Alpha Reece- Alpha series 1

Hoofdstuk 19

P.O.V.  Calla

"Zijn er veel gewonden en doden gevallen?" Ik vroeg het voorzichtig

"Ja!" Reece keek kil voor zich uit

"Gebeurd dit vaker?"

Reece begin steeds sneller te lopen en ik moest bijna rennen om hem bij te houden.

"Ja, veel vaker." Antwoordde hij uiteindelijk

Reece pakte mijn hand en trok me mee. Toen we eenmaal voor het packziekenhuis stonden, was ik helemaal buiten adem.

Reece keek me vreemd aan.

Hij opende de deur en ik volgde hem. Het packziekenhuis was groot en wit. Precies zoals je van een ziekenhuis verwacht.

Er zat een jonge vrouw bij de balie.

Ze had platinablond, geverfd haar en vuurrode gestifte lippen. Haar bloesje had een enorme inkijk en haar rokje was zo kort, dat je haar onderbroek kon zien.

Ze zag eruit als een domme trut, die vergeten was, dat het een half uur geleden nog gewoon oorlog was.

Ze knipperde overdreven met haar ogen toen Reece vroeg waar alle gewonden uit de oorlog lagen en hij sloeg zijn arm om mijn middel.

'De trut' keek me met samengeknepen ogen aan en haar lippen waren op elkaar geperst tot een rechte lijn.

Ze vertelde dat de gewonden op een speciale afdeling lagen, in de linkervleugel van het ziekenhuis.

Toen we eenmaal wegliepen en ik over mijn schouder keek. Zag ik dat ze met een afgewezen blik, achter de balie zat.

Lekker voor haar.

We liepen door talloze witte, gangen die allemaal op elkaar leken. We kwamen allemaal verpleegsters en dokters tegen en ze bogen allemaal hun hoofd en zeiden eerbiedig 'Alpha' toen Reece voorbij liep.

Toen we eindelijk op de afdeling kwamen, werd ons verteld dat we wachten totdat alle gewonden klaar waren voor ons bezoek.

We moesten wachten in de wachtkamer.

Reece trok me bij hem op schoot en ik leunde tegen hem aan. Hij duwde zijn hoofd in mijn nek en snoof mijn geur op. Ik sloeg mijn armen om hem heen en hij hield mij stevig vast.

"Wat een dag..." Zuchtte ik vermoeiend

"Zeg dat wel."

Ik voelde mijn oogleden zakken, maar ik probeerde dat tegen te houden.

Reece merkte waarschijnlijk dat ik moe was.

"Ga maar slapen, kitten. Het was een lange dag." En even later was ik in dromenland

•••

Ik werd wakker van stemmen.

"Alpha, de patiënten zijn gereed, voor u en Luna's komst."

Ik wreef in mijn ogen en gaapte.

"We komen er zo aan." Bromde de zware stem van Reece.

"Liefje, ben je wakker?" Fluisterde hij naar mij, nadat de verpleegster was vertrokken.

Ik knikte.

"We mogen erheen."

Hij pakte mijn hand en vlocht zijn vingers door de mijne.

Was ik hier wel klaar voor? Mijn hart bonkte in mijn keel en ik voelde me zenuwachtiger dan ooit.

"We kunnen dit." Reece keek me bemoedigend aan.

We stonden op van de stoel en liepen naar de deur. Hij duwde de deur open en ik kneep hard in zijn hand.

De ruimte waar we in waren beland, was groot. Er stonden rijen met allemaal bedden. Er lagen mannen, vrouwen en zelfs kinderen in.

Een ijzige gevoel vloog door me heen. Er waren mensen die in coma lagen of in het verband zaten.

Hoe meer personen in zag, hoe meer stukjes er van mijn hart afbrokkelde.

Kon ik het Luna leiderschap wel aan?