Alpha Reece- Alpha series 1

Hoofdstuk 26

P.O.V. Reece

Ik was haar kwijt! Ik had haar laten gaan. Mijn hele leven leek perfect, ik had de vrouw van mijn dromen aan mijn zij, ik was een Alpha en had een gigantische roedel. Maar het werd ik een klap verpest, en allemaal door Lana.

Dat uitschot heeft mijn hele toekomst en dat van de roedel verpest.

En daar zou ze voor boeten.

Ik hou van Calla, ze was de vrouw van mijn dromen en nu is ze weg.

Vroeger had ik nooit zo over een mate gedacht, maar nu ik er zelf een had, kon ik me geen leven voorstellen zonder mijn mate.

Ik zou er alles aan doen om te zorgen dat ze weer de mijne wordt. Maar al mijn kansen heb ik verpest.

Ik werd uit mijn dagdromen gehaald, doordat ik plotseling een raar gevoel in mijn buik kreeg. Het voelde alsof er gevaar dreigde, alsof iemand in gevaar was.

De mateband! Er was iets met Calla aan de hand, ze is in gevaar. Ik twijfelde geen moment en ik transformeerde in mijn grote wolf, Dex. Ik kon de vrouw van mijn dromen niet verliezen.

Ik waarschuwde mijn beta, Tyler dat hij op de roedel moest passen en ik rende en rende, over verschillende territorium grenzen, totdat ik aan de rand van het territorium van Alpha Mikelson kwam, Calla's vader.

Daar eenmaal aangekomen zag ik Calla met een pijnlijke gezicht op de grond liggen, met een rogue boven op haar. Ik gromde luid en de rogue gromde boos terug naar mij.

Toen pas zag ik de wond op Calla's hoofd. De wond was van een flink formaat en bloedde. Toen werd ik echt woedend. Calla is en blijft mijn mate en hoeveel fouten ik ook maak, ik zal haar altijd blijven beschermen.

En toen sprong ik op de rogue af. Hij vloog van Calla af en we rolden over de grond terwijl we elkaar aanvielen en probeerden te ontwijken. Ik raakte de rogue op flink wat plekken, maar toen ik mijn verdediging even liet vallen, viel hij aan en beet me in mijn flank. Ik worstelde me uit zijn greep en beet hem terug.

Ik voelde stroompjes bloed uit mijn wond lopen, maar ik bleef vechten totdat de rogue dood was. Ik transformeerde opgelucht weer in mijn mensenvorm en draaide me vlug om.

Maar toen zag ik Calla bewusteloos op de grond, de wond op haar hoofd bleef door bloeden en mijn heup bloedde ook hevig.

Ik tilde haar met moeite op en zakte bijna door mijn benen van de pijn. Ik moest Calla redden en ik bleef dapper doorlopen totdat ik bijna bij de rand  van hun roedel was aangekomen.

Mensen keken me bang en angstig aan, waarschijnlijk omdat Calla en ik helemaal onder het bloed zaten. Ik was net bij het roedelhuis aangekomen toen Alpha Mikelson het gebouw uit stormde.

"Wat is er in hemelsnaam aan de hand?" Brulde hij

"Calla werd aangevallen, moest haar redden!" Mompelde ik met moeite en toen verloor ik mijn bewustzijn door het vele bloedverlies.

Met Calla in mijn armen.

In een klap verloor hij zijn mate, hoop en waardigheid.