Wolvamp academic

Duel

Vandaag zouden we gaan vechten. Ik ben zeer nerveus.
Wat als ik er niets van zal kunnen? Wat als het fout gaat?
Wat als ik iemand pijn doe?
Wat gebeurd er als ik iets fout doe?

Met deze gedachten werd ik wakker. Ik lag nu in mijn bed. Ik kon me niet herinneren dat ik naar mijn kamer ben gegaan.
Huh?
Ik en Dylan hadden heel veel leuke dingen gedaan gisteren we hadden filmen zitten bekijken in de zetel. We hadden eerst the heat opgezet. Ik moest huilen van het lachen. Daarna zijn we verder gegaan tot midden in de nacht.
Dylan zal me zeker en vast in mijn bed gelegd hebben.

Ik hoorde iemand in mijn kamer glippen en ik bleef roerloos in mijn bed liggen. Ik hoorde iemand naar me toe komen. Ik rook dat het Jason was. Dus nu ga ik hem een leuke morgen bezorgen zoals hij dat bij mij heeft gedaan. Net voordat hij mijn deken wilde wegnemen van mij draaide ik me om en schreeuwde boe. Hij sprong een meter in de lucht wanneer ik uit mijn bed viel van het lachen. Ik hoorde hem rond het bed wandelen.

"Nou dat vind je zeker leuk he."

Ik bleef lachen en mijn buik begon er pijn van te doen. Ik kon niets zeggen.

Maar het lachen werd al snel gestopt wanneer ik kledder nat werd gemaakt door een emmer water. Ik stopte meteen en keek naar de schuldige. Tijdens het lachen had Jason een emmer water uit de bezemkast gehaald en met water gevuld. Ik dacht aan de les van gisteren hoe ik het water van me af kreeg dus ik concentreerde me op dat. Ik voelde meteen dat mijn kleren weer droog waren.

Ik keek duivels naar Jason en hij begon al naar achteren te lopen.

Ik liep hem achterna. Hij liep eerst naar beneden en daarna terug naar boven. Net als ik het water naar hem gooide ging er een deur open en liep Dylan naar buiten. Het water hem raken in plaats van Jason. Ik keek naar hem. Hij keek verbaasd naar ons maar ik kon het niet meer tegen houden, ik en Jason begonnen te lachen. Dylan keek verward naar ons toe.

Ik stond recht en liep naar beneden. Geen zin om het uit te leggen. Ik ga naar de koelkast en open hem. Ik zoek naar bloed want ik ben zeker dat vandaag niet zo'n rustige dag zal zijn als gisteren. Ik doe het in een beker en wandel naar de woonkamer. Daar zie ik al Felicia in training kledij en ik ben nog steeds in mijn pyjama.

"Hey ik heb gehoord wat je gedaan hebt met Dylan."

"Uhm ja dat was eigenlijk bedoeld voor Jason." Zei ik onschuldig.

"Waarom?"

"Hij had een emmer water over mij gegooid om te terug te pakken omdat ik hem liet schrikken. Maar toen ik het op hem wou gooien dan kwam Dylan net van zijn kamer en kwam voor Jason te staan en ik maakte hem nat in plaats van Jason."

"Hahahahahah hilarisch maar ben je klaar voor vandaag?"

"Ik weet het niet echt. Ik wil gewoon niet dat ik iemand pijn doe. Ik ben gewoon nerveus. Dat zal het zijn."

"Misschien, maar je moet je geen zorgen maken als er iemand gewond word. Ik en Jason gaan altijd klaar staan om alles te laten stoppen als er iets mis gaat."

"Wacht wat? Jij en Jason? Ik moet tegen Dylan vechten? Ik wil dit niet ik kan hem geen pijn doen."

"Dat gaat niet gebeuren Mona. Het gaat allemaal goed komen."

"Dat weet je niet! Dat weet niemand!"

"Ok ok we zullen zien en als het te ver gaan kunnen we je tegen houden. Kom we gaan al het terrein bekijken voordat de jongens er zijn."

Ik knikte en volgde haar naar buiten.

We liepen eventjes door het bos en kwamen aan een mooi open plekje. Niet ver van het meer en mooi omringd door bomen. Het was prachtig. Ik liep een beetje rond en had niet door dat de jongens er bij waren gekomen.

Ik hoorde hen op de achtergrond staan praten.

"Fluisteren is onbeleefd!!!" Schreeuw ik.

"Ok ok we zullen stoppen ben je klaar?"

"Ben je al droog?" Vraag ik. Duidelijk nog geamuseerd van de evenementen van daarstraks.

"Ja zeker maar ben jij er klaar voor."

"Ja."

"Laten we dan beginnen."

Ik knikte. Ik ging tegenover hem staan. Het dichtste bij het water. Hij staat voor mij. Ik concentreer me op het water in het meer en dat door al de planten stroomt. Ik hoor iets ontvlammen. Ik kijkt naar Dylan.

"Ik begin als je er klaar voor bent."

"Ok."

En hij gooide de bal van vuur naar me toe. Ik ontwijkte het en liet het water naar me toe komen. Ik voel het rond me gaan als een soort van cocon. Het laat me nog net mijn hoofd niet in het water. Ik hou de verandering tegen. Ik concentreer me op het behouden van deze vorm dat ik het niet door had dat er een vuurbal naar me toe kwam. Het raakte me vollop de borst. Maar doordat ik omringd was door water had ik niets.

"Onthou Mona. Hou altijd een oog op je tegenstander. En blijf concentreren." Roept Dylan

Ik kijk naar hem en voel in mijn lichaam plotseling alle kanten op gaan. Ik voel meer water naar me toe komen. Ik hou mijn ogen op Dylan. Ik zie Felicia en Jason opkijken. Ze worden kleiner.

Alles wordt kleiner.

Ik kijk eventjes naar mezelf. Ik zie mezelf omringd door water en ik ben niet veranderd. Mijn armen die omringd waren met water zijn er nu 6 geworden, mijn benen zijn er niet meer alles is een kwab water. Ik slaag met mijn armen tegen elkaar en zie het grootste deel water naar Dylan gaan en hem omringen door water. Ik laat een deel los terug in het meer. Ik loop rustig naar Dylan toe. Hij heeft moeite met ademhalen. Hij probeert het water te verdamen maar dit lukt niet. Hij heeft geen zuurstof om vuur te vormen. Ik laat een klein beetje water weg gaan zodat alles sneller zou verdampen. We willen hem geen pijn doen zeg ik tegen mezelf. Ik zie dat het water sneller en sneller begint te verdampen. Ik laat hem los en laat het water wat er nog van over was naar me toe komen. Ik maak 2 waterballen en wacht tot hij tot adem gekomen is.

Als hij nog steeds water zit over te geven loop ik naar hem toe.
"Je zou beter moeten opletten en je eigen raad opvolgen. Laat je niet verrassen door je tegenstander." Fluister ik in zijn oor.

"Volgende!!"roep ik. De adrenaline blijft door mijn aderen stromen. Ik zie Felicia tevoorschijn komen.

"Eens zien wat je kan he Mona."
En toen begon ze ook te veranderen. Haar wolf kwam mooi naar voren en ik zag een andere wolf tevoorschijn komen naast Jason. Ze gromde naar iedereen. 'Violet' hoorde ik in mijn hoofd gaan.

"Violet?" Mompelde ik. Meteen waren hun ogen groot. En de wolf liep rustig naar me toe. Felicia bleef staan met verwonderde ogen. Ik keek Violet aan en zag de mooie violette ogen van haar die ik van ergens herkende. Ik weet niet waar. Toen ze dicht genoeg was stond ze naast me. Ik draaide me om en had de intentie om haar te aaien. Ze zegt niets en geniet er van. Wanneer ik stop likt ze mijn hand. Ik giechel. Plotseling wandelt ze terug weg. Ik kijk rond.

Jason begint te spreken. "Felicia vraagd of we dit nog gaan af maken?"

"Natuurlijk" en ik glimlach.