felicia was al aan het huilen. Jason was nu aan het vechten met hem. Ik zag dat hij aan het verliezen was. Maar nu niet meer. Ik liep meteen naar Felicia's vader.

"Doe hem geen pijn!" zei Felicia.

Maar ik lette er niet meer op. Ik liep naar haar vader en pakte hem op. Ik smeet hem tegen de boom. Ik hoorde hem janken. Meteen liet ik een vuurbal tevoorschijn komen. Ik zag in zijn ogen de verbazing. Maar ik glimlachte gemeen. Ik smeet meteen de vuurbal weg en liep naar hem. Hij kon de vuurbal net ontwijken. Meteen kreeg ik geen gevoel meer in mijn handen of voeten. Ik voelde me in een cocon geduwd worden. Ik vechte zeer hard terug. Maar het lukte niet. Jason duwde me opzij en Felicia kwam naar mij.

"Doe dit nu niet Dylan, Mona zou je het nooit vergeven en ik ook niet."

Ik kon niet antwoorden

"Alsjeblief Dylan, Mona zou willen dat je nu haar verzorgd in plaats van mijn vader aan te pakken."

Ik voelde terug de kracht over mijn lichaam.

"Oke, je doet het goed Dylan. Mona zou zeker trots op je zijn."

Meteen daarna kreeg ik terug volledige controle over mijn lichaam.

Ik knuffelde haar en ging toen terug naar haar vader die nu met Jason aan het vechten was. Ik liep naarbhaar vader en smeet hem terug naar een boom maar daarna ging ik naar Mona. Toen ik haar vast had zei Felicia.

"NU IS HET GENOEG !!"

En ze liet een grote wervelwind in één keer had ze iedereen op de grond gedaan. Haar vader was nu bewusteloos tegen een boom aan het liggen en Jason veranderde terug. En liep naar Felicia. Net voordat hij bij haar kwam viel ze ook flauw.

Beide meisjes legden we op bedden bij ons op de kamer. Ik verzorgde de wonde van Mona. Ik haalde er zelvens een stukje nagel van de vader van Felicia uit. Daarna lieten we hen nog slapen. Daarna gingen we meteen naar beneden. Daar zette we de vader van Felicia vast aan een stoel. En we hadden hem ook een drankje gegeven, zodat hij niet kon veranderen.

* even later *

Felicia was ondertussen al wakker geworden maar Mona nog steeds niet. Ik verzorgde haar wonden nog eens en ging toen terug naar beneden.

De vader van Felicia was ondertussen ook wakker geworden. Hij had een soort van geheigenverlies. Hij wist niet wat er gebeurd was. Hij was nog steeds boos op ons maar minder. hij wou niet meer transformeren. Hij wou dat we hem alles uitlegde. Felicia deed haar verhaal. Hij luisterde goed naar alles. Hij was echt verwonderd na alles. Hij excuseerde zich tegenover ons.

En wij accepteerde het. Hij vertelde ook zijn verhaal.

- Verhaal van de vader van Felicia -

Toen er iemand aanbelde deed ik de deur open. Daar stonden 2 jongemannen. Ze vroegen ofdat ik de vader was van Felicia. Ik zei meteen ja. Ze vroegen ook dat je vrienden ook kwamen straks. Meteen daarna werd alles zwart. Toen ik wakker werd was ik zo boos op alles dat ik Felicia's moeder heb weg gestuurd. Daarna kwamen jullie en vanaf dan weet ik niets meer.

- einde verhaal -

We stonden versteld van alles wat Felicia's vader had verteld. En door hem was nog steeds Mona buitenbewust zijn. Misschien moet ik haar eens bijten. En mijn gif erin steken. Maar dan kan ze ook een volledige vampier worden of het doet niets. Of moest ik haar mijn bloed geven om nog een beetje sneller te kunnen genezen.

Mona:

Ik liep door een donkere gang. Ik had nog veel pijn door de vader van Felicia. Ik miste mijn vrienden. Ik miste Dylan. Ik liep op vampiersnelheid naar overal. Ik werd moe door al het lopen. Ik riep naar mijn vrienden.

"Dylan!!!"

"Felicia!!!"

"Jason!!!"

"Waar zijn jullie??!!!"

Ik kreeg nog steeds geen antwoord en ik liep verder. Ik begon een klein lichtje te zien. Ik liep er naartoe. Het werd alsmaar groter.

Ik voelde mijn keel droog worden en ik viel. Mijn keel brandde. Ik moest me gaan voeden. Ik liep sneller naar het licht. Mijn keel begon harder te branden. Ik ging nog sneller naar het licht. Ik kwam aan het licht aan. Ik kwam in een bos terecht. Ik ging meteen op zoek om me te voeden. Ik vond al snel een hert. Maar wanneer ik hem wou aanvallen hoorde ik mensen komen. Dus ik nam het hert snel mee om ergens anders te gaan opdrinken.

Maar iets hield me tegen.

Ik dronk super snel alles leeg en verborg het hert en ik ging terug naar de plek waar ik nu een paar jongens zag zitten. Een ervan herkende ik als Jacob. Ik voelde meteen woede in mezelf. Ik wou naar hem komen om hem in elkaar te slaan. Ik liep naar hem toe in volledig zicht. Maar ze zagen me maar niet.

Ik was precies onzichtbaar.  Ik zwaaide en zei sommige dingen maar ze zagen en hoorde me niet. Dus ik luisterde hun gesprek af.

"Heey maar wat zie je nu eigenlijk in de Mona en Felicia?" zei Jacob.

"Gewoon ze hebben iets. Ik weet niet wat ze hebben maar ik zweef precies als ik hen zie." zei de onbekende jongen.

"Maar hoe?? Felicia heeft haar mate al gevonden en Mona heeft Dylan." zei Jacob.

"Ik weet het niet." En hij keek vooruit. Ik keek in zijn mooie blauwe ogen en zijn bruine haar. Dat warrig op zijn hoofd lag. En door zijn ogen kon je smelten door alles. Ik wist nog steeds niet wie het was.

"Maar ik weet het Will maar je komt door hen in de problemen."

Dus hij noemt Will. Ik ken hem echt niet van school ook al zit hij op onze school.

Ik voelde me niet zo goed. Ik ging zitten en in voelde me het bewustzijn verliezen.

Ik werd rustig wakker. Dylan had zijn pols tegen mijn lippen gedrukt. Zijn bloed smaakte heerlijk. Ik voelde dat ik mijn tanden in zijn pols zette. Hij kreunde van genot, ik ook. Ik haalde mijn tanden van zijn pols en nam nu zijn lippen. Ik zoende hem passioneel. Hij doet natuurlijk mee. ik deed mijn armen rond zijn nek. Hij duwde me dichter naar zich toe en zette zijn handen op mijn heupen.

Kuch kuch kuch

We stopten meteen met zoenen. Daar zagen we Felicia en Jason in de deuropening staan. Ik voelde me meteen schuldig. Ik liet snel Dylan los en probeerde recht te staan.

Ik kon nog niet zo goed op mijn benen staan. Dylan hielp me recht. Toen werd ik me bewust van de droom die ik gehad.

Meteen zei ik: "Wie is Will?"

Meteen keek iedereen me raar aan. Dylan keek me verontrustend naar mij.

"Over wie heb je het nu?" vroeg Felicia.

"Hij is die jongen die ons dood wilt hebben en meer informatie te hebben over ons."

Dylan keek niet verrasd naar mij. "Wat is er?" vroeg ik.

"Niets gewoon het is omdat ik hem ken." zei hij droog.