Wolvamp academic

Ontwaken

"Mogen we hem verplaatsen want dan kan mijn moeder er ook eens naar kijken." vroeg Mona

"Ja is goed. Maar wees voorzichtig."

"Is goed."

Daarna liep ze naar buiten ik volgde haar.

Ze begon te sturen. ze maakte een soort van aanhangwagen voor Dylan. dat je aan de auto kon vast zetten.

Ik riep Felicia zodat ze kon gaan helpen. Ze kwam vanuit onze kamer naar beneden. Haar vleugels kon ze nu al controleren maar ze wist nog steeds niet hoe ze ze kon weg laten gaan. Maar dat maakte niet uit. Ze was zo mooi. Met vleugels of zonder ze blijft mijn meisje.

"Je moet Dylan zo rustig mogelijk naar hier krijgen Felicia." zei Mona

"Ai ai kapitein." zei ze terug.

"Jason maak me boos zodat ik meer kracht heb." zei Felicia bevelend.

Felicia:

Jason probeerde me boos te maken maar het lukte niet. Hij kreeg me juist aan het lachen. Maar daarna stuurde hij modder naar me toe. Toen werd ik kwaad. Mijn vleugels gaven licht en ik probeerde zo rustig mogelijk te zijn. Ik voelde me sterker worden. Ik consentreerde me op Dylan. Ik hoorde de moeder van Jason schreeuwen. Ik bleef me consentreren. Ik voelde het gewicht. Ik probeerde hem te draaien, het lukte. Ik ging voor de deur staan en deed ze open. Ik nam snel Dylan terug met volle consentraties vast want hij viel bijna. Ik vloog naar hem toe om te zien dat er niets gebeurd is. Ik nam hem mee naar de aanhangwagen die Mona aan het maken was. Alex keek vol ongeloof naar ons. Ik gaf hem nog snel een klap in zijn gezicht. Daarna maakte Mona de aanhangwagen af. Het was een soort van ambulance. Het was allemaal rond Dylan gemaakt de wielen gaven mooi licht in de zon. Alles was doorzichtig maar ze woonde ook niet zo ver. Maar 30 min van hier. Ik wist dat ze zou gaan lopen, met Alex nog steeds vast. Ik zag zweet rond haar voorhoofd druppen. Het was geconsentreerde bezig.

Mona:

*Thuis*

Toen we thuis aankwamen ging ik meteen naar Alex zijn vader. Hij keek me verbaasd aan.

"Wat is er gebeurd?"

"Jou zoon heeft mijn vriend bijna vermoord. Zonder reden."

"Is dat waar Alex." zei hij dreigend.

Alex antwoorde niet dus ik liet meteen alles besvriezen tot aan zijn hoofd. Zijn vader keek me verbaasd aan.

"Lang verhaal. Maar terug naar het punt Alex werkt samen met de persoon die mij en mijn vrienden dood wilt door de mythe."

"Ik had het al moeten doen toen je klein was." siste Alex.

"Zwijg jij. Jij bent geen zoon van mij. Mijn zonen die respecteren iedereen uit de clan." zei hij driegend.

"Net zoals je dat tegen Drew hebt gezegt."

Ik zag Alex vader breken. Ik wist niet over wat hij het had. Ik liet hen eventjes alleen. Ik ging naar huis om alles op te ruimen. Mijn broertjes en mijn zus die zijn nogal rommelig. En dan heb je het nog niet over mijn vader. Siarah, Quin, Tyler. Mijn zus is al lang afgestudeerd en is nu iets in het buitenland aan het doen met haar vriend. Quin en Tyler zijn nog in de basisschool en hebben heel graag mensen rond zich. Ik maakte de logeerkamer vrij en ging naar beneden om naar Dylan te kijken. Daar zag ik hem dan gewoon op de tafel zitten.

Hij was wakker. Ik liep meteen naar hem toe en vloog hem rond de nek. Ik zag dat zijn tatoe een beetje licht gaf maar dat maakte me nu niet uit.

"Uhm wie ben jij?" vroeg Dylan.