Wolvamp academic

Zoeken

We zagen niets maar dan ook niets. Felicia voelde dat hij dicht bij was maar we zagen hem gewoon niet. We begonen Jaden te roepen. We kregen geen antwoord. We wisten dat hij hier was alleen dat we hem gewoon niet vonden. Ik klom in een boom om nog eens te zien.

Niets helemaal niets! Het begon mijn nek uit te hangen.

Jason:

Ik werd wakker in het bos. Ik bleef liggen. Ik had geen zin om nog eens naar huis te lopen. En vooral het gezaag van Mona aan te horen. Ik hoorde hen aankomen, dus ik bleef liggen. Maar ze zagen me niet. Ik probeerde hun aandacht te trekken maar ze zagen me niet.

Ik zag dat Mona in de boom klom om me te zoeken. Maar ze zag niets. Ik zag dat beide meiden nu echt zich aan het iriteren waren van dat ze me niet vonden. Ik begon te praten. Ze waren bang aan het worden omdat ze mij niet zagen. Ik keek naar mij maar ik zag mij gewoon. Maar toen besefte ik van wat er in het boek stond.

Dat ik misschien de gave heb om me aan mijn omgeving te kunnen aanpassen. Dus ik begon te zeggen.

"Felicia, Mona ik heb mijn gave gevonden. Dat is waarom jullie me niet kunnen zien."

"Ja waarom dan." zei Mona

"Ik heb de gave om me aan mijn omgeving aan te passen."

Ik zag hun helemaal wit trekken. De vleugels van Felicia begonnen licht te geven want het werd een beetje donkerder. Oeps mijn ouders zullen nu wel hier zijn. Ik consentreerde me op het mens zijn en op zichtbaar zijn voor de anderen. Ze begonnen meteen te glimlachen toen ze me zagen. We deden een groepsknuffel en we gingen terug naar Felicia's huis.

Daar zagen we nog steeds Alex vast aan de grond en Dylan nog steeds aan het slapen. Ik had echt medelijden met Mona. Ze denkt dat dit allemaal haar schuld is en wanneer ze Dylan nodig heeft dan is hij er niet.

Ik pakte snel mijn koffers want ik hoorde mijn moeder al aan het begin van de straat komen. Felicia gaf me nog net mijn lievelings t-shirt aan en mijn moeder belde aan de deur.

"Oh hoy Felicia gaat alles goed?" vroeg mijn moeder.

"Oh, het gewoonlijke. Dylan zie je daar liggen en dat is al zo een paar dagen." ze keek met een triest gezocht naar haar.

Mijn moeder schoot naar binnen en begon hem helemaal te inspecteren. zij had al wat meer ervaring met vampieren dan alle weerwolven. Maar ze bekeek hem en begon na te denken.

"Misschien is er hersenbeschadiging, misschien is het bloed te kort, misschien is er iets psychisch, ... " en zo ging ze door.

Ik luisterde naar alles aandachtig.

Daarna deed ze iets wat ik nooit had gedacht.

Ze draaide zijn nek om.

"Wat nee niet doen moeder!" schreeuwde ik.

"Wat heeft u gedaan!" riep Mona. Ze begon terug te huilen. Maar deze keer zonder stoppen.

"Hij heeft nu bloed nodig!" riep mijn moeder.

Mona liep naar mijn moeder en ze sneed in haar arm. Ze zette die op Dylans mond. Ze kneep zijn neus toe en we wachtte. Na een tijdje begonnen we te horen dat hij doorslikte.

Ik maakte van opluchting een sprongetje.

Mona ging naast hem zitten. Ze hield zijn hand vast en fluisterde een paar mooie woorden in zijn oor.

"Nu is het nog alleen maar afwachten maar nu moet hij wel wakker worden." zei mijn moeder.