Wolvamp academic

Demonstratie op school (4)

Felicia:

"En? Waarom wou je me zo snel spreken?"

"Ik ga weg." zei ze stilletjes

Meteen sprong ik omhoog en hield haar vast, ik wilde niet dat ze weg ging. Ik was nog maar net terug.

"Maar ik kom hopelijk snel terug."

"Waarom?" vroeg ik.

"Euhm ja. Dat is waarom ik niemand anders wou vertellen." zei ze zenuwachtig.

"Je mag het altijd tegen mij vertellen hoor."

"Weet ik maar dit is niet eventjes een kleine beslissing maar een hele grote."

Die zin maakte me zorgen. Als het niet klein was dan was het groot en geziene de omstandigheden is het heel groot.

Meteen daarna gaf ze me een briefje.

Liefste Mona

Ik weet dat wat je vandaag hebt laten zien heel weinig was. Dat was heel stout van jou hoor. Maar verder met wat ik wou zeggen. Ik weet dat jullie veel meer kunnen dan dat jullie vandaag gezien laten hebben en dat apprecieer ik niet. Je weet ook dat ik nog steeds naar jou zoek om jou tot mijn vrouw te maken maar die domme hond en dat vriendje van jou zijn altijd bij jou. Dus nu de reden waarom ik deze brief stuur.

Ik geef jou 2 keuzes.

1. Jij gaat met mij mee en doet wat ik je zeg en laat je vrienden met rust anders gaan zij het zwaar te verkrijgen krijgen.

2. Jij blijft hier en ik zorg ervoor dat iedereen die jou dierbaar is een klein ongelukje zou gaan krijgen.

Jij kiest Mona

Als je voor optie 1 kiest kom dan naar het trainingsveld achter het school om 12 uur vannacht. En zorg ervoor dat niemand hier iets van weet.

Met veel liefde je geheime aanbidder.

Daarmee was de brief gedaan. Ik wist niet wat te zeggen. Hij meende het ook at zag je. Maar ze mag niet weg.

"Nu weet je waarom ik weg moet. Ik wil dat niemand pijn lijd door mij en daarom ga ik mee ik zal wel ervoor zorgen dat hij jullie geen pijn doet en als ik ontsnap zal ik het wel laten weten."

"Nee nee nee dit kan niet je mag niet weg en Dylan dan je bent zijn vriendin."

"Hij zal het begrijpen."

"Nee dat doet hij niet!"

"Jawel daarom geef ik ook deze brief aan jou jij moet hem aan hem laten zien en deze brief."

Met dat gaf ze snel een klein briefje met daarop Dylan.

Ik kon haar niet laten gaan. Maar ik weet niet hoe ik dat zou doen. Met dat liet Mona alles ontvriezen en liep mijn kamer uit. Met mij nog steeds in diepe gedachten.

Ik moest haar tegenhouden. Maar hoe? Niemand weet hiervan en zo wil ik het houden. Ik ga op een kleine missie van mezelf.

Ik zorg er gewoon voor dat hij weg gaat zonder Mona en dat zij kan blijven.

Mona:

Ik moet dit doen. Dan is iedereen veilig. Niemand mag gewond raken.

We weten niet eens wat hij allemaal kan.

Dus ik neem geen risico's.

Ik weet niet of dat het vertellen tegen Felicia een goed idee was maar dan kan zij tenminste alles vertellen tegen de rest. Ik moet dit gewoon doen. Het is al gewoon avond we hadden vrij gekregen van de lessen dus ik liep gewoon doelloos door de gangen van de school en de vertrekken. Ik wist welke gang dat ik nu was maar ik kon het niet maken om binnen te gaan.

Niet nu ik vanavond weg ga.

Nog een paar uur en het is etenstijd. Dan nog een 4 uurtjes en dan is het 12 uur.

Middernacht

Ik ben niet bang van het donker maar alleen als er iemand zich in verschuilt. Maar het gaat voor iedereen opgelost worden door mij. Ik ga weg. Echt weg. Ik hoop niet voor lang. Ik hoop dat ik hem kan verslaan of toch alleszins ontsnappen en onderduiken. Maar ik kan hen nooit meer zien. Nee want dan zijn zij ook in gevaar en daarmee kan ik niet leven. Ik heb een eeuwig leven. Felicia en Jason niet. Zij moeten oud worden en kinderen krijgen en Felicia moet Luna worden. Allemaal wat er nog moet gebeuren. Dylan moet erug iemand vinden waarmee hij eeuwig kan mee doorbrengen. Hij moet mij vergeten.

Alles moet gebeuren en zij moeten mij vergeten.

Maar ik zal hen nooit vergeten.